Politika e pantallonave të rëna

-- nga KIM MEHMETI

Politikë më e suksesshme nuk është ajo që është bërë shenjë njohëse e së djeshmes, as ajo që simbolizon të sotmen. Politikë më fryt dhënëse është ajo që arrin të ndikojë në përmbajtjen e kalendarit të gjeneratave të ardhshme. Apo thënë ndryshe, efikasiteti politik nuk matet vetëm me atë që ajo sjell sot, por mbi të gjitha, me atë sa e sotmja është arë, ku mund të mbijë fara e së nesërmes. Duke mos e ditur këtë, shumica e politikanëve shqiptarë jetojnë me iluzionin se sot u takon përfitimi personal, e nesër do trashëgojnë lavdinë dhe nderin, se tani janë mbjellës, e nesër do jenë emra sheshesh e rrugësh dhe jehonë e këngës së atyre që do vjelin ardhmërinë. Politikanët tanë jetojnë me iluzionin e përjetësisë, sepse nuk e dinë se në politikë njeriu gjithmonë përballet me dy mundësi: të flijojë interesin personal, për të arritur një qëllim kolektiv, apo të flijojë interesat grupore, për të realizuar përfitime personale.

Duhet pranuar se shqiptarët e Maqedonisë, njësoj si edhe politikanët e tyre, përballen me të vërtetën se kalendari i tyre i sotëm është i kushtëzuar nga fara që kanë mbjellë gjeneratat e mëparshme të politikanëve të këtushëm shqiptarë. Pra, ata sot përballen me filozofinë që ua imponuan politikanët nga e kaluara, filozofi që mbështetet mbi thënien se të keqen këtushëm të partive shqiptare.

Sepse partitë e këtushme shqiptare ende janë vetëm vasale të partive më të mëdha të etnitetit maqedonas, se ato shtiren se partitë maqedonase ende nuk e kanë thënë “jo-në” e tyre për një Maqedoni ku shqiptarët do jenë në të njëjtin rrafsh me maqedonasit etnikë, dhe më së miri këtë e dëshmon qëndrimi i tyre kur ato janë në opozitë dhe kur bëhen pjesë e qeverisë. Veprimi i tyre opozitarë është kryekëput atdhetarë dhe përplot shqiptari, madje pa asnjë dallim të dukshëm mes partive. Ardhja e tyre në qeveri e shpalos fytyrën e dytë të partive të këtushme shqiptare, atë që kryesisht duhet të mbulojë fytyrën e partisë pushtetmbajtëse maqedonase. Duke qenë të këtilla, dyfytyrëshe dhe me dy standarde, ato edhe mbeten njësoj joefikase edhe kur janë në opozitë, edhe kur bëhen pjesë e qeverisë së Maqedonisë.

Mbeten jo efikase sepse edhe ato, njësoj si shumica e shqiptarëve të këtushëm, fatkeqësinë e vet e pranojnë si diçka të domosdoshme, e të mirën si diçka që nis e përfundon me ardhjen e tyre në pushtet. Andaj, ato nuk i dallon thuajse asgjë mes veti, përpos asaj se a e jetojnë periudhën kur janë vasale të ndonjë partie të etnitetit maqedonas, apo fazën kur bëjnë çmos që populli të mos ta shohë fytyrën e tyre të vasalit të dëgjueshëm. Duke qenë dyfytyrëshe, partitë e këtushme shqiptare, kanë vetëm një alet që u mundëson jetëgduhet ta pranosh si diçka të domosdoshme, e të mirën si diçka që duhet ushqyer me durim dhe kujdes që të mos ta dëmtosh me ngutjen. E kjo filozofi është karakteristikë e mjediseve që e njohin të keqen, por shumë rrallë e kanë shijuar të mirën, dhe, që nuk e krahasojnë të sotmen me të mirën që kanë ose mund ta kenë, por me të keqen që ka mundur t’u ndodhë.

Pra, shqiptarët e Maqedonisë sot jetojnë periudhën e të këqijave të domosdoshme dhe të të mirave që duhen pritur të vijnë. Shqiptarët e Maqedonisë sot ende përpëliten në shtratin e atij që kthehet herë djathtas, herë majtas, duke shpresuar se ashtu do harrojë dhimbjen që e mundon. Njësoj siç përpëliten edhe partitë e këtushme shqiptare, të cilat sa herë që përballen me dështimet e veta, vazhdojnë procesin e degëzimit të tyre, degëzim që mundëson që, nga një parti e keqe, të lindin edhe disa të tjera.

