Presidenti i Republikës z. Alfred Moisiu sapo ka hedhur në treg librin e tij me fjalime e intervista me titull: “Të ndërtojmë shtetin”. Botimi i një libri është një ngjarje që s’mund të kalojë pa vëmendje aq më tepër kur autor është Presidenti i Republikës. Dhe pikërisht këtu fillon gjykimi: a duhet që Presidenti i Republikës të botojë një libër të kësaj natyre. Një libër me fjalime. Enver Hoxha e bënte një gjë të tillë. Natyrisht kjo nuk ishte shpikje origjinale e Enver Hoxhës, pasi ai në këtë drejtim ndiqte shembullin e udhëheqësve të tjerë komunistë të lindjes. Edhe ata i kishin mbushur libraritë me vëllime të tëra me fjalime, libra që nuk lexoheshin prej askujt, e për këtë arsye ishin i vetmi mall stok në tregun e varfër të vendeve socialiste.
Ish-presidenti Meidani e vazhdoi këtë traditë duke botuar gjithashtu një libër me fjalime të titulluar: “Presidenti Meidani dhe Kosova”, libër që ashtu si dhe libri i fundit i presidentit Moisiu nuk sjellin asgjë në historinë e mendimit politik shqiptar. I shfleton këto libra tepër të mërzitshëm, nuk gjen dot arsyen e harxhimit të gjithë asaj letre, dhe mendon trishtueshëm se një president i mirë duhet të ketë pak më tepër mëshirë për pyjet e vendit të tij. Një libër sado i vlefshëm qoftë ai, e bën një dëm, pasi për të të paktën flijohet një lis tepër i dobishëm për jetën e këtij rruzulli, dhe në këtë rast vlerat e librit duhet të justifikojnë sakrifikimin e pemës së gjorë. Librat me fjalime të presidentëve nuk justifikojnë asgjë, as pemën as kohën e humbur nga lexuesi, as kohën tepër të vlefshme të humbur nga presidenti, i cili është zgjedhur jo për të shkruar libra por për të realizuar ato që shkruhen në librat e të tjerëve, ose më saktë për të zbatuar atë detyrë që i ngarkon kushtetuta e vendit të tij.
Shkurt, një president nuk ka pse t’i botojë në një libër fjalimet e tij. Nuk e bën këtë as presidenti amerikan Bush, as ai francez Shirak, as ai italian Ciampi, madje as presidenti gjerman që ka kohë me tepri për ta bërë një gjë të tillë, për vetë rolin prej vëzhguesi që i jep kushtetuta gjermane në jetën politike të vendit të tij. Një president nuk duhet të botojë libra me fjalime jo vetëm sepse ato janë të bezdisshëm, por edhe për faktin se këtë kohë të harxhuar ai duhet ta shpenzojë diku tjetër, konkretisht në atë të administrimit të pushtetit që i është besuar.
Shqiptarët do ta kuptonin më shumë sloganin: “Të ndërtojmë shtetin”, duke parë veprimtarinë konkrete të presidentit për ndërtimin e shtetit se sa nëpërmjet fjalëve të tij. Presidenti është në majën e pushtetit dhe ka mundësi të kontribuojë drejtpërdrejt në ndërtimin e shtetit në ato segmente ku kushtetuta i krijon hapësirë gjë që në njëfarë mënyre po e bën, por për këtë s’ka nevojë të japë leksione. Unë si qytetar e kuptoj leksionin e presidentit Moisiu për drejtësinë më tepër kur ai shkarkon një gjyqtar të korruptuar se sa kur mban një fjalim për drejtësinë para një, dhjetë apo njëqind gjyqtarëve të tillë. Leksionet për drejtësinë dhe ligjet janë më të këndshme kur i merr nga Monteskie, se sa nga Presidenti i Republikës. Leksioni më i mirë i presidentit Moisiu për zgjedhjet e lira është krijimi i kushteve për zhvillimin normal të tyre, kushte këto që përfshijnë legjislacionin dhe zbatimin e tij, ekuilibrin në Komisionin Qendror të Zgjedhjeve dhe krijimin e kushteve të barabarta konkurruese të të gjitha palëve. Nëse ai bën ndonjë veprim konkret në këtë drejtim, unë e kuptoj dhe si qytetar e mbështes. Nëse ai jep leksione për këtë çështje, ndërkohë që “ustallarët” e zgjedhjeve bëjnë gati rezultatet paraprake, atëhere unë si qytetar i kthej shpinën, mbyll veshët dhe gjej ndonjë libër më me vlerë për të lexuar (ta zemë Sartorin), se fjalimet e presidentit.
Botimi i librave të tillë është përveç të tjerash një abuzim. Dihet se asnjë president nuk i shkruan vetë fjalimet e tij, por ka një staf që punon për përgatitjen e tezave, sistemimin dhe renditjen e tyre në letër. Është kjo arsyeja pse presidentët nuk i botojnë këto fjalime pasi janë punë e të tjerëve. Kur presidentët i kaplon dëshira e papërmbajtur për të shkruar libra, ata zgjedhin zhanrrin memuaristik, zhanërr që krijon mundësi të pafundme që njerëzit e politikës t’u rrëfejnë njerëzve, përvojën e tyre të panjohur, përvojë e vlefshme për kureshtjen e lexuesve e njëkohësisht për historinë.
A mundet dhe a duhet një president të pranojë autorësinë e një libri, punët e të cilit i kanë shkruar të tjerët? Dhe më tej, a është normale ta mashtrojmë lexuesin me një komunikim të pasinqertë? Lexuesit nuk e dinë, se duke lexuar librin: “Presidenti Meidani dhe Kosova”, dhe librin e sapodalë: “Të ndërtojmë shtetin”, janë duke lexuar në të vërtetë këshilltarët presidencialë M. Nazarko, Z. Preçi, F. Rrumbullaku apo fjalimbërësin presidencial A. Krasniqi. Kjo është një arsye tjetër por jo e fundit pse kjo mënyrë komunikimi e presidentëve me qytetarët e tyre, është e dënueshme pasi është e pandershme. Dhe një presidenti i lejohet të jetë i mërzitshëm, por jo i pandershëm.