Një portret që mban gjallë masakrën e Gërdecit

Përgjegjësi kryesor i tragjedisë së Gërdecit, Fatmir Mediu, u shfaq dje në një paradë joushtarake, ku kishte mbledhur krerë të Partisë Republikane për të na kujtuar të gjithëve kontributin e tij për marrjen e ftesës për anëtarësim në NATO. Të rreshtuar pas tij me një impozim qesharak, krerët republikanë, të mërzitur në fytyrë, ishin ndërkohë duke kërkuar vendin e tyre në historinë e re të qeverisjes pas Samitit të NATO-s. Por, veç anës qesharake, ky demonstrim infantil i Mediut ka dhe anën e tij problematike. Së pari, ky njeri nuk e kupton se i vetmi vend për të është salla e gjyqit ose shtëpia e tij.

Ky njeri s’mund të jetë më kurrë pjesë e politikës shqiptare, pasi mban në shpinë jo vetëm mbi 25 të vdekur dhe 300 të plagosur, por mbi të gjitha një histori të shëmtuar korrupsioni, nga ato që damkosin përjetësisht jo vetëm biografinë e tij dhe të partisë së tij, por dhe të shumicës ku ia bën pjesë. Përpjekja për t’iu imponuar ende shumicës në emër të meritave që u hodhën në erë për dhjetë minuta në tri shpërthime në Gërdec, është po aq e papërgjegjshme sa gjithë historia e tij politike. Partia Republikane, e cila gjendet ende nën shantazhin e një njeriu që kërkon ta përdorë atë si ombrellë, ose duhet të vazhdojë jetën e saj politike pa Fatmir Mediun, ose duhet të shkojë në gjyqin e historisë bashkë me të. Sabri Godo, themeluesi dhe emri simbol i asaj partie, nuk ka as moshën e duhur dhe as profilin e duhur për të qenë pjesë e një skuadre ushtarake nën komandën e Mediut për t’iu imponuar ende shumicës së plagosur në pushtet.

Problemi tjetër që ka zoti Mediu është garnitura kriminale që ka ofruar në politikë dhe ministri. Njerëzit e tij të afërt, miqtë e shokët e tij më të ngushtë janë thjesht njerëz të inkriminuar, për të cilët shumica ka paguar taksën e rëndë të dyshimit për lidhje me krimin e organizuar. Dhe ata që nuk janë të tillë, janë njerëz, nga të cilët duhet të distancohesh. Në krah të tij më zunë sytë dje një deputet të shumicës, që u quajtkërka republikan, të cilin disa ditë më parë e pashë të dilte para kamerave dhe të mburrej se kishte rrahur një arbitër. Ky njeri, i cili turpëron çdo standard deputeti, duhet të dorëzojë imunitetin dhe të shkojë të hetohet, para se t’i dalë në krah ministrit Mediu si njeri me merita për institucionalizimin e korrupsionit në qeverinë e zotit Berisha. Fatmir Mediu është një mitoman mendjelehtë që e beson vërtet se njerëzit me probleme janë njerëz të zotë dhe se fakti që ai ka qenë ministër i Mbrojtjes është vendimtar për ftesën tonë në NATO.

Por, në të vërtetë, falë gjeopolitikës së SHBA dhe vendeve të tjera të NATO-s, ne kemi fatin të jemi sot të ftuar të hyjmë në një aleancë, nga e cila shpresojmë të shpëtojmë prej papërgjegjshmërisë së fenomenit “Mediu”. Ne jemi sot në NATO, edhe pse standardet e ushtrisë sonë janë për faqe të zezë, siç u dëshmua në Gërdec. Ne jemi sot në NATO, edhe pse klima politike dhe reformat që u vunë si kushte avulluan dhe nuk kanë mbetur rrugës. Ne jemi sot në NATO jo për meritën tonë, por për fatin tonë. Tash e tutje do të kemi më pak frikë nga fenomeni “Mediu” dhe më shumë siguri nga sigla e NATO-s. Shfaqja e tij publike dje ishte qesharake dhe e turpshme për një njeri që minimumi iu prish gjakun atyre qindra familjeve të viktimave që po përpiqen të rimarrin veten të strehuar nëpër pushimoret e vjetëruara të ushtarakëve tanë. Fytyra e tij e krekosur është një taksë e rëndë që kjo qeveri do t’i paguajë mendjelehtësisë dhe kapadaillëkut të një njeriu, të cilit i ka ofruar pushtet falas.

Së fundi, duhet të them se plagët e Gërdecit nuk harrohen, dhe sikur ai të dënohet përjetësisht dhe jo më t’iu dalë çdo ditë shqiptarëve në ekrane dhe t’iu mbajë fjalime të turpshme për NATO-n. Kjo shumicë tashmë nuk e ka problemin vetëm me Gërdecin. Me ata është problemi më i vogël. Sforcimi për t’iu dhënë fëmijëve të Gërdecit libra, revista dhe internet është i tepërt, pasi një muaj më parë ata kanë luajtur me bomba dhe disa prej tyre janë vrarë në shtëpi duke parë “Bang Bang”. Ata nuk dinë të lundrojnë në internet, pasi nuk kanë patur kohë dhe mundësi t’iu tregojë dikush çfarë është. Nuk kanë patur kohë të lexojnë as revista, pasi Delijorgji i Mediut dhe miq të tjerë të Delijorgjit i kishin llogaritur ata si kavje eksperimentale. Ndaj janë dhe ata që janë. Por Shqipëria nuk është e gjitha Gërdec. Mijëra fëmjë shqiptarë dhe miliona qytetarë janë ndjerë të pasigurt, kur kanë parë Gërdecin.