Prej Fuckingu në Muçibabë!
-- nga Enver Robelli
Disa toponime të vendbanimeve të ndryshme në Kosovë janë aq paturpësisht domethënëse, saqë mund t’ia skuqin fytyrën ndonjë gruaje me shami. Nëpër ndeja të ndryshme, të cilat për fat të keq po rrallohen, ngjarjet e bujshme rreth Kosovës nuk po na lënë asnjë minutë të lirë, shpesh është treguar kjo barsoletë, e cila tingëllon si e vërtetë. Një konduktor (pa shami!) pyet një grua (me shami!): “Ku po shkon?” Pas dhjetë sekondash ngurrim pason përgjigjja: “Në Gjylekreshtë”. Natyrisht, ky katund nuk ekziston në Kosovë, emri i tij i vërtetë është krejt ndryshe. Ekzistojnë edhe katunde të tjera, të cilat ndërlidhen me kopulim. Nuk e di, nëse është rastësi apo jo, por të gjitha këto katunde ndodhen në kufi me shtetin fqinj, i cili vazhdimisht përbetohet se kurrë nuk do të pranojë Kosovën e pavarur. Muçibaba gjendet tamam në kufi me Serbinë, Muçivërci po ashtu. Në rajonin e Llapit, jo larg kufirit, ndodhet fshati Kaqibeg. Mirë. Gjuhëtarët ose mbikëqyrësit e moralit publik mund të thonë se të gjitha këto katunde shkruhen me “ç” dhe jo me “q”. Por, ky kufizim ortografik kurrë nuk mund ta frenojë fantazinë.
Nuk janë vetëm kosovarët, të cilët ballafaqohen me toponime groteske. Me të njëjtin siklet duhet të ballafaqohen edhe banorët e një fshati në Austri. Ky fshat quhet Fucking. Toponimi ekziston që nga viti 1070 dhe i referohet një njeriu të quajtur Focko, i cili mendohet se ka jetuar në shekullin e 6. Fucking domethënë “vendi i njerëzve të Fockos”. Por, ky shpjegim vlen vetëm për gjuhën gjermane. Në anglisht toponimi Fucking ka një kuptim krejt tjetër. Ai përshkruan, në mënyrë mjaft vulgare, aktin seksual. Tashmë, prej disa vitesh Fuckingu, i cili ndodhet afër qytetit të Salcburgut, lufton me një problem të madh. Me dhjetëra turistë nga Britania e Madhe udhëtojnë në këtë fshat dhe fotografohen para tabelës me mbishkrimin e fshatit Fucking.
Disa madje i zhvillojnë fotografitë në fshat dhe me vulën e postës së Fuckingut ia dërgojnë syretet e tyre farefisit në Britani të Madhe. “Greetings from Fucking”, ky është mesazhi më i shpeshtë që shkarravisin në panorama turistët britanikë, që vizitojnë Fuckingun. Por, ka edhe turistë të tjerë, të cilët nuk kënaqen vetëm me fotografi. Viteve të fundit ka ndodhur shpesh që turistët e kanë shkulur tabelën me mbishkrim dhe e kanë marrë me vete si suvenir. Në Fucking jetojnë gjithsej 91 banorë. Dhe këta banorë janë të lodhur me vjedhjen e tabelave. Ata nuk kanë fare mirëkuptim për dalldisjet pubertore të turistëve anglishtfolës. Për të penguar vjedhjet në të ardhmen banorët e Fuckingut kanë ndërmarrë një aksion: ata i kanë betonuar tetë tabela me mbishkrimin Fucking. Mbetet të shihet, nëse kjo masë do të ketë sukses.
Probleme të ngjashme kanë edhe vendbanime të tjera në Gjermani, sidomos krahina e Bavarisë. Atje ekziston një katund me toponimin Kissing. Por, kjo nuk do të thotë që banorët e këtij fshati nuk kanë punë të tjera përveçse tërë kohën të puthen me njëri-tjetrin, të bëjnë qejf dhe të shijojnë jetën. Jo. Thuhet se banorët e Kissingut janë të zellshëm, të ndershëm, tamam të krishterë besnikë ndaj Jezu Krishtit dhe Zotit. Ata, edhe kur puthen, mendohet se e fikin dritën nga turpi. Jo larg Kissingut gjendet një vendbanim tjetër, me një toponim po aq domethënës. Quhet Petting. Në anglisht ky nocion ka kuptimin e përkëdheljes, ngacmimit, eksitimit. Pra, seks pa akt seksual. Pettingu gjeografik, ndërkaq, nuk ka të bëjë me kopulimin. Është një vend i bukur, me tri terrene për kamping, një terren sportiv, një sallë sporti dhe disa terrene tenisi. Gjendet buzë një liqeni, i cili konsiderohet të jetë ndër më të ngrohtit në krahinën e Bavarisë dhe pëlqehet sidomos nga familjet me fëmijë dhe nga adhuruesit e natyrës së virgjër. Kujt nuk i pëlqen në Petting mund të udhëtojë 20 kilometra më tutje, në Salcburg të Austrisë, një qendër e muzikës klasike dhe vendlindje e Wolfgang Amadeus Moxartit. Kështu është puna e toponimeve në Gjermani e Austri.
Ndoshta këto toponime mund të jenë një lloj ngushëllimi për të gjithë ata banorë të fshatrave kosovare Gjylekar, Muçibabë, Kaqibeg, Karaqicë, Muçivërc. Ndoshta këto toponime paksa largojnë mendjen nga moçali i politikës, nga zhurma, lëndët shpërthyese, mungesa e rrymës, e rrogës, e bukës, nga keqpërdorimi i tenderëve, nga ish-ministrat që provojnë të humbin pa gjurmë nga frika e arrestimit. Toponimet e tilla na kujtojnë një kohë mbase gazmore, kur nuk ka pasur as internet, as e-mail, as “DigitAlb”, as gomarë televizivë, as lopë televizive, as krijesa qesharake që krejt efektin e punës së tyre artistike e reduktojnë në sfilata që nuk e kalojnë nivelin e klubeve primitive të natës. Po, nejse. Pavarësia u bë. Të gjitha të tjerat harrohen, përveç toponimeve. Ato do të na shoqërojnë edhe në të ardhmen. Pa marrë parasysh se si do të duket Kosova, e tillë siç është në hartë, apo ndryshe, me ndonjë copë të hequr, siç po përpiqen fqinjët matanë Kaqibegut, Muçibabës dhe Muçivërcit.
|