PO NA QEVERISIN AMBASADORET, DUKE NDARE PUSHTETIN ME “SHOKUN” RAMIZ

E shtroj për zgjidhje këtë çështje me sensin më të lartë të përgjegjësisë, duke marë shkas edhe nga zhvillimet e fundit politiko-shoqërore në vend.

Ambasadorët, për fat të mirë jo të gjithë, hartuan një kod zgjedhor të urryer dhe falë tij përcaktuan fatin e zgjedhjeve. Kjo nuk do të thotë se më vjen keq për ardhjen në pushtet të disa individëve që mendojnë si unë. Në vijim, realiteti na tregon se ambasadorët po ushtrojnë gjithë pushtetin e tyre për të emëruar çdo lloj të paafti me doza të larta servilizmi, në postet kyçe të administratës. “Duhet vënë në zbatim rrotacioni”-thonë ata. Motivi! “Myteberët” aktualë të zyrave shtetërore nuk i përgjigjen më padronit që i vuri në shinat e karrierës, duke abuzuar me vjedhje dhe me mosrespektim të kodit të servilizmit. Pra thjesht kanë dalë nga morsa e kontrollit vertikal të ambasadorëve dhe po punojnë për vehte e për kryetarët e klaneve përkatëse.

Dua të preçizoj se kur them ambasadorët nuk fus në një “thes” çdo diplomat që ka ushtruar detyrën e tij fisnike në Shqipëri.

Tanimë, pas vitesh eksperience me zgjatje dore në thesin e parave ku të gjithë mund të zhvasnin (për ekzaktësi plot 8-të), të përkëdhelurit nga fati dhe nga ambasadorët, duhet të “hapin krahun”. Ata që shpejt harruan nga dhe si erdhën nëpër poste të rëndësishëm ose parà-prodhues, për t’iu dedikuar “lekut”, rryshfetit dhe klanizmit, duhet t’iu lënë vendin “ushtarëve” të rinj. Për “oficera” nuk ka vend! Rekomandim ky i ambasadorëve fuqiplotë në Shqipëri. Një deputet-eseist i koalicionit të djathtë para disa kohësh afirmoi jo pa të drejtë se “më i miri i tyre…”, pra i ambasadorëve, “nuk ishte as në lartësinë e një taksisti të kryeqytetit”.

Nuk e di se ku do dalim me teza ambasadorësh konformistë, në sensin e përshtatjes dhe të bashkëjetesës me të gjitha sëmundjet shoqërore dhe politike të këtij vendi. Nuk e di se ku do dalim me tezat e rotacionit, pra të zëvendësimit të “krimbave” me “hardhucka”. Pushteti ndryshon prej domozdoshmërisë social-ekonomike dhe shprehet me vullnetin politik të zgjedhëzve dhe jo për nevojën e disa ve për t’u emëruar në administratën shtetërore.

Qeveritë e popujve të botës dhe departamentet e shteteve dërgojnë këtu ambasadorët e tyre për të zbatuar politikat pro ose antishqiptare. Por ne le t’u referohemi atyre që zyrtarisht janë deklaruar miq dhe që në sytë e shqiptarëve kanë qenë ata që do të ndihmonin rikthimin e istitucioneve dhe të demokracisë në vend pas një lëngimi 50 vjeçar. Pra ne aktualisht mendojmë dhe me me dëshpërim shpresonim të kishim këtu ambasadorë që kanë ardhur për t’i dhënë “drejtim muhabetit”. “Llaf i sigurtë pazari”. “Do na nxjerrin në dritë” mendonim, por këtu na kanë prurë të tjerë. Iu referohem atyre që vijnë këtu për të përfaqësuar një flamur e kur prezantohen privatisht, nëpër tryeza apo kafene, përmendin kombësinë e katragjyshit dhe si të tillë orjentohen dhe punojnë për një flamur tjetër. Ky model deformimi përfaqësues vlen edhe për disa kryetarë organizatash jo-qeveritare, të cilët shtyhen deri në provokime duke përshëndetur gjithnjë privatisht, me terma arabë dhe duke ironizuar kështu mbi ngjasimin e madh që ka Shqipëria me botën islame.

