Meraku

-- nga Pierre-Pandeli Simsia, Nju Jork

Nevrezja ishte një grua me trup mesatar që i kishte kaluar të 50-at. I shoqi i kishte vdekur para gjashtë vjetësh nga një sëmundje e pashërueshme. Nevrezja kishte katër fëmijë, tre djem dhe një vajzë. Dy djemtë e saj, më të mëdhenjtë Ruzhdiu dhe Musai ishin të martuar dhe kishin secili nga një djalë, ndërsa vajza Mimoza dhe djali më i vogël Fatbardhi ishin të pamartuar. Ajo që binte në sy nga të gjithë te Nevrezja ishte se, nuk tregonte kujdes në mirëmbajtjen e trupit të saj. Çdo ditë, pothuajse vishte një fustan të vjetër, nganjëherë edhe pak të shqyer, herë dilte me pandofla me ngjyra të ndryshme, njëra nga tjetra.

Këto veprime i shqetësonin shumë fëmijtë e saj, sidomos vajzën, por edhe djemtë dhe nuset e tyre. U vinin dhe atyre turp nga komshijtë dhe njerëzit përreth që i njihnin. Shqetësimit të tyre Nevrezja nuk donte t'ia dinte fare. Robet e reja që djemtë ia blinin për t'i veshur si të përditëshme, ajo nuk para i pëlqente. I mbante veshur ato ditët e para dhe më vonë zinin vendin e tyre në dollapin e rrobave bashkë me të tjerat. - "Kur mbaj veshur rrobat e reja, më duket sikur nuk jam për punë, sikur dua të rri qiri në këmbë tërë ditën, ndërsa kështu, jam më e rehatëshme" - thoshte shpesh Nevrezja. Edhe pse ishte rritur dhe martuar në familje që besonin në fenë muslimane, Nevrezja kur bisedonte me njerëz të ndryshëm nuk tregohej shumë fanatike në të besuarit në fe.

"Të gjithë jemi, bijtë e Allahut, bijtë e Zotit ..." - thoshte. Me komshijtë përreth Nevrezja kishte marëdhënie të mira. Ishte gojëmbël me të gjithë njerëzit, por me Kristinën i hahej pak më tepër muhabeti se me gratë e tjera. Kristina, siç e thoshte edhe vete Nevrezja, është kyç sekret. Po i the një muhabet, thoja pa frikë. Të jesh e bindur njëmijë përqind, nuk del asnjë fjalë nga goja e saj. Edhe Kristina ishte pothuajse moshatare me Nevrezen. Kishin të njëjtin fat në jetë, të dyjave u kishin vdekur bashkëshortët. I shoqi i Kristinës kishte vdekur para pesë vjetësh. Kristina kishte dy djem. Djali i madh Alekua ishte i martuar dhe jetonte në një apartament tjetër. Alekua kishte një vajzë dy vjeçe. Djali tjetër Roberti, ishte i pa martuar dhe jetonte me të ëmën. Si djalë i ri në moshën e tij, Robertit i pëlqente ta mbante veten të rregullt. Rrobat e trupit çdo ditë ia shihje të pastra dhe të hekurosura.

Edhe flokët i mbante gjithmonë të krehura. I kishte merak. Në xhepin e pasëm të pantallonave mbante gjithmonë një krëhër të vogël dhe, sa herë frynte erë, e nxirrte krëhërin dhe menjëherë krihte flokët. Ishte edhe djalë i pashëm. Edhe Kristinës i pëlqente shoqëria me Nevrezen, sepse Nevrezja e kishte shpirtin të pastër, paçka se nganjëherë edhe fliste shumë, duke ia këputur edhe ndonjë fjale të tepërt. Por edhe ato fjalë kishin bukurinë e tyre në bisedat që bënin dy gratë shoqe. Nevrezja dhe pse shtirej përparimtare kur bisedonin për fenë, sepse edhe dy nuset e djemve të saj vinin nga familje të besimit të krishterë, për vajzën e saj, Mimozën, atë e brehte një merak i madh. Nuk i pëlqente që vajza e saj e vetme të martohej me një djalë të besimit kristian.

