Ismet Ukë Sadiku, u lind më 14 maj të vitit 1933 në Shijak të qarkut të Durrësit. Ai rrjedh nga një familje me tradita të hershme patriotike dhe kulturore, gjë që ka ndikuar në edukimin e tij nga pjesëtarët e familjes dhe ambienti me vlera atdhetare tipike shqiptare. Familja e tij, ka baza të thella të ndjenjave nacionaliste, të shprehura gjatë lëvizjeve patriotike të kohës, duke qenë kësisoj një nga familjet më të shquara në mbrojtje të interesave të mëdha kombëtare. Ishte koha e ngjarjeve të mëdha historike, kur fatet e kombit shqiptar ishin vënë për t’u tregtuar në pazarin e madh të Evropës plakë, që pak ose aspak e vriste mendjen për fatin e shqiptarëve të lënduar. Ata zënë një peshë të rëndësishme për atdhetarizmin e treguar në fshatin e quajtur Gjyrgjeviku i Madh komuna e Klinës, e cila e ka drejtuar popullin e Kosovës në luftë kundra pushtuesve jugosllavë asokohe. Pas pushtimit nga shovinistët serbë, u detyrua të lërë vatanin me familje dhe të drejtohen për në Shqipërinë e sotme të cunguar.
Babai i Ismetit, ka lindur në Gjurgjevik të Kosovës, në një familje me zakone e tradita të hershme shqiptare, duke pasur përherë të zhvilluar ndjenjën e zjarrtë të atdhedashurisë. Po ashtu dhe nëna u lind në një familje me një nivel ekonomik shumë të lartë e njohur për shumë fisnikëri, mikëpritje dhe vlera të mëdha të patriotizmit.
Nëna e Ismetit, shoqja e jetës e Ukë Sadikut, Fatimja ose siç njihej si Timë Berisha, u lind më 15 qershor të vitit 1902 në Mrasuer. Ajo rrjedh nga një familje shumë bujare e patriotike. Sikurse dëshmojnë burimet arkivore që ruhen me kujdes nga fisi Berisha, del se familja e patriotit trim Sadik Ramë Gjyrgjevikut qysh prej vitit 1917 ngriti në këmbë Kosovën kundër Serbisë. Që në atë kohë dhe deri në vitet e lirisë, ata kanë luftuar me pushkë dhe me mendim të përparuar demokratik, për lirinë e Kosovës martire dhe për vendosjen e vlerave të vërteta demokratike në Kosovë deri në ditët tona, nga pinjollët e denjë të kësaj dere të madhe guximi e trimërie. E gjithë jