Kosova dhe Enverët

Në Kosovën e pas luftës së vitit 1999, na pati befasuar veneracioni (respekti i tejskajshëm) që akoma kishin për tiranët komunistë të Shqipërisë. Enver Hoxha (fotografia dhe veprat e tij) kishte mbushur kioskat e libraritë, “ani se na shqiptarët e këtejmë, kah Shqipnia e vjetër”, kishim kohë që ia kishim djegur edhe fotografinë edhe veprat. Për shumë kosovarë, mjaftonte të jetë “prej Shqipnijet, po ani shka ka ba atje, në anët e veta!”. Vazhdojmë të befasohemi dhe sot, me atë titullin e “qytetarit të nderit”, që komuna e Prishtinës po i jep z. Berisha, kryeministrit aktual “prej Shqipnijet”. Respekti për Enverët na turpëron, edhe në sytë e Evropës.

Diku nga viti 2001, pothuaj të gjitha libraritë e Prishtinës, kishin ekpozuar fotografi dhe vepra të Enver Hoxhës. Hymë në njërën dhe kërkuam një fjalor Serbisht. Shitësi dhe dy-tre të tjerë që qëlluan aty, na u vërsulën me kapadaillëk e shamje: “A po jeni hafije të Millosheviçit, aa”? Meqë edhe ne ishim shqiptarë, nuk ua lamë mangut: “Serbishtja nuk është gjuhë vetëm e Millosheviçit por e një populli të tërë. ...Siç është kjo fytyra këtu (e Enverit), e urryer nga një popull i tërë, e ju e keni ekspozuar açik! “Muhabeti” përfundoi me “ka i çaj” në kafen më të afërt, e me fjalorin “Serbisht” që na e dha dikush, natyrisht kundrejt pagesës përkatëse! Njëri na tha: “Mos u veni veshin atyne ekstremistave qi hasët te libraria, qi deshën me shitë mend dro kush janë. Ata qi bërtasin ma shumë, kanë kenë vetë hafije të Millosheviçit ....”.

Kosovarët kanë justifikimin përkatës për veneracionin për Enverin dhe për Shqipërinë komuniste. Ata që arrinin të vizitonin Shqipërinë, para vitit 1990, kur ktheheshin në Kosovë nuk tregonin gjë hiç për mjerimin ekonomik që hasnin tek ne në Shqipëri, për mungesën tërësore të lirisë, të të drejtave më elementare të njeriut etj. Sajonin gënjeshtra mbi gjendjen në Shqipëri, pra fshihnin realitetin, për dy arsye. E para, mendonin se ashtu i kundërviheshin me patriotizëm (!) propagandës denigruese jugosllave, duke paraqitur Shqipërinë komuniste si një parajsë mbi tokë, e Enverin si Shën Pjetrin. E dyta, kishin frikë të tregonin të vërtetën sepse nuk do t’i besonin, dhe për më tepër do t’i akuzonin, edhe miqtë e tyre, për bashkëpunëtorë të UDB-së apo të dreqi e di se cilit shërbim jugosllav, sivëlla të sigurimit tonë komunist.

Shpesh ne shqiptarët, në Shqipëri e në Kosovë, kemi bërë lojra gjoja politike. Pasi jemi ndarë edhe jemi vrarë vëlla me vëlla, edhe brenda një familjeje, si përshembull gjatë luftës civile 1943-44 (njëri me komunistat, tjetri me Ballin Kombëtar, e tjetri me ...), pastaj jemi “bashkuar”, “grusht çelniku rreth partisë (komuniste), për inatë të armikut të jashtëm të përbashkët”, kundër gjithë botës! Po sot, kur kemi pak “armiq të jashtëm”, e shumë miq, e bile më të fuqishmit e botës, duhet të jemi më të lirë, jo hipokritë, në gjykimin e personaliteteve shqiptare, që të seleksionojmë vazhdimisht më të mirët?!

Kjo dhënia me unanimitet, nga “Komuna e Prishtinës”(!), e titullit “qytetar nderi” për kryeministrin aktual të Shqipërisë, edhe kjo është befasuese. Kosovarët hyjnë e dalin me qindra mijëra në Shqipëri?! Radiotelevizionet e shtypi i Shqipërisë, janë prezent kudo në Kosovë! Ata e dinë tashmë se kush është z. Berisha. Jo larg por para 2-3 vjetësh, e përzunë z. Berisha në kufi, e lanë në Kukës, pa e lënë të hyjë për të vizituar Kosovën. Po tani, ç’ka ndryshuar? Mos të vetëmashtrohemi nga ceremonitë protakollare të nënshkrimeve, qoftë edhe ajo e 12 qershorit, e MSA-së.

(Parantezë: Kjo marrëveshje u nënshkrua me 10 vjet vonesë, kryesisht për faj të atij që sot Prishtina e bëri “qytetar nderi”). Dihet se: “me i pritë kryetarët, i pret gjithkush, edhe Zani Çaushin, atë kriminelin e Vlorës së vitit 1997, e priti Prodi, kryeministri i Italisë, i cili u detyrua “me u takue me të, me dreqin, për hatrin tonë”: ne shqipot, atë farë burri i nxorrëm para. Le t’i biem edhe më thjeshtë: po të ngrihesh Enveri tani, e të vizitonte Prishtinën, a do t’i jepnin edhe atij titullin “qytetar nderi” — edhe ate kush nuk e ka pritur?!

Ne duhet ndërrojmë shpejt që të hyjmë sa më parë në Evropë, si Shqipëria si dhe Kosova. Por “mos të rrejë mendja kend” se një Shqipëri të Enverëve mund ta pranojnë evropianët—edhe Kosova nuk duhet të përsërisë gabimet e Shqipërisë.