Doktori fluturues

Si një kometë u shfaq para disa vitesh në qiellin e albanologjisë z. Musa Ahmeti. Opinioni publik shqiptar ka parasysh njoftimin e bujshëm për zbulimin e një dorëshkrimi të shekullit të 13-të, me autor Teodor Shkodranin, që dilte të ishte shkruar më se dy shekuj para monumentit të parë të njohur të gjuhës shqipe, “Mesharit” të Gjon Buzukut. Aso kohe disa personalitete ose personazhe të njohura të jetës sonë kulturore shprehën entuziazmin e tyre për gjetjen e kësaj perle në arkivat e Vatikanit; të tjerë autorë vunë rëndë në dyshim ekzistencën e saj, duke u nisur nga argumente historike – T. Shkodrani kishte qenë personazh historik me banim në Konstandinopojë – dhe gjuhësore: e vetmja fjali që botonte Musa Ahmeti nga gjetja e tij kishte mospërputhje të mëdha me zhvillimet fonetike-gramatikore të gegënishtes, sikurse mund të nxirreshin me deduksion.

Duke qenë që kanë kaluar qysh atëherë 4 vjet, duke qenë se z. Ahmeti herë pas here njofton se së shpejti dalin kapituj nga „Teodor Shkodrani“, te revista „Ekskluzive“, në formë pergamenësh etj., duke qenë se ky hulumtues bën të ditur në rrugë të ndryshme se ka gjetur në Raguzë (Dubrovnik) edhe një version të panjohur dorëshkrim të Pjetër Bogdanit dhe „Çetës së profetënve“ dhe relikte të tjera të çmuara, biseduam me z. Albert Ramaj, i cili e njeh më nga afër studiuesin tonë misterioz. Z. Ramaj ka studiuar për filozofi e teologji në Zagreb dhe Graz, ka qenë redaktor i revistës „Urtia“, aktualisht punon në St. Gallen të Zvicrës me një institut të atyshëm shqiptar.

Zoti Ramaj, ç’mund të na thoni për kërkimet e z. Ahmeti në bibliotekat e Vatikanit?

E kam njohur z. Ahmeti në verë të vitit 1994 në Zagreb. M’u prezantua si një studiues shqiptar që e dërgonin nga Tirana për studime shkencore në Zagreb. Dëshira e tij më e madhe ishte që ta njihja me dikë që punonte në Vatikan. Kështu ndodhi që iu luta dom David Gjugjës, drejtor i Radio Vatikanit në gjuhën shqipe, që t’i hapte z. Ahmeti rrugët për në arkivat e Vatikanit, duke i thënë se ky njeri mund të bëjë kërkime të dobishme. I rezervuar, pak me frikë se „mos më zhgënjen ky person“, dom Davidi megjithatë pranoi. E njoha gjithashtu me dom Frrok Zefiqin në Osijek, autor i disa librave mbi shqiptarët e Slavonisë. Qysh në nëntor të atij viti, kur u takuam sërish me Musën në Zagrab, ai më paralajmëroi se ka diçka shumë interesante në Vatikan. Tha se është fjala për një libër më të vjetër se Meshari i Buzukut, se kishte gjurmë të sigurta të kësaj pune.

Një vit më vonë kolegët dhe miqtë e mi do të më tërhiqnin vërejtjen për pakujdesinë time. Dom Frrok Zefiqi më bëri me dije se Musa i kishte marrë disa dokumente të rëndësishme në shtëpinë e tij, po ashtu edhe të holla. Dom Frroku i kërkonte sendet e veta, por Musa ia kthente me kërcënime. Më vonë deklaroi se kishte zbuluar gramatikën e gjuhës shqipe të përpiluar nga Pal Zogaj, që kishte shkuar si mësues i shqiptarëve të Slavonisë dhe që duhej të ishte botuar më 1776. Unë nuk di deri më sot që ta ketë botuar M. Ahmeti gramatikën e Pal Zogajt. Kurse dom David Gjugja, i cili më vizitoi në Graz më 1995, më tha kështu: „Ke ba gabim të madh që më ke njoftë me te, shumë gabim“. Edhe sot M. Ahmeti nuk guxon të shfaqet në seksionin shqip të Radio Vatikanit, më thotë dom Gjugja, pikërisht për arsye të moskorrektësisë dhe gënjeshtrave të tij.

Më 1996-ën u shpall lajmi në media se “Meshari” i Buzukut u zhduk nga biblioteka e Vatikanit. Në fakt, këtë lajm e shpalli Musa Ahmeti. Personalisht më thoshte se për këtë punë janë përgjegjës dy profesorë, njëri nga Prishtina dhe tjetri nga Tirana, të cilët e kishin vizituar më parë bibliotekën e Vatikanit. Mirëpo harronte se në një bisedë tjetër më kishte thënë se përmasat e “Mesharit” nuk i ka shënuar deri më sot askush prej studiuesve shqiptarë. Dhe krenohej se këtë punë e kishte bërë vetëm ai, dhe i thoshte ato përmendësh. Kur lexova lajmin për zhdukjen e “Mesharit”, m’u krijua bindja se ky person mund të jetë edhe shkatërrues i pasurive kulturore shqiptare.