- "Jo për ndonjë gjë të keqe, por nuk më pëlqen ta jap vajzën te kaurët. Kaurët janë njerëz të mirë, të ndershëm, të kulturuar, të dashur..., por kanë vetëm atë të uruar zakon...," - thoshte shpesh Nevrezja. I vinte vështirë kur kujtonte zakonin e te krishtereve, madje nganjëherë edhe e tepronte me veten e saj, me veprimet që bënte. Edhe krushqit, baballarët e nuseve të djemve kur u vinin në shtëpi për vizitë, ajo i priste me respekt dhe me buzën në gaz, por në momentin kur u jepnin dorën për ta takuar, Nevrezja ndjente një si të pështirë ne veten e saj. Këtë merak që kishte për të krishterët nuk kishte lënë pa ia thënë edhe shoqes së saj Kristinës.

- Të mirë jeni ju të krishterët Kristina sa s'ka ku të vejë, por një dreq zakoni të keq e keni. Nuk i bëni meshkujt synet.

- Uu, mos o Zot! - ia kthente Kristina, duke bërë kryq me dorën e djathtë. - Nuk e thotë feja jonë një gjë të tillë, ai është zakoni i turqve.

- Pse moj, nuk e thotë feja juaj. Ma nxirr ti mua atë libër të fesë suaj që e ndalon atë punë, po ju jeni prapa botës. Ajo punë është higjienë, pastërti, po ku dini ju nga pastërtia...

- O të marrtë dreqi pastërtinë ty, - i thoshte Kristina duke qeshur. E dinte, që sido që të fliste, Nevrezja nuk i zemërohej. - Nuk e shikon veten tënde ti dreq si del në rrugë, zë e më flet mua për pastërti.

- Dëgjo, - i tha Nevrezja pa e mbaruar fjalën Kristina. Mos më detyro ta them përsëri atë fjalën që ta kam thënë edhe herë tjetër.

- E po, zëre se e ke thënë.

- E po ja, po ta përsëris prap tani. Ne nuk i kemi lafshukër djemtë. Ju i mbani me lafshë...

Kristina qeshi me zë të lartë, ashtu siç qeshte përherë kur bisedonin. Edhe Nevrezja qeshi bashkë me të.

- Ajo kohë që thua ti Nevreze iku. Tani jemi të gjithë njësoj.

- Jo jo! Për atë punë nuk jemi të gjithë njësoj. Ja, nipërit e mij, Hamdiu, i shoqi i Fatos i bëri synet çunat. I vjen dorësh atij për ato punë.

- Edhe ti, ç'na zure tani këto muhabete të bëjmë. Ke ndonjë gjë tjetër për të thënë? - Muhabete kemi plot për të treguar, por çfarë të them unë tani? U mendua pak, pastaj tha: - Moj, doli gjizë dje në dyqan. Ty s'të pashë në rradhë se e dija, kishe shkuar të merrje pensionin. Lëre lëre, ç'vajti dje me atë të uruar gjizë, moj Kristinë motër.

- Pse, çfarë ngjau?

Nevrezja filloi të qeshë.

- Po thoje të shkretën çfarë ke për të thënë dhe, nëse është diçka për të qeshur të qesh edhe unë.

- Unë po rrija në dritare dhe pashë njerëzit që po nxitonin në rrugë. E po, dola dhe unë, se thash kush e di ça do ketë ngjarë. Dëgjova që kishte dalë gjizë. Shpejtova hapat për në dyqan. Nuk kisha marrë as enë me vete për të hedhur gjizën. Sapo hyj në dyqan, ç'të shikoje, kur ishin mbledhur njerëzit kaq shpejt si të babëzitur? Njëri mbante në dorë një tas alumini për të hedhur gjizën. Se kështu e bënte edhe ajo, shitësja, Marika. Merrte tasin e peshonte sa ishte tasi bosh, e mbushte me gjizë, e peshonte përsëri dhe, pastaj, ta fuste në kandar. Ti mendoje se kishe blerë një kilogram gjizë, aty ishte a s'ishte 700 a 750 gram gjizë. Po nejse, kështu është kjo puna e shitësave.

Ngado që të shkosh ta fusin në kandar. Kaliopi budallaçka kishte sjellë një qyp të vogël për të hedhur gjizën, apo nuk ishte dhe i bukur ai qyp. Merjema si më e mënçur kishte sjellë një pjatë, po jo të thellë që ta mbante gjizën, po nga ato të hapurat. Mendo, sa të ngjitej Merjema deri lart në rrugicë ku e ka ajo shtëpinë, gjiza ka falimentuar. E ç'të shikoje moj Kristinë të keqen aty në rradhë. Njëra mbante në dorë një tenxhere alumini, tjetra një kanistër të vogël. Marika ishte shumë e zënë me punë, nuk ia hidhte fare sytë njerëzve. Merrte qypin bosh, e peshonte, hidhte gjizën brenda, e peshonte prap dhe ta jepte.

