Rinia e Arsimit

Arsimi është një djalosh i ri kosovar. I ka mbushur të nëntëmbëdhjetat dhe i ka regjistruar studimet. I ka shkuar mendja edhe të fejohet me njërën nga koleget e tij të fakultetit. Mirëpo, Arsimi ka edhe një hall, që as vetë nuk e di se e ka. Ndonëse i ka mbaruar 13-vjet shkollimi të rregullt, ai nuk di as të shumëzojë e as të pjesëtojë. Po ta pyesësh a e di alfabetin e gjuhës shqipe ai qesh me ironi, por kur ia fillon, ngatërrohet menjëherë atje pas P-ës. Nuk ka lexuar asnjë roman deri në fund... Notat i ka marrë "paj", ashtu si jo rrallë i marrin nxënësit në Kosovë. Nuk di të t'i përmendë as 5-6 aktorë të Holliëudit dhe nuk e ka dëgjuar asnjëherë ndonjë grup muzikor. Bile, nuk ka dëgjuar as muzikë popullorë shqiptare. Arsimi nuk di të luajë as futboll, as basketboll.

Vërtet luan ndonjëherë në bastore, por ky është aktiviteti i tij i vetëm sportiv në jetë. Në shkollë asnjëherë nuk e kanë stimuluar për të luajtur, por në lagje thotë se me shokët e tij kryesisht kanë ndjekur pëllumba e qen. Megjithatë, asnjëherë nuk ka ditur të t'i thotë tre fjalë për karakteristikat e pëllumbave ose qenve. Nuk di të vizatojë, ose më mirë të them, nuk e di a di të vizatojë. Asnjëherë nuk është lodhur për të provuar. Nuk di të rregullojë pllakat e dëmtuara të banjës, as t'ia ndërrojë akumulatorin e veturës së babait. Ka mësuar ta ngasë veturën por kurrë nuk i ka mësuar vërtetë shenjat e trafikut.

Në të vërtetë, Arsimi nuk di asgjë. Nuk është budalla. Po t'ia japësh një problem logjik ai do të dijë t'ia gjejë fillin. Mirëpo, thjesht është i padijshëm. Ndonjë psikolog do të mund ta përkufizonte edhe si dembel. Tërë ditën e kalon duke u endur rrugëve dhe në mbrëmje duke shikuar ndonjë serial latino-amerikan. Pikërisht ky Arsim është mostra e një pjese të rinisë kosovare, i padijshëm, i paaftë, dembel. Dhe mbi të gjitha i rritur mjaft sa për të studiuar, punuar, martuar dhe së shpejti, rritur dhe edukuar fëmijë. Me pak investim të shoqërisë ai do të mund të ishte shumë i ditur, shumë i aftë dhe shumë punëtor.

Megjithatë, Arsimi i gjorë nuk e ka asnjë nga këto shtytje, por nuk është fajtor. Ai është vetëm përfaqësues i rinisë së një vendi, në të cilin nuk është investuar aspak në rininë. Secili politikan, ashtu si refren dhe pothuaj pa e kuptuar fare se çfarë është duke thënë, përsërit se rinia është aseti më i rëndësishëm i shtetit të ardhshëm të Kosovës. Secili syresh mburret me moshën e re të popullatës, me kapacitetet që mund të dalin që aty. Mirëpo, asnjërit prej tyre nuk i shkon ndërmend që të investojë në këtë rini. (Kjo është sikur të mburresh se e ke nëntokën plot me naftë por asnjëherë nuk investon për ta nxjerrë këtë naftë). Pjesa më e madhe e rinisë kosovare është e talentuar, e bukur, e aftë dhe do të mundte të mbartte mbi supe barrën e një transformimi europian të shoqërisë kosovare. Mirëpo, këto virtyte lihen të pashfrytëzuara dhe gjithmonë të përbaltura me veset e Arsimit.

Për tetë vjet në Kosovë nuk kemi qenë në gjendje të krijojmë kushte për zhvillimin fizik dhe rekreacionin e të rinjve kosovarë. Kosova ka dhënë kampionë bote, medalistë olimpikë dikur. Sot, kampionët e dikurshëm humbin në garat e çoroditura për kolltukë dhe pushtet. Tok me ta humb edhe perspektiva e një rinie të tërë. Kësaj rinie i ofrohet një sistem i rrejshëm vlerash. I lavdërohen vetëm mediokritet dhe i lihen në margjina vlerat e mirëfillta.