Shpëtimtarët e Kosovës

Shtatë vjetori i çlirimit të Kosovës mbetet moment i rëndësishëm për të përsiatur dhe analizuar kontekstin e shtatë viteve të mëparshme dhe gjendjen e tanishme, në prizmin e një situate që çdo ditë e më shumë po merr fizionominë e zgjedhjes, në përkim me vullnetin dhe dëshirat e kahershme të shqiptareve për sendërtim të aspiratave të kahershme, për liri, demokraci, shtet e prosperim. Në këtë moment, kur sendërtimi i kësaj aspirate duket me afër se kurrë, asnjë forcë regresive dhe primitive nuk duhet të bëhet pengesë në këtë rrugë, duke hedh gurë mbi shpëtimtarët e Kosovës, mbi miqtë tanë euro-amerikan. Në të vërtetë, në këto momente duhet të ndodh e kundërta, duhet bëhet një përafri edhe më e madhe e vendit tonë me këtë vende, sepse kjo është e tashmja, por më shumë e ardhmja e vendit tonë, pa ndonjë alternativë tjetërfare.

Para shtatë viteve, kur NATO bombardonte forcat serbe dhe regjimin çmendurak të Beogradit, në Kosovë jeta ndahej nga vdekja vetëm për një qime floku. Në të vërtetë, bombardimi i regjimit diskrimunes, politikës ultranacionaliste dhe represalies gjenecodiale që bëhej ndaj Kosovës, paraqet momentin dhe kthesën më të rëndësishme në historinë e Kosovës. Për t’u bërë, njëherit ky intervenim do të bëhet pjesë e debateve të shumta në marrëdhëniet ndërkombëtare.

Shpëtimi i popullit të Kosovës, jo vetëm nga vrasjet, djegiet, por edhe spastrimi etnik erdhi nga NATO-ja, Aleanca më e fuqishme politike dhe ushtarake në botë sot.

Duke mos lejuar më gjenocid, pastrim etnik, aparteid, shkelje masive të të drejtave të njeriut, duke mos lejuar edhe një Bosnje të re, duke u vënë në shërbim të ndjenjave të thella të humanzimit dhe etikës, kombet perëndimore, në krye me Shtetet e Bashkuara të Amerikës, vendosën t’i japin fund njëherë e përgjithmonë një politike luftërash nacionalizamash të pakontrolluar. Kjo ndërhyrje, sot e kësaj dite, vlerësohet precedent në historinë e marrëdhënieve ndërkombëtare, pas Luftës së Dytë Botërore.

Në planin politik, fuqitë e mëdha, këtë intervenim e arsyetuan me faktin se lufta kundrejt Serbisë ishte domosdoshmëri, përveç tjerash edhe për hir të humanizmit, etikës, mbase edhe për t’ia ndalur hovin një politike hegjeominste e ndjellakeqe, që shkaktoj aq luftëra e gjak në Ballkan dhe për ta kyçur këtë pjesë të europës në proceset e rëndësishme integruese dhe në rrugë të perspektivës perëndimore.

Në këtë rast, bota perëndimore, anashkaloj gjitha normat e shkruara dhe ligjet, shpeshherë të ngurta ndërkombëtare, ngase nuk kishte arsyetim që të tolerohej dhuna, lufta. Për këtë arsye ndërmarrja e një aksioni ushtarak, për të ndalur një gjenocid në zemër të europës, ishte më së e domosdoshme. Ishte hera e parë pas Luftës Dytë Botërore, që ku u themeluan Organizata e Kombeve të Bashkuara, me mijëra njerëz, civil të pafajshëm të dëbohen nga vendi i tyre pa as më të voglin arsyetim. Andaj kishte arsye të anashkalohej i ashtuquajtur i “sovraniteti i shteteve” dhe shtetit për të ardhur në pah ndjenja e etikës dhe e solidaritetit me një populli. Ky fakt edhe krijoj një konsensues të lakmueshëm ndërkombëtare, veçanërisht në marrëdhëniet SHBA- Europë. Edhe me gjithë kundërshtimet e mëdha të Kinës e Rusisë, dhe pa mandat të Këshillit të Sigurimit, NATO-ja dhe qeveritë e vendeve Perëndimore, zotimin e tyre e quan në vend dhe vendosën të intervenojnë përmes bombardimeve të fuqishme, që detyruan tash shtatë vite më parë, të zmbrapsën forcat serbe dhe politika e tyre detyruese. Dhe rajoni të hyj në rrugën e përparimit dhe ndërtimit demokratik. NATO kështu solli Kosovës, por edhe rajonit Lirinë, demokracinë, hapi rrugën e perspektiva të gjithanshme. Por edhe krijoj ambientin e përgjithshëm paqësor në rajon. Ndërsa sot, kur kremtohet ky moment, Kosova ka realizuar rrugën më të gjatë drejtë ecjes nga statusi i ardhshëm politik: pavarësia fillimi i procesit të rikthimit të përhershme në gjirin e Familjes së madhe Perëndimore.

Në fund të shekullit XX, intervenimi i NATO-së solli një relacion të ri në rregullimin e marrëdhënieve ndërkombëtare, duke mos prejudikuar statusin shtetit si të shenjtë, kur cenohen drejtat e njeriut, kur shtypet një popull a kur vriten të pafajshmit. Mosrespektimi i lirisë, dhuna, nuk do arsyetohen në emër të asnjë sovraniteti dhe të asnjë dokumenti që rri në arkiva të caktuara.

Ndërsa sot, kur ne kremtojmë shtatë vjetorin më të ndritshëm të historisë sonë më të re, duhet të falënderojmë shpëtimtarët tanë dhe duhet kurajojmë përkrahjen e tyre në rrugën e përparimit dhe integrimit të vendit në botën e qytetëruar perëndimore. Ndërhyrja e NATO-së nuk ishte dhe nuk duhet kundruar vetëm si një fitore e shqiptarëve, ishte fitore e vlerave demokratike kundrejt atyre të errësirës. Posaçërisht mbetet, fitore e koncepteve të shëndosha të paqes kundër atyre të luftës. Për të cilat rajoni jonë ka aq shumë nevojë.

Në planin ndërkombëtar, sot rezultat e ndërhyrjes së NATO-së në Kosovë kanë reflektuar edhe me ndryshime efektive. Asnjë regjim nuk mund të arsyetoj dhunë, lufëra në emër të normave ndërkombëtare.

Në këtë përvjetor, kur zëra të marrë, politik në Kosovë, të fshehur nën petkun e rrejshëm të patriotizmit e të vetëvendosjes, çirren andej e këndej kundrejt miqve tanë, duhet anashkaluar dhe mospërfillur, sepse si të këtillë përbëjnë destruktiviet për të ardhmen e Kosovës. Dekurajojnë miqtë tanë dhe shpëtimtarët tanë. Atyre që sot nuk ju kujtohet kjo ditë me lutë për faqe, ata janë prishësit e lirisë, demokracisë dhe rendit qytetar që po ndërtohet me aq mund në Kosovë.
Kosova dhe shoqëria shqiptare, duhet kuptoj faktin se ishte SHBA, NATO-ja dhe vendet e BE-së që na shpëtuan. Pa përkrahjen e plotë të tyre ne asnjë shanse nuk do kishim dhe as do kem për rrugë të integrimit, të prosperimit dhe zhvillimet të gjithanshëm të vendit.

Zhgënjimi i shpëtimtarëve tanë, con ujë në mullirin e armiqve tanë dhe bëhet element stagnues për prosperim. Këta miq tanë, tash duhet të ndjehen kryelartë për veprimet e tyre që kanë bërë për ne, për Kosovën. Kosova duhet ta ruaj me lavdi dhe të kujtoj përherë këtë datë madhështore.