- Ta provoj pak? - i tha Llambrinia, Sofijes, kur e pa me qypin me gjizë dhe futi gishtin brenda në qyp. - Hmmm. Për kokën e gjizës qenka, me pak kripë, ashtu si e dua unë, - tha dhe lëpi e lëpi atë të uruar gisht, sikur ishte fshehur e gjithë gjiza aty. - Pse është e mirë? - tha Margarita e Pilos që po rrinte në radhë dhe futi dorën për ta provuar. Qysh moj ti Kristinë, nuk morri pak me gisht sa Llambrinia, po me të katër gishtërinjtë. "Uuuuuu, navash moj ti navash", - i tha Sofija e shkretë. - O po kjo, vdes për t'i rënë qylit. Ika unë, tha Sofija, se po ndenja këtu m'a hëngrën të gjithë këto. Nejse, të vinte dhe qejf kur i shikoje njerëzit të mbanin në dorë, qypa, kanistra, tenxhere, pjata. Kur në ato çaste vjen e mënçura, Roza.

- Kush Rozë? - e pyeti Kristina, që nuk po ia hiqte sytë Nevrezes.

- Hë moj, ajo qorrja, si i thërrasim ne, që nuk sheh nga një sy. Lumëmadhja ajo. Në vend të kishte marrë ndonjë tepsi a diçka tjetër për të hedhur gjizën, kishte marrë kulluesen e makaronave.

- Hajde Roza hajde. Ça do hedhësh aty, makaronat? - i tha Bardhyli, i shoqi i Hamides. - Rozës nuk i erdhi mirë. U shtrembërua në surrat. Ajo të bën të qeshësh kur e sheh normale, imagjinoje kur nxehet si shtrembërohet. Ai syri që nuk sheh fare iu mbyll i tëri. Ne të gjithë moj Kristinë, kur pamë surratin e Rozës si u shtrembërua nga nervat, ia plasëm së qeshurës me të madhe. Ajo atëhere u nxi më keq. - Ju jeni të gjithë delenxhinjë - tha. Njerëzit, po gallata donin të bënin.

- Jepini Rozës të marrë pa radhe se ka punë e shkreta, është dhe njeri pa njeri - u dëgjua një zë burri andej nga fundi i radhës.

- Ia merr Marika kulluesen e makaronave duke qeshur, e peshoi në kandar dhe filloi ta mbushë me gjizë. Sa e vuri kulluesen mbi kandar prap për ta peshuar, gjysma e gjizës iu derdh nëpër këmbë Marikës, nga ato të uruara vrima që ka kulluesja. Ne të gjithë u gajasëm. - Do hajë gjizë Roza sot, - tha një grua. - Ku pyeste Roza se ç'flisnin njerëzit. Morri shpejt kulluesen me gjizë, u shty në mes të njerëzve dhe doli me të shpejtë. Këpucët e njerëzve u zbardhën nga gjiza. Të them të vërtetën Kristinë, nuk të gënjej dot, po Selvija e Zeqirit, ajo që e hedh këmbën e majtë shtrembër kur ecën, ajo më tha. Kur shkoi në shtëpi Roza vetëm vrimat e kullueses i kishin mbetur.

- Hahahahaha, qeshi me zë të lartë Kristina. Për kokën tënde Nevreze. Si i sajon gjithë këto gjëra?

- Për kokën e Ruzhdiut në të gënjej! Ja pyet të gjithë njerëzit që mbanin radhen në dyqan.

- Lëre Rozën, po ti vetë bleve gjizë?

- Po këtë doja të thoshja, po ti nuk më le, më ndërhyre, m'a preve fjalën. Ti e di, po më ndërhyri njeri kur flas, harroj pastaj unë çfarë dua të them. Unë kisha shumë njerëz para vetes sime dhe ajo e uruar gjizë mbaroi. Pse, do rrija unë aty ça thoshin njerëzit? E di ç'thoshin? "Pse mbaroi kaq shpejt? Marika i ka hedhur ujë gjizës para se të fillonte shitjen prandaj është gjiza kaq e ujshme e më the e të thash". Ia mbatha menjëherë te lagjia tjetër, te dyqani i Shegës. Edhe atje ishte mbaruar dhe nuk kishte shumë njerëz. Po Shega është zonjë grua, meqenëse e kemi patur këtu komshi, e mban mend ti atëhere. M'ë dha e shkreta nja treçerek kile nga poshtë banakut. E që thua ti Kristinë, sapo erdha në shtëpi skuqa pak gjizë me hudhra, se më kishte shkuar mendja dhe u kënaqa.

