Përse nuk ka lëvizje “Sali ik”?

-- nga Kiço Blushi, Gazeta Shqiptare, nëntor 2008

Ende pa nisur fushata, pyetja nëse në zgjedhjet e ardhshme do të humbasë e pastaj nëse përfundimisht Berisha do të ikë nga skena e politikës, regëtin në mendjet e në bisedat e shumicës së qytetarëve si një ankth-makth që ngjall mosbesim më shumë se sa një dyshim i natyrshëm zgjedhor.

Tashmë dihet që largimin Berisha ia ka lënë në dorë Zotit! Jo zgjedhësit, aq më pak partisë së tij dhe elektoratit. As fatit dhe as takatit. As premtimeve dhe aq më pak mbajtjes së tyre. Sepse ai ushqehet me delirin vetjak që mposht dhe deformon paturpësisht votën dhe fjalën, sa herë e quan të nevojshme. Arroganca e tij po thyen përditë e më tepër besimin dhe përkushtimin e qytetarisë te demokracia. Sa herë ai premton për “zgjedhje të lira e të ndershme”, nëpërmjet mashtrimit dhe gënjeshtrës na servir, pas një dhune të përditshme mediatike me personazh të vetëm Berishën, një hile të re, të padukshme e të padiskutueshme, që pret votuesit në pusinë zgjedhjeve të radhës. Është ai, pa jemi ne! Duhet pranuar: Shqipëria nuk ka pasur dhe as ka për të pasur demagog të nivelit kaq të lartë sa Berisha! Këtu do të më keni edhe tridhjetë vjet të tjera, ka pas thënë ai para ca kohe, me mburrjen e një sfidanti rural, që kujton se e ka vënë përfund Shqipërinë...

Në asnjë vend normal ku zhvillohen zgjedhje të lira e të ndershme nuk ka e nuk gjen dot rast të dytë që një udhëheqës, sado delirant e paranojak, të jetë kaq i ngopur me veten sa të guxojë të thotë: unë do të jem në pushtet sa kohë të më japë ymër i gjithëpushtetshmi! Kjo do të thotë se edhe votimi edhe rezultati për të janë farsë! Berisha nuk ia fal vetes dhe aq më pak popullit, përmbysjen e turpshme dhe katastrofale nga pushteti në vitin 1997! Andaj në varrimin e Gazidedes ai prishi “kodin e heshtjes” dhe jo rastësisht nuk mënoi të etiketojë “rebelim komunist” revoltën popullore! Këtë kujtesë të përçartur ai e bëri jo vetëm për të inkurajuar të vetët, qëndrestarët, por për të bindur kundërshtarët, se kësaj here nuk ka për të ndodhur një përmbysje tjetër e dytë e tij!

Sigurisht që edhe vetë Berisha e di se nuk mund të rrijë në pushtet edhe 30 vjet të tjera. Kjo është e pamundur! Por këmbëngulja e tij: “nuk iki nga pushteti”, dëshmon edhe frikën, edhe ambicien, edhe grykësinë, edhe “lidhjen” e tij të pazgjidhshme me pushtetin si dhe me detyrimin që të jep një autoritet absolut dhe okult. Berisha i sotëm nuk e lëshon dot vetë pushtetin, edhe po të dojë të çlirohet; tashmë ai e ka të pamundur të bëhet qytetar i lirë! Ai nuk do të pranojë të largohet me votim të lirë, pasi tani ka shumë procese dhe afera të rrezikshme për të mbyllur. Jo vetëm pse beson sinqerisht se ka lindur për të na drejtuar, - ndaj nuk mund të bëhet dot qytetar i zakonshëm, - por se atij i duhet ende kohë dhe pushtet i pakufizuar për të larë me sapun fytyrën dhe duart para Drejtësisë dhe historisë. Për këtë arsye, pas zbritjes nga kali ai nuk shëtit dot nëpër rrugë e as nuk ulet në një kafe me veten, sepse akuzat që ka bërë mbi “armiqtë” e tij si dhe akuzat që janë arkivuar për të në prokurori dhe në memorien popullore, nuk e lejojnë të bëhet qytetar i zakontë!...

Berisha, këtë jo vetëm që nuk e përfytyron, po edhe ka frikë. Ka më shumë frikë se kurrë të bëhet qytetar pa pushtet dhe pa imunitet. Ai është duke ndërtuar dinastinë familjare mbi dy shtylla: me pushtet absolut politik dhe me pasuri të tundshme e të patundshme! Nuk ka shtetar që mund të lërë në mes të rrugës një “projekt” të tillë madhor! Ndaj, teksa kalon në rrugë, ai jo vetëm blindon lagjen, rrugët dhe urat me gardistë të veshur civilë, po në mënyrë të pavetëdijshme përshëndet popullin që kujton se vazhdon ta adhurojë dhe ta ndjekë pas si një kope e bindur bagëtish. Edhe pse është i mbytur në borxhe e në faje të pashembullta ndaj popullit dhe historisë, ai sigurinë që transmeton me aq sforcim nga ekranet dhe nga podiumet e bën jo dhe aq nga vetëbesimi se sa nga makthi i së nesërmes; si dhe nga instinkti i vetëmbrojtjes, nëpërmjet autosugjestionit…