Këtë fenomen po e vë re personalisht këto tre vjetët e fundit, por po kuptoj se i paska rrënjët thellë, në vitet e errëta 1944-1991 dhe më pas na rishfaqet në vitet 1997. Këta lloj politikëbërësish, duke i veshur Shqipërisë petka islamike, po imponojnë prej 60 vjetësh modelin e tyre komunist, nga i cili bëjnë sikur distancohen. Në të vërtetë ai është modeli që ata vetë kanë pjellë, duke mbjellur fatkeqësi për popujt që e provuan. Të njëjtët personazhe mendojnë se Shqipëria duhet dekonstruktuar dhe më pas ta ribëjnë nga e para, ndoshta sipas ndonjë modeli administrativ ku mbijetojnë prej shekujsh kushërinjtë e tyre endacakë.

Kështu, me keqardhje konstatoj se vepra të rënda penale si: tarfiqe, vrasje, grushte shteti, korrupsion, tradhti të lartë ndaj Atdheut po ndodhin shpesh e më shpesh këtyre viteve të fundit, çuditërisht nën hundën dhe para syve të ambasadorëve fuqiplotë.

Por gjithsesi, ata të pabezdisur në absolitizmin e pushtetit të tyre, të cilin e ndajnë proporcionalisht me banditin-karrierrist Ramiz Alia i cili trillon e kurdis gjithfarë situatash ballkaniko-mesjetare, po propozojnë përsëri rendin e tyre të rrëmujshëm, turbullimin shoqëror. Në këtë luftë “bindjesh”, “idealesh” dhe politikash gjeostrategjike e “paqedashëse”, ajo më e papërshtatshmja është meritokracia. Për atë s’ka vend. Ajo është diçka që s’duhet, bile mund të themi se prish edhe punë në rendin e rrëmujës së organizuar imtësisht.

Duke parë si venë punët, nuk na mbetet gjë tjetër për të thënë, përveçse: Rrofshin ambasadorët!

Them të rrojnë për dimër se për verë bëmë si bëmë.

Protagonizmi kokëfortë dhe i pandërprerë i “shokut” Ramiz

Ata dhe “shoku” (në sensin e traumës) Ramiz, i cili vepron me “eunukët” e tij “politkanë”, “botues-biznesmenë”, “publicistë”, “gazetarë” e “sekserë” të çdo rrangu, po luajnë prej 15 vjetësh aktin e fundit të luftës së ftohtë ballkanike. Dhe modeli i ushtarit që futet në rrjeshtat e skuadrës përkatëse, degjeneron çdo ditë e më shumë. Traktat serioz e jo shaka! E ne, 2 milion e ca njerëz, plus ca të tjerë në Kosovë e Maqedoni, plus ca të tjerë në diasporë po asistojmë këtë skenar të dështuar që në zanafillë. p> Kjo politikë e gabuar po aplikohet që atëherë kur perëndimi pranoi kushtet e një banditi, si ato të kriminelit pa identitet të qartë, antishqiptarit Ramiz Alia… më lejoni të theksoj se ky individ mbijeton si pasojë e garancisë që kërkoi dhe fioti për të në qarqet ndërkombëtare Michail Gorbaçov. Por ky ore të dashur njerëz nuk do thjesht të mbijetojë. Ky pasi mori fillimisht “gishtin” po pretendon të ketë të gjithë “krahun”. Pra, me pak fjalë po kërkon të riprodhojë pushtetin që kishte sipas modelit kapitalist. Shkurt, do të “luajë akoma kartat prapa perdeve” paçka se kjo shoqëri e urren dhe i ka thënë “Jo” me kohë atij dhe të tjerëve si ai.

