Dialogu i Vjenës dhe rezoluta 1244

S’ka dilemë se bashkësia ndërkombëtare gjatë katërvjetëshit të shkuar bëri përpjekje për të ndërtuar shtetin e Kosovës (qeveria, parlamenti, kryetari, si dhe sturkturat e tjera institucionale juridiko-politike e kushtetuese të Kosovës), mirëpo, megjithatë, nuk u arrit një objektiv i tillë, sepse pengesë kryesore dhe e pakapërcyeshme ishte “klauzola juridike” e Rezolutës 1244 e KS të Kombeve të Bashkuara, ku nënkuptohet se Kosova është pjesë e Serbisë dhe e Malit të Zi. Prandaj, përderisa të mos ndryshohet Rezoluta 1244, e cila është në kolizion me institutin e pavarësisë së Kosovës, do të favorizohet sovraniteti absolut kolonial i Unionit të Serbisë dhe Malit të Zi mbi Kosovën. Në të vërtetë, shikuar në aspektin juridik ndërkombëtar, ky edhe është argumenti i vetëm justifikues i SMZ-së (Serbi Mali i Zi) me të cilin është duke manipuluar dhe spekuluar në disfavor të së drejtës së vetëvendosjes dhe të pavarësisë së Kosovës.

Për t’iu shmangur këtij defekti juridik ndërkombëtar, pala shqiptare (përmes organeve të saj institucionale përkatëse), duhet të insistojë në revidimin e Rezolutës 1244, që në vend të saj të miratohet një rezolutë e re për Kosovën, e cila do të legjitimonte de facto dhe de jure institucionin e së drejtës dhe të parimit të vetëvendosjes së Kosovës. Përndryshe, është e mundur që të zhvillohen lloj-lloj dialogesh “teknike” me shtetin e SMZ-së në Vjenë, në Podogoricë, në Prishtinë apo në Dejton, por kjo do të ishte “teknikë” e gabuar e politikës dhe e diplomacisë shqiptare, sepse në këtë mënyrë, botërisht, do ta votonin praktikisht dhe juridikisht institutin e sovranitetit kolonial serb mbi Kosovën dhe shqiptarët. Për më tepër, një akt i këtillë do të quhej kapitullim për Kosovën dhe shqiptarët, si në kuptimin e historisë, të politikës dhe të diplomacisë së tyre, në përgjithësi.

Prandaj, pavarësisht se çka “rekomandojnë” dhe predikojnë analizat miope, dezulative dhe diletante të disa autorëve “autodidaktë politikë” (që janë në diskurs me mbrojtjen e interesit nacional dhe shtetëror shqiptar), se palës shqiptare “nuk i hiqet ndonjë copë”, po qe se do të shkonte në dialogun e imponuar të Vjenës, pala shqiptare patjetër duhet të “abstenojë” nga dialogu serbo-shqiptar i Vjenës, i cili në të vërtetë, edhe është i aranzhuar në mënyrë të ngutshme, të njëanshme, që sheshit favorizon të drejtën e sovranitetit shtetëror serb mbi Kosovën. Për t’iu shmangur një rreziku të këtillë potencial, përkatësisht një gracke të këtillë të tratativave të fshehta të diplomacisë evropiane ndërkombëtare, Parlamenti i Kosovës e ka për detyrë që sa më parë të deklarohet para opinionit politik kombëtar dhe ndërkombëtar përmes aktit të tij të vlefshëm juridiko-politik e kushtetues lidhur me dialogun serbo-shqiptar të Vjenës, të parashikuar më 14 tetor 2003. Ndryshe, çdo “formulë” a “metodologji” tjetër politike përkitazi me dialogun e Vjenës, që anashkalon dhe përjashton vendimin e ligjshëm konsensual të Parlamentit të Kosovës, do të jetë në kundërshtim flagrant me të drejtën historike dhe me të drejtën e vetëvendosjes së Kosovës.

Në këtë vështrim, Parlamenti i Kosovës, si organ më i lartë ligjvënës, duhet të eliminojë dhe përjashtojë çdo tendencë a tentativë arbitrare jashtinstitucionale të formimit të ndonjë “grupi negociues”, që do të dialogonte me palën serbe në Vjenë. Një potez i këtillë eventual apolitik dhe antiligjor i Parlamentit të Kosovës, praktikisht do të provonte tezën e paqëndrueshme të politikës pushtuese serbomadhe, si dhe të diplomacisë së “kancelarive të moçme” evropiane, se “shqiptarët nuk meriotjnë të kenë shtetin e tyre mbase nuk janë në gjendje për të vetëqeverisur”, si dhe do të shënonte fundin e tij si organ ligjor.

Për t’i davaritur këto teza të falsifikuara shekullore, si dhe spekulimet e rrezikshme të politikës propagandistike ditore të SMZ-së, që mohojnë të drejtën natyrore dhe historike të formimit të shtetit kombëtar shqiptar në Ballkan brenda kufijve të tij gjeopolitikë dhe etnikë, politika zyrtare shqiptare e Kosovës, në vend se të përqëndrohet në “temën teknike” të dialogut të dështuar të Vjenës, nevojitet që të këmbëngulë në parashtrimin e kërkesës urgjente OKB-së, që të revizionojë Rezolutën 1244, zhvlerësimi i së cilës, do të ndikonte pozitivisht në përshpejtimin e zgjidhjes së drejtë të statusit përfundimtar të Kosovës.