Dhe, ç’është e vërteta, jo se nuk ka sukses të këmbejë frikën me delir, delirin me pushtet absolut! Ndonëse pas vitit 1992 Berisha nuk ka fituar asnjëherë, ai megjithatë sillet si një fitimtar i padiskutueshëm! Pyetja që sundon sot jo vetëm psikikën e Berishës, po mbarë politikën shqiptare është e thjeshtë: si mund të pranojë Berisha të bëhet humbës i madh e përfundimtar në vitin 2009, duke pasur në duar të gjitha mjetet e zgjedhjeve, kontrollin e shumicës së pushteteve të pavarura, pas gjithë këtyre “sukseseve”, pas futjes në NATO, me gjithë këto “merita”, si dhe me gjithë ato akuza të frikshme për pasurim të paligjshëm të familjarëve të vet? Jo një Gërdec, po disa Gërdecë presin të ndriçohen prej dëshmisë dhe përgjegjësive të tij! Sa kohë që nuk ndodh kjo, në shoqërinë shqiptare nuk ka për të pasur as Drejtësi dhe as besim te Drejtësia! E, natyrisht, nuk mund të ketë as zgjedhje të lira e të ndershme! Sot për sot Berisha më shumë se çdo gjë ka frikë dorëzimin e pushtetit nëpërmjet zgjedhjeve të lira e të ndershme!

Askush nuk e shpjegon dot përse as nga opozita dhe as nga “MJAFT-i” nuk po artikulohet ndonjë lëvizje “Sali ik!”, si ndodhi para zgjedhjeve të kaluara me “Nano ik!”, edhe pse skandalet e bëmat e kësaj qeverie janë ku e ku më të ububushme. Shoqëria është lodhur nga zhgënjimet. Morali po jep shpirt, sepse demagogjia dhe gënjeshtra na jepen si shpërblim pas votimeve, një herë në katër vjet. Nuk ke kujt t’i besosh: sot të gjithë janë me baltë e cene në fytyrë… Gati-gati po krijohet përshtypja në opinionin publik se Berisha nuk ka pse të jetë me duar të pastra (si të tjerët, pra ata që u pasuruan para tij!), dhe kjo nuk përbën mëkat, ndaj ai e meriton të jetë i pazëvendësueshëm! Në të gjitha daljet e përditshme në publik, me shpotitë, shakatë, sukseset, shifrat, thumbat dhe sarkazmën e tij, Berisha, jo pa qëllim, dëshiron të na tregojë (të na bindë!), se ai është i qetë e i sigurt dhe, për më tepër, edhe i pathyeshëm! “Politika e re” e opozitës, d.m.th “bërja ndryshe e opozitarizmës”, në realitet e kanë përforcuar këtë ndjeshmëri ndjellakeqe.

Ndërsa këmbënguljet e përditshme për të ndërhyrë në të gjitha institucionet e pavarura, duke vënë shumicën nën sundimin e vet, së fundi edhe Drejtësinë, disa muaj para zgjedhjeve, në kundërshti edhe me ndërkombëtarët, Berisha nuk i bën për “t’i gëzuar” në këto pak muaj që i kanë mbetur në krye të qeverisë. Afërmendsh, as për t’ia dhuruar “reformat” si peshqeshe pozitës së nesërme, që kjo pastaj t’i përdorë kundër tij! Edhe kjo është një tjetër provë se Berisha nuk ka për ta lëshuar kollaj pushtetin! Berisha kryeministër i vitit 2009 është më i paçmontueshëm, sepse është më sundues dhe më fuqiplotë se Berisha president i vitit 1997! Ai tani ka më shumë arsye “serioze” të mos e lëshojë pushtetin si në vitin 1997! Edhe panik, natyrisht, ka më shumë. Edhe mundësi për të dhënë e për të marrë nëpërmjet privatizimeve strategjike të pambyllura, emërimeve, shkarkimeve, trafikut të influencës, tenderimeve, tani, natyrisht, ka më shumë hapësirë.

Sot ai është më i kapur nga pushteti se në vitin 1997! Ai e di se fuqia që të jep një pushtet i pakufizuar të rrezikon shumë kur e humbet, sepse të kthehet kundër, si edhe ju kthye kur ishte president! Duke ndenjur për tetë vjet në opozitë, ai e di se sa e lehtë është të humbasësh pushtetin dhe sa e vështirë ta rifitosh atë bashkë me bukëshkalët dhe servilët e tretur e të humbur. Ai e ka provuar në kurrizin e vet sa e rëndë është të biesh nga maja, teposhtë, në përçmim e në përbuzje mbarëkombëtare. Nëse pati një herë të dytë për të ardhur në pushtet, zor të ketë një herë të tretë për të marrë pushtetin! Berisha nuk ka më kohë të presë edhe katër vjet në opozitë! Nuk ka për ta ndjekur më njeri pas, dhe partia e rrëmbushur me qëndrestarë që po shijojnë të mirat e pushtetit, ka për t’u bërë si partia e Pollos para shkrirjes! Prandaj në zgjedhjet e ardhshme Berisha do të luajë me bllofin: ose fiton gjithçka, ose humbet gjithçka! Ndërsa në vitet ‘92-‘97 Berisha kishte ndonjë dozë idealizmi për hir të edukatës së rrënjosur të nëntë cilësive të komunistit, ai sot është një pragmatist tipik ballkanik, po aq sa miku i tij Fazlliç, i cili e di se paraja është pushtet real, pushtet që sundon dhe drejton realisht botën në këto vise, ku çdo brez e lind nga një Dumbabë!