Kjo dëshmon se shqiptarët e këtushëm ende nuk e kanë vërejtur se nuk u mungojnë “alternativa dhe qasje të reja politike”, por vizion i qartë politik për të ardhmen e tyre në këtë shtet. Pra, u mungon përgjigjja se si ta përdorin lirinë politike që kanë, u mungojnë parti që nuk do pranojnë rolin e vasalit ndaj partive të etnitetit maqedonas, atyre u mungon përgjigjja e qartë nga pala e etnitetit maqedonas se, vallë ata duan shtet të përbashkët me shqiptarët apo jo. Kjo përgjigje deri më sot, kryesisht, ka qenë një “jo” e qartë, e që nuk e kanë dëgjuar vetëm udhëheqësit e jatësi në sferën e politikës: harresën kronike të popullit që përfaqësojnë. Pra, partitë e këtushme shqiptare i shpëton fakti se ende nuk është zbuluar ilaçi për të shëruar sëmundjen kronike harrestare të shqiptarëve të Maqedonisë, të cilëve nuk u kujtohet se të djeshmit me gojën përplot shqiptari dhe luftë për të drejtat e shqiptarëve, janë po ata qeveritarët shqiptarë që e ushqejnë popullin me durim dhe pritje. Ky kombinim i popullit harrimtar dhe politikanëve dyfytyrësh i solli shqiptarët e Maqedonisë aty ku ndodhen sot.

E ata sot jetojnë periudhën e habisë kulmore dhe pyesin veten si është e mundur që shteti i tyre të mos e njohë pavarësinë e Kosovës, pyesin veten si është e mundur që shteti ku ata përbëjnë 30 për qind të popullatës, të mos përfillë ëndrrën e tyre qindravjeçare që Kosova të bëhet shteti i dytë shqiptar.

Ata pyesin veten për shumëçka, por mbase edhe nuk duan të përballen me përgjigjet, sepse përgjigjet do t’u shpjegojnë të gjitha paqartësitë që kanë edhe lidhur me partitë e tyre. Pra, ato përgjigje do t’ua shpalosin të vërtetën e dhimbshme se partitë e tyre udhëhiqen nga mendësia vasale, që nuk u lejon të bëjnë politikë, po i çon të pranojnë rolin e shërbëtorit politik, e fatin e të cilit e përcaktojnë elitat politike të etnitetit maqedonas.

Se ndonjëherë ndodh që partitë e këtushme më të mëdha shqiptare të veprojnë njësoj, qofshin opozitare, apo pjesë e pushtetit, dëshmuan protestat e para disa ditëve në Tetovë, e të cilat i organizuan familjarët e viktimave dhe të të burgosurve të fshatit Brodec, të Malësisë së Tetovës. Në këto protesta nuk dolën as deputetët e PDSH-së, as ata të BDI-së. Mbase deputetët e PDSH-së nuk dolën në këto protesta sepse ende e vlerësojnë si të suksesshëm këtë aksion vandal të policisë maqedonase (gjatë këtij aksioni policor u vranë 6 banorë shqiptarë të këtij fshati dhe dhjetëra të tjerë u keqtrajtuan dhe u burgosën), e ata të BDI-së nuk morën pjesë në protesta që të mos ta irritonin Kryeministrin Gruevski. Por, sjellja e këtillë e dy partive më të mëdha shqiptare në Maqedoni dëshmon edhe diçka më shumë se sa rastësinë e veprimit të njëjtë të tyre kur janë në role të kundërta. Pra, kjo ndodhi shpalos të vërtetën se partitë më të mëdha të këtushme shqiptare, bëhen gjithnjë e më të largëta për popullin. Dhe se ato ngadalë por sigurt shkojnë drejt detronizimit të tyre.

Kuptohet, ka shumë shpjegime për atë që ndodh me partitë e këtushme shqiptare dhe me shqiptarët e Maqedonisë. Një ndër shpjegimet është edhe ai se politikanët nga e kaluara janë ata që i mësuan shqiptarët e këtushëm ta kuptojnë mbrapsht lirinë politike, të mendojnë se asgjë nuk mund të arrijnë pa pasur një partner të fortë strategjik partiak të etnitetit maqedonas. Dhe kështu, shqiptarët e këtushëm, vetëm e sforcuan vetëdijen e vasalit dhe arritën këtu ku ndodhen sot: iu nënshtruan partisë më antishqiptare në Maqedoni - VMRO-DPMNE-së. Gjë që dëshmon se asnjë parti shqiptare nuk e ndihmoi popullin e vet të këtushëm të kuptojë se forca e tyre është te vet ata, te bashkëpunimi mes partive shqiptare.