Vjet janë zhvilluar në Mynih dhe në Tiranë dy simpoziume për Gjon Buzukun dhe gjuhën e vjetër shqipe. Si shpjegohet që në to nuk ka marrë pjesë një personazh kaq i afërt me bibliotekën e Vatikanit, me “Mesharin” dhe të tjera dorëshkrime të moçme shqipe?
Në të vërtetë e di mirë se M. Ahmeti duhej të shfaqej në Mynih më 14-15 tetor me rastin e simpoziumit për nder të 450-vjetorit të Mesharit. Musa nuk u paraqit në këtë simpozium dhe arsyetimi publik që dha ishte se aeroporti i Shtutgartit ishte me mjegull, kështu që Musa nuk mund të fluturonte. Mirëpo njëri nga pjesëmarrësit gjermanë të simpoziumit mori në telefon në të njëjtin moment aeroportin në Shtutgart dhe mësoi se aty mjegull nuk kishte dhe se kushtet e fluturimit ishin optimale.

Duke parë që personazhi ynë po humbet gjithnjë e më shumë në mjegull, mund të na thoni diçka për arsimimin e tij? Në Tiranë ai është paraqitur si dr. Musa Ahmeti. Ku ka doktoruar, me se?

Sikurse e ceka më lart, në fillim ai m’u paraqit si doktor i Tiranës, sikur kishte doktoruar me një profesor të historisë. Mundohej edhe të fliste me theks tiranas dhe të gjithë shqiptarët e Kroacisë që e njihnin qenë të bindur se ishte nga Tirana. Mua më tha se kishte qenë nxënës i dr. Zef Mirditës deri në diplomim. Mirëpo dr. Mirdita pas disa kohësh më tha se nuk e njihte për absolvent të Prishtinës, madje ishte i sigurt se as në Tiranë nuk kishte bërë ndonjë doktoratë. U zbulua gjithashtu se Musa nuk ishte prej Tirane, por nga fshati Ponoshec i Gjakovës. Më pas mësova se kishte qenë për njëfarë kohe student i juridikut në Prishtinë. Në pohime të mëvonshme, Musa deklaronte se e kishte ndërprerë tezën e doktoraturës në Tiranë dhe se po e shkruante atë tani pranë prof. Aleksander Stipçeviç në Zagreb.

Në vitin 2000 jam takuar me këtë profesor në Zagreb. Lidhur me M. Ahmetin më tha se ishte shumë i zhgënjyer nga ky person, të cilin e kish ndihmuar shumë, por tani nuk kishte më asnjë dëshirë ta ndihmonte më tej. Më tha se M. Ahmeti nuk është aspak kandidat për të shkruar ndonjë doktoraturë në Zagreb. Madje prof. Stipçeviç kishte pyetur edhe në Tiranë, nëse po doktoron aty z. Ahmeti dhe kishte marrë përgjigje negative. Kështu zbulohej misteri i dikujt që në Tiranë thoshte se doktoron në Zagreb, e në Zagreb se doktoron në Tiranë.

Si i financon udhëtimet dhe hulumtimet e tij, të cilat duhet thënë se deri më tash kanë mbetur pa rezultate, të paktën pa botime, (dr) Musa Ahmeti?

Është shumë e vështirë të kuptohen burimet e tij financiare, pasi shpesh ai deklaronte se ka një bursë shtetërore nga ministria e Shqipërisë, më vonë thoshte se ka një bursë nga shteti i Kroacisë, nganjëherë pohonte se ka përkrahje nga disa biznesmenë shqiptarë, por që nuk dëshirojnë të përmendet emri i tyre, mjaft që të bëhen hulumtime në favor të kulturës shqiptare. Nga ana tjetër, dihet mirë se ndër të tjerë financimin e Musa Ahmetit e bën edhe Behxhet Bacolli, që biznesin e tij e ka kryesisht me botën arabe.

Në karrierën e (dr.) Musa Ahmetit vërejmë një periudhë të errët nga 1997-1999, nga ato që shkrimtari ynë Ismail Kadare i quante „gropa të zeza në biografinë e Dyrmish Dur Aliut“. Keni ndonjë informacion që mund të hedhë dritë mbi këtë gollë?

Më vjen keq që nuk mund t’ju ndihmoj siç duhet. Di të them se pas përfundimit të luftës në Kosovë një mik imi nga Zagrebi, F.A., dëshmon që M. Ahmeti kishte deklaruar se gjatë luftës në Kosovë kishte një obligim të madh ndaj atdheut dhe kishte shkuar në luftë, ku dhe ishte një komandant i UÇK.

Mund të supozojmë se në çantën e komandantit, ku dorëshkrimet e Propaganda Fide-s përziheshin me radhojtë e luftës, fishekë e granata dore, erë baruti, të jetë djegur pjesërisht edhe dorëshkrimi i Theodor Shkodranit?

Ka shumë të ngjarë që Musa ta nxjerrë një ditë edhe këtë teori. Albanologjia qysh tani është lodhur së prituri ndonjë fragment nga i famshmi dorëshkrim i Shkodranit. Në përgjithësi mendoj se me punët e Musa Ahmetit nuk duhet të merret më bota shkencore, por Prokuroria.