- Po ti, ç'na i kujton tani, apo të na shtjesh nepsin.

- Po kam unë edhe një dorë gjizë për ty, do ta jap kur të ikësh. Nuk të lë motra pa të dhënë ty.

Nevrezja gjithmonë e kishte të fiksuar merakun e saj, kur shihte djemtë të fesë kristiane. Edhe Robertin, djalin e Kristinës kur e shihte të rregullt dhe të pastër ndjente gëzim për komshiun, djalin e lagjes dhe djalin e shoqes së saj, sa shpesh herë thoshte me vete: "Të vjen qejf ta shikosh Robertin, sa i regullt është", por, kur mendja i shkonte menjëherë te "meraku" i saj, papritur ndjente një dridhje trupi dhe një si të pështirë. Kristinës asnjëherë nuk i shkonte mendja që Nevrezja të mendonte një gjë të tillë për djalin e saj, përkundrazi, ndjente kënaqësi, kur ajo i thoshte: "Pastë fatin e mirë Roberti, sa i mirë është, si pëllumb i bukur".

E papritur dhe befasuese ishte ajo që ndodhi ndërmjet Robertit dhe Mimozës. Ishte e papritur jo vetëm për dy familjet e tyre, por edhe për gjithë banorët e lagjes ku ata banonin prej shume vitesh dhe për njerëzit e tjerë që i njihnin. Mimoza dhe Roberti ishin të dashuruar dhe e donin shumë njëri-tjetrin. Ajo dashuri e pastër, e sinqertë ishte dhe e fshehtë, sa kishte kaluar pa rrënë në sy nga njerëzit. Ata e kishin vendosur të lidhnin bashkë jetën e tyre të ardhme dhe, sipas zakonit, dëshironin të shpallnin fejesën. Kristina në fillim nuk e priti me gëzim zgjedhjen që kishte bërë i biri në gjetjen e njeriut të tij të zemrës, që do ishte bashkëshortja e tij e ardhme dhe nusja e djalit të saj. As vetë s'e kuptoi pse nuk e priti me gëzim atë lidhje.

Mimoza ishte shumë vajzë e mirë, madje nuse për djalë, siç e donte edhe vetë Kristina, po asnjëherë s'e kishte menduar që ajo Mimozë, vajza e Nevrezes, që sa e sa herë Kristina kishte pirë kafenë të bërë nga dora e saj ta kishte nusen e djalit. Ishte ajo Mimoze, që sa herë Kristina e shihte me kërshëri, duke e shoqëruar me sy nga prapa edhe atëhere, kur ajo i jepte dorën për ta takuar duke i thënë: "Teto Kristina, mua do të më falni tani, se më duhet të dal me shoqet..." Tani po e kuptonte Kristina, që ato shoqet që ajo takonte, ishte djali i saj, që e priste në takimet dashurore. Ajo mërzitje e Kristinës nuk zgjati shumë kohë. Ndryshe nga Kristina, Nevrezja u tregua më e papërmbajtur. Kjo ndoshta ishte edhe ajo, që shpesh herë, t'i fliste fjalët pa i kontrolluar.

- E po, unë dy nuse kaurka i kam në shtëpi dhe jam e kënaqur dhe e lumtur me to, por, që ta jepja edhe vajzen e vetme te kaurët, jo jo, këtë nuk e mendoja kurrë! Ne gjithmonë kemi dashur të marrim nga kaurët, po jo të japim tek ata. Ç'më bëre moj bijë, ç'më bëre...

- Ç'të bëra mama? - i thoshte Mimoza. - Djali që dua, me atë kërkoj të fejohem e të martohem, me atë kërkoj të lidh jetën.

- Pse, humbi soja jonë? Vajte dhe u ngatërove me kaurët ti!

- Pse flet kështu tani mama? Edhe ty të pëlqen Roberti. Sa herë e ke thënë vetë me gojën tënde: "Pastë fatin e mirë ai djalë, sa i mirë është", pastaj, ti dhe Kristina jeni shoqe të ngushta. A ka gjë më të bukur kur dy shoqe të bëhen edhe krushka?

