I
U ndezën kandilat mbi varrin e Dokës
Në kurrizin e gurtë të gurinës
U ndezën
E po bëjnë dritë
Për shpirtin e Dokës
Dritë po bëjnë
Se kush i ndezi
Nuk e pamë
As Dokën kur u ngrit përshpirtshëm
Dhe u nis
U nis i forti e i shkreti Dokë
Rrugës së gjatë
Për tek ai det i zi
Që e m’loi n’mërzi
Ai det
ah në atë det
i mbeti më e ëmbla dashuri
II
Kandilat ndizen
Ndizen e nuk fiken
Doka ec e ec e ec
Nëpër natë
Ec
Ajo e ecur s’ndalet
Kapton lugjet
Malet
Me detërat përplaset
E s’ndalet
As kandilat fiken
Derisa Doka kthehet
Në varr rimbulohet
Me gurët e kaltër të gurinës
Ata gurë s’janë gurë
Lotët e pashkrirë të Dokës janë
Sytë e kaltër të Prenës
Ato kokrra sysh
Dokës
As në atë botë
S’i hiqen
III
Kandilat ndizen
Ndizen e shkrihen
Të tjerë kandila sjellin
E Doka s’ndalet as shihet
As prej dritares
As blinit nën shtëpi
Te kroni i gurtë thonë e kanë parë
Me Prenën duke lyer gishtërnjtë
Duke bërë dashuri
Kryqas lidhen e rrëfehen
Ata ishin vetë
Nën dritën e kandilave
Gjurmë s’lanë
As gjëmë
Për zotin u lutën
Në emër të zotit
Martirë te besimit u bënë
Dashurinë flijuan
Zoti ish me ta
Të dashurit e tij u bënë
IV
Dokës i shkoi jeta ters
E nuk u dha
Udhë të gjatë bëri
E s’ju bë boll as në Stamboll
Kot se e pranguan
Nën barqe kuajsh e zvarritën
Dhe kryqin qafesh ia shkulën
Ai mbeti Dokë
sërish bëri kryq
e u kthye prej nga erdhi
as një pikë lot’ derdhi
Ters i shkoi jeta
Kjo e shkutëra
E shkreta
Në Ters u mbyll
Fikall
Duke pritur Prenën
Se mos po del prej Lugjesh
Se mos po ngjitet kronit
Doka në kurriz
Me kandila ndezur
Të fikur kurrë s’mbetën
Sytë e Dokës
Për ta parë dhe një herë
Për t’fundit herë
Sykaltrën Prenë
(5 Gusht 2006)
