Boksierët e vegjël dhe peshkaqenët politikë

-- nga Ylber Lili, Shekulli, 22.09.2003

Maqedonia është vendi më tipik ku synimet për të sunduar dalin hapur. Konjunkturat politike maqedone, duke dashur të fshehin arrogancën e tyre verbale, tentojnë të bindin të tjerët se në këtë vend po ndodhin transformime të mëdha në shoqëri, por në fakt po ndodhin marrëzira. Këto ditë spikasin veprime të cilat privojnë shqiptarët të mësojnë në gjuhën e tyre amtare. Ja me çfarë kontrasti ballafaqohemi: maqedonasit kanë privilegjin e pakontestueshëm të gjuhës së tyre, shqiptarëve iu ndalohet e drejta për të mësuar në gjuhën e tyre, e aq më tepër e drejta për ta folur atë në institucionet e sistemit. Boksierët e vegjël maqedonas, të ndërsyer nga “peshkaqenët” politikë, ka disa ditë që u janë vërsulur bashkëmoshatarëve të tyre shqiptarë. Primitivizmi maqedonas po krijon me vetëdije të plotë avari të pandreqshme.

Ndërsa policët dhe ushtarët derdhën plumba dhe bomba në Brezë, fëmijët maqedonas të dalldisur pas nacionalizmit ekstrem dalin në gjah për të rrahur shqiptarë. Do të ishte ditë fatlume për fëmijët shqiptarë të Shkupit dhe Manastirit dita që do t’i shpëtonin dajakut, gjakosjeve dhe rrahjeve. E gjitha kjo vetëm se fëmijët tanë duan të mësojnë dhe të ulen në bankat e shkollës si të gjithë moshatarët e tyre në këtë planet.“Duam të mësojmë”, “Stop rrahjeve”, “Shkollat nuk janë vetëm të maqedonasve”, këto janë të vetmet fjalë që dalin nga mijëra e mijëra nxënës shqiptarë të Manastirit dhe Shkupit. Shqiptarët në Manastir druhen se i vetmi simbol i shkronjave shqipe një ditë do të bëhet shkrumb e hi. Rrugët e Shkupit gjakosen, shkollat qëndrojnë të kyçura, fëmijët kanë frikë të dalin nga shtëpitë e tyre, sepse i pret dajaku. Pra, ngjarjet po marrin një rrjedhë të çuditshme, jepen shenjat e represionit dhe të dominimit të maqedonasve mbi gjithçka.

“Bëmat” e maqedonasve në këto dy qytete, pa dyshim që klasifikohen në vargun e veprimeve absurde, antishqiptare, antihumane dhe anticivilizuese, për të shkruar më larg duke mos kursyer brutalitetin dhe skizofreninë. Realiteti është i pështirë, i pabesueshëm për ata të cilët mendojnë se kanë perënduar kohërat e sundimit të egër. E paimagjinueshme që në këtë shekull dikujt i teket të bëjë çfarë të dojë dhe si t’i shkrepet në kokë. Por ndërsa fëmijët shqiptarë mbahen të izoluar larg bankave të shkollës, qeveria e tejkalon këtë çështje duke e hedhur topin diku gjetkë. Të përqendruar gjoja në tejkalimin e problemeve që janë shfaqur rreth sigurisë, mënjanojnë nga axhenda e tyre peripecitë e pandalshme që ndeshin nxënësit shqiptarë. Qeveria aktuale jo vetëm që nuk tregon gatishmëri për të ulur tensionet aburde në rrugët e Shkupit dhe të Manastirit, por deputetët maqedonas i hedhin benzinën zjarrit.

Ata në mënyrë të paskrupullt ndajnë të njëjtin mendim me nxënësit dhe prindërit maqedonas të Manastirit duke i thënë “jo” paraleles në gjuhën shqipe. Megjithatë, asgjë preokupuese për qeverinë që përbëhet nga maqedonas dhe shqiptarë, edhe pse këto ditë shënojnë debatin e krijimit të besimit të ndërsjellë. Për të kuptuar se çfarë niveli bashkëpunimi, bashkërendimi dhe vendimmarrje ka mes koalicionit LSDM-BDI, vlen të shihet suspendimi i vendimit të ministrit të Arsimit Aziz Pollozhani në kundërshtim me çdo akt institucional nga ana e zëvendësit të tij maqedonas. Vendimi i Pollozhanit për hapjen e paraleles në gjuhën shqipe shfuqizohet nga ana e maqedonasve dhe në fuqi hyn ligji i “xhunglës”. Në këtë rast heshtja përbën një trinom: faktori ndërkombëtar që shpesh e kemi parë të indinjohet rreth situatave të padëshiruara që rrjedhin kohë pas kohe në këtë shtet, këtë radhë nuk po duhet gjëkundi.

Shqiptarët në pushtet duket se ende nuk kanë fuqi që të japin shkëndija alarmi për të frenuar huliganizmin maqedonas. Ndërsa pushteti maqedonas bën sehir dhe mundohet të mbajë në “gjumë” jo vetëm faktorin shqiptar në qeverisje, por dhe atë ndërkombëtar. Pak ditë më parë dy adoleshentë shqiptarë u varrosën dhe të gjithë pa përjashtim u vërsulën t’i quajnë terroristë. Ritmin e qeveritarëve maqedonas e ndoqi dhe trupi diplomatik në Maqedoni. Po nëse dy adoleshentë shqiptarë na paskan qenë “terroristë”, atëherë me të drejtë shtrohet pyetja me çfarë nocioni t’i emërtojmë më mijëra adoleshentë maqedonas, të cilët sjellin para aktit të kryer se në këtë shtet gjithçka mund të ndodhë dhe të ndërtohet, por bashkëjetesa nuk vjen në shprehje.