- Mirë e ke ti, po, ku më rri mendja mua, - i thoshte dhe, menjëherë mendonte merakun e saj që kishte për meshkujt krishterë. "Ku nuk të fut evladi" thoshte shpesh. Përveç Nevrezes, të gjithë pjesëtarët e tjerë të familjes e mirëpritën lidhjen e Mimozës me Robertin. Më në fund edhe Nevrezja u bind me gjysëm zemre që fejesa të bëhej dhe të shpallej, duke i dhënë fund edhe asaj aventure dashurore të dy të rrinjve. Mimoza dhe Roberti ishin një çift i bukur të fejuarish, sa shpesh herë kur dilnin shëtitje njerëzit thoshin: "Po del Hëna me Yllin"

- Ç'yll ziu, - thoshte Nevrezja. - I mirë, i bukur është vërtetë, po ka atë ...

- Mama! Roberti është shumë i mirë. Unë jam shumë e kënaqur. Këtë kënaqësi dua ta kesh edhe ti. Nuk dua të mbash në shpirt atë brengën që kishe më fillim. Edhe unë nuk mund të ndjehem e lumtur në krahët e tij, kur të shoh ty të mërzitur, të trishtuar.

- Mirë moj bijë, mirë. Kur je ti e kënaqur me të, jam edhe unë, - i thoshte Nevrezja së bijës, për të mos e lënduar në dashurinë e saj.

Dasma e Mimozës dhe e Robertit u bë e bukur ashtu si edhe pritej. Mimoza ishte vajza e vetme. Edhe Roberti ishte fëmija i dytë, gëzimi i fundit për Kristinën. Pas një viti jetë të lumtur çifti i ri u bë me fëmijë. U lindi një djalë i bukur dhe i shëndetshëm. Foshnja i porsalindur u quajt Alban. Gëzimi i lindjes së Albanit ishte i madh për të dyja familjet. Shpesh herë kur Kristina e lante foshnjën e vogël pranë rrinte dhe Nevrezja. E shihte Nevrezja Albanin e vogël, nipin e saj që e donte shumë, ndjente dhe ajo gëzimin e madh si çdo gjyshe, (megjithëse Nevrezja ishte bërë me kohë gjyshe), nganjëherë e lante dhe ajo, e sapuniste dhe, sytë i rrinin atje ... te meraku i saj.

Si do t'ia gjente anën ta bënte dhe ajo Albanin ashtu si kishte bërë edhe me nipërit e tjerë, me djalin e Ruzhdiut dhe të Musait. "Çfarë të bëj? Nuk e kam unë në shtëpinë time, po ta kisha unë, nuk e mbaja djalin kështu ..." Ky merak e brehte nga brenda Nevrezen. Edhe në shtëpinë e saj kur rrinte mendjen atje e mbante. Albani sapo i kishte mbushur tre muaj nga dita e lindjes. Nevrezja po rrinte në shtëpinë e Kristinës siç rrinte përherë.

Roberti sapo erdhi nga puna, u la, hëngri bukë dhe u ulën të katër të pinin kafenë, Kristina, Nevrezja, Mimoza dhe Roberti. Në bisedë e sipër Robertit diçka iu kujtua dhe tha, që për Kristinën dhe Nevrezen ishte krejt e papritur.

- Tani që djali mbushi tre muaj, na duhet edhe ta bëjmë cirkum cizium. Kristina dhe Nevrezja panë njëra tjetrën në sy nga ajo fjalë e panjohur që dëgjuan.

- Çfarë do t'i bëjmë djalit? - e pyeti Kristina, - se nuk te kuptova mirë.

Nevrezja i dha një lëvizje supeve të saja, duke pritur përgjigjen e dhëndrit që nuk ia kuptoi fjalët që tha.

- Po ua them shqeto fare, - tha Roberti. - Albanin do ta bëjmë synet. Kristina kur e dëgjoi, në fillim e mori si shaka. Mendoi se i biri po ngacmonte të vjehrën, sepse edhe vetë Kristina e dinte që Nevrezja e kishte atë merak. Nevrezes iu bë sikur i lëvizi një zog brenda në barkun e saj. Në fillim mendoi se mos ishte një shaka e rastit si për të kaluar kohën, por kur pa që asnjeri nuk po fliste menjëherë pa të bijën në sy, pastaj dhëndrin, Robertin. Kur pa seriozitet në fytyrat e tyre dhe nuk po flisnin e hodhi shikimin nga krushka, Kristina. Kristina qeshi, pastaj iu drejtua të birit. - Po të ishe ti vajzë dhe të kisha dhënë unë ty te krushka Nevreze, e dija që do ta bënte një gjë të tillë kjo me fëmijën tënd. Ke ardhur ti nuse tek ne moj bijë, nuk bëjmë ne nga këto gjëra, - tha duke iu drejtuar Mimozës.