Paradoksalisht, ky personazh mbijeton edhe në saj të punës jo profesionale dhe karakterit rryshfet-pranues të disa ambasadorëve të rëndësishëm që u akrediduan në Shqipëri këto vite.

Shtrohet çështja: si mund të dalim nga ky kurth i tejzgjatur në kohë?!

Që të bësh karrierë sot në shtet apo istitucionet e organizmave ndërkombëtare me shpresën për të çrrënjosur të keqen, duhet:

-Të kesh qënë ose të jesh akoma sot krimb-servil i pushtetit të Ramiz Alisë… dhe e ke të sigurtë që diku do dalësh.

-Të jesh aktualisht patjetër një i paaftë, “ushtar” dhe jo “oficer”, i “x” klani, grupimi apo organizate ndërkombëtare, i filan ambasade apo rrjetit të saj të dallaveraxhinjve.

Je sigurisht i përjashtuar nga:

pjesmarrja në istucione, në jetën politike, në foltoren e parlamentit, në gazeta e media televizive, nëse je një shtetas normal, me sy në ballë, me gojë dhe veshë e mbi të gjitha,

nëse i je sadopak mirnjohës Zotit që deshi dhe të lindi në vendin që quhet Shqipëri, pra nëse përpiqesh të jetosh si patriot.

Efektet e bashkëveprimit të Ambasadorëve me “shokun” Ramiz

Qofsha unë i gabuar, por këtu ore miq të dashur, idiotësia dhe absurdi ka ngulur këmbët dhe po mbretëron.

Çdo gjë që sot ndodh në Shqipëri, politikisht, “estetikisht”, “qytetarisht”, ka vulën e thatë të ambasadorëve, që normalisht duhet të jetonin vetëm me rrogat e taksapaguesve të tyre dhe jo me rryshfetet që “shokut” (në sensin e traumës) Ramiz është mësuar të paguajë si mësuesi i tij për të mbajtur karrigen.

Natyrisht, ai mesazhin e ka marrë dhe me dinakëri “karrigen” nuk e pretendon më për vehte, por për ata që kanë turinjtë dhe lakrat e tij në kokë. Ajo që stonon thellësisht sot është fakti se si ai po përpiqet me kokëfortësi të riciklohet. Nuk i hollohet fare gjaku nga numri i pafund i krimeve që ka prodhuar e riprodhuar në vite. Ai po sheh më në fund vdekjen në sy, fatkeqësisht atë natyrale dhe mesa duket po ndjen ngrohtësinë e flakëve danteske të cilave po iu afrohet pa patur mundësi të zgjedhë.

Sa për parantezë dhe për të mos humbur fillin e pasqyrimit të realitetit tonë absurd, doja t’u kujtoja se “shoku” (në sensin e traumës) Ramiz festoi para pak ditësh 80 vjetorin e ditës kur djalli vendosi ta sjellë në këtë jetë. Vura re i habitur se ditëlindjen e tij e kujtuan me budallallëk vetëm idiotët që ai me dorë dhe me “pakt ambasadorësh” vendosi nëpër istitucione dhe media. Kjo mund të konsiderohet thjesht si fatkeqësi e gjeneratës time. Të gjitha gazetat nxorrën në faqen e parë foton e tij të squllur dhe demode prej fshatari endacak (nga Bosnja në Shkodër, nga Shkodra në Tiranë dhe nga balta në majë. Së fundmi dua të konstatoj se u kthye prapë në baltë. Kushtrimi i të parëve do të thoja unë! Gjeneza nuk tradhton kurrë).

E përkufizoj si fshatar jo thjesht për retorikë, por i bindur sepse me me pushtetin që disponon nuk do jetonte i pashqetësuar si vegjetues pranë lumit më të qelbur të Europës, ku kundërmimi i tmerrshëm të imponon vetvrasjen.

Ky edicjon televiziv special, kjo reklamë pa treg u ofrua kokëfortësisht dhe kjo gjë konfirmon faktin që ne të gjithë e dimë, pra se cilët janë dhe pse janë të tillë botuesit e mediave shqiptare. Sikur të mos mjaftonte, duke snobuar shpresën time se me një mamuth si ai mund të merreshin vetëm disa njerëz me prostat si botuesit tanë të dashur, ndodhi ajo që pritej. Fidani më i vogël i “shokut” (në sensin e traumës) Ramiz, ai që as mbiemrin e të parëve nuk mban dot me përgjegjësi mbi letër, një bashkëmoshatari im që me mua të përbashkët mund të ketë vetëm qytetin e lindjes, u ul me fizionominë e tij prej pionieri dhe si bir oficeri me yll të kuq, na ndërtoi një emisjon televiziv posaçërisht për udhëheqësin e tij. Po kush e ndoqi do thoni ju?

Unë personalisht, me shumë miq e shokë të mi ndodheshim në një lokal publik ku kish edhe televizor. Ju siguroj se edhe kur iu thashë atyre, shokëve të mi, se ndoshta do të duhej të ndiqnim në ekran atë që mund të thoshte katili me maskë viktime, ata mu përgjigjën duke u tallur me mua : “Ç’ja paske ngenë ti or vlla! Akoma sheh televizor ti?!”

E kështu mu duk vetja ai që jam, i pandreqshëm, vëzhgues kritik deri në fund, dhe aspak “bashkëkohor”-siç shprehen miqtë e mi kur iu flas për gazeta e botues që mbajnë surratin e Ramiz Alisë. Shkurt, jam ai që shoh edhe aty ku nuk ia merr mendja hileqarëve që po qeverisin këtë vend, pra ambasadorëve të rastësishëm të kudogjendur dhe “shokut” (në sensin e traumës) Ramiz, kandidatit të dytë (vendi i parë i takon seksit femër… për “respekt”) dhe të padiskutueshëm për në ferrin Dantesk.

Ju mendoni se zgjodhët një qeveri për të ndryshuar gjërat. Jo! Ju u gënjyet përsëri me skema ambasadorësh të cilëve në fund të fundit edhe nuk iu bëhet shumë vonë për vendin tim dhe tuajin. Ai, ambasadori i rradhës, ka vendin e tij, që s’merret vesh se cili është dhe këtu në Shqipëri ka ardhur për të marrë një rrogë të majme e po doli, ndonjë gjë tjetër nga ato që dinë të ofrojnë këta të majtët për të mbajtur pushtetin.

Në emisjonin televiziv të lajmeve, shoh gjithnjë ndonjë ambasador në krah të çdo “sekretari” të ashtëquajtur ministër. Kështu shoh ambasadorë të më sqarojnë mbi kulturën, sportin, rrugët, mbrojtjen, krimin, trafikun. Për katedra dhe Universitete, pedagogë të kualifikur dhe literaturë bashkëkohore nuk flitet gjëkundi. Nuk po zgjatem me të tjerat por ju tregoj sinqerisht se të “etiketuarit” nga media si kriminelë trafikantë, të tillë e të atillë, hanë dhe pinë qejf-paprishur në mes të Tiranës, para syve të mi dhe para syve të atyre që i bekojnë e i tolerojnë.

Pra retorika ambasadoriste dhe ajo e organizatave “joqeveritare” fantazëm që shpallin idekse dhe informacjon mbi situatën shqiptare, tingëllon keq për veshët e mi të stërvitur.

Për të qenë sa më të qartë dhe të drejtpërdrejtë, dua t’ju them se:

Kryeministri i vendit tuaj u jep llogari tre herë në ditë kasnecëve të ambasadorëve! Për fat të mirë jo të të gjithë ambasadorëve! Pra në vend të kryeministrave kemi patur “kryeskretarë” të ambasadës "filan" apo të "atij" departamenti shteti e jo një burrë shteti që flet si do dëshëronte pjesa më e madhe e atyre që e votojnë.