- Pse mama, - tha Mimoza. - Roberti vetë si është bërë?

As vetë s'e kuptoi si i tha ato fjalë, madje u pendua shumë. Ndjeu dënesë në veten e saj. Roberti menjëherë u skuq në fytyrë. I hodhi një shikim të shoqes dhe doli jashtë nga dhoma.

- Roberti? Jo! Kurrë s'e ka bërë një gjë të tillë. Nuk e lejon feja jonë atë punë. Nevrezes nuk po i rrihej pa folur. Donte menjëherë ta shfrytëzonte atë rast që i kishte ardhur si me porosi. Ishte ajo brengë që e mbante të mbërthyer prej kohësh, që nganjëherë edhe mendonte se e bija nuk kishte pasur fat. Nuk iu durua dhe tha: "Dëgjo krushkë! Lëre fenë tani. Ti e ke djalë, kjo, ime bijë e ka burrë. Ti e dije kur e kishe tët bir, atëhere ... tani e ka tjetër kush që e njeh më mirë se ti". Kristina nuk foli. Ia njihte mirë tipin Nevrezes. - "Sa t'ia këpusi ndonjë fjale tjetër kjo, më mirë po hesht unë," - tha me vete. Roberti po rrinte në këmbë në korridor dhe po e dëgjonte të gjithë bisedën që po bënin gratë. Sapo në dhomë ra heshtja, hapi derën dhe hyri brenda, si të mos kish dëgjuar gjë.

- Hë, po fle djali? - tha dhe u afrua pranë krevatit ku flinte Albani.

- Si qengj po fle, - ia ktheu menjëherë Nevrezja.

Roberti u mendua ca, pastaj vazhdoi të flasë: "Po mendojmë edhe për një gjë tjetër tani"

- Çfarë po mendoni? e pyeti e ëma.

- E kemi biseduar dhe me Mimozën dhe, duam ta pagëzojmë. Kristina filloi të qeshë dhe sytë menjëherë i shkuan te Nevrezja.

- Si të doni, po... - tha Nevrezja me gjysëm zëri.

- Jo si të duam, po do ta bëjmë, se edhe nëna e tij, Mimoza, është pagëzuar.
- Pagëzuar?! Sa jam unë gjallë, kurrë nuk është bërë një gjë e tillë.

- Nuk duhet të jesh shumë e sigurtë për këtë që thua. - i tha Roberti.

Nevrezja pa me dyshim të bijën. Mimoza qeshi pak dhe nuk foli. Për të qetësuar të ëmën i tha se ishte një shaka e Robertit.

- Ç'pate krushkë! - tha Kristina. - Ti je dhe përparimtare.

- Unë përparimtare jam dhe përparimtare do mbetem, - tha Nevrezja dhe u çua në këmbë. "Ta pagëzojmë djalin e ta bëjmë synet. Ta kemi me jetë e me shëndet. Jemi shqiptarë o njerëz dhe, përderisa jemi të gjithë shqiptarë dhe jetojmë në këtë vend, në Shqipëri, ku kemi edhe tolerancën fetare, një fe kemi të gjithë, atë të besimit te Zoti, te Allahu. Pse të mos i bëjmë të gjitha zakonet tona? Të gjithë njerëzit bijtë e Zotit, bijtë e Allahut janë". U afrua te Albani dhe vazhdoi të flasë përsëri: - "Të na rrosh bir. Për ty të gjitha do t'i bëjmë, ty të kemi me jetë", - dhe e puthi nipin e saj me ngadalë në ballë, me merakun se mos e zgjonte. Kristina, Mimoza dhe Roberti u çuan në këmbë dhe duartrokitën duke qeshur. Kristina iu afrua Nevrezes, hapi krahët dhe e përqafoi. - "Rrofsh moj krushkë" - i tha.

- Të rrojmë të dyja, - ia ktheu Nevrezja dhe e puthi në faqe.

Edhe Roberti me Mimozën nuk u përmbajtën. U përqafuan. Pastaj iu afruan dy grave duke i përqafuar edhe ato.