Pastaj kemi ata që mediat, opinioni publik dhe pseudo-ligji i quajnë ministra, të cilët janë disa përfaqësues të rrymave ekzistuese, bashkëvepruese ose kundërshtare në vend. Ata, “sekretarët e devotshëm” të quajtur konvencionalisht ministra, pa asnjë pushtet, aspak të merituar për postin ku janë emëruar (me ndonjë përjashtim të vogël), janë aty si pasojë e fitores në tavolinën e pazareve të kësaj apo asaj rryme kulturore, politike, etnike. Imagjinoni pak të tjerët! Këshilltarë, sekratarë, ekspertë. Pa asnjë funksjon. Ata presin të marrin riskun e tyre nga paratë publike që do ndahen në tavolinat e pushtetit dhe aplikohen vetëm në orë të tëra heshtjeje.

Ju, prisnit ndryshimin. Unë jo. Unë them dhe jam i bindur se ndryshimet arrihen duke u përballur, duke i fituar. Ato nuk t’i jep e aq më pak t’i fal kush.

E kështu nuk mund të ketë diçka të re kur Ramiz Alia me paturpësinë e klasës që përfaqëson, pa kërkuar falje, antishqiptar deri në fund, spekullator dhe i gatshëm të shesë çdo ideal e sistem, kërkon të riciklohet në faqet e gazetave, në ekranet e televizioneve, pa marrë fare parasysh, që më shumë se gjysma e popullsisë nuk e njeh fare, një çerek tjetër e injoron dhe të tjerët e urrejnë. Ky personi që është dhe mbetet kryebanditi i këtij kombi, nuk do të marrë shkas nga statistikat.

Ai ka kuptuar se me “pesë” botues, me “dhjetë” pseudo-politikanë dhe me “fidanishten e të rinjve 30-40 vjeçarë” që sponsorizon çdo ditë, pra atyre që i rekrutoi që në rininë e tyre, që i përdhunoi, që iu vodhi identitetin, sensin shoqëror dhe atë familjar, atyre që sot në adoleshencën e tyre të vonuar prej 30-40 vjeçarësh thonë me vehte “ah, sa do doja që... por nuk mundem!”, atyre që në thellësinë e qënjes së tyre e urrejnë, por kanë humbur trajtën njerëzore, pikërisht nëpërmjet tyre ai mund t’u bëjë presjon qarqeve të plutokracisë ndërkombëtare.

Dhe ata, baronët, përcaktuesit e fateve të botës, me neglizhencën e gabuar që i karakterizon, qeshin me të si me një hileqar të vogël. Në të njëjtën kohë, duke dështuar rregullisht në skemat e çrrënjosjes së komunistëve nga pushteti, kanë 15 vjet që dërgojnë këtu ambasadorë të cilët vijnë, pse jo, thjesht dhe vetëm për të justifikuar rrogën e majme që iu ofrohet.

Paradoksi është se plutokracia dërgon këtu ambasadorë që me politikat e tyre të shfokusojnë dhe të nxjerrin jashtë loje skemën banditeske të “shokut” (në sensin e traumës) Ramiz, por ai, si një pjellë e mirfilltë djallëzore, na i fut në lojën e tij dhe na i mbars ambasadorët me hallet dhe poshtërsitë që prodhon zakonisht ballkani dhe ballkanikët piratë si ai.

Zhgjidhja?! Eshtë përzgjedhja. Në njerëz, në formula politike dhe seriozitet. Ndoshta ky elementi i fundit duhej rreshtuar i pari sepse mungon dukshëm në punën e disa qarqeve diplomatëke, të cilat i gozhdon proverbi i bukur “nga e thëna në të bërë”. Pra “të luftojmë këtë... atë e atë tjetrën!” por në të vërtetë gjërat kanë mbetur në vend, për të mos thënë se janë përkeqësuar.

Nga Washingtoni dhe Brukseli po jepen orientime të qarta, por ndoshta rruga e gjatë deri në Shqipëri po i mbulon me pluhur dhe ne vazhdojmë të “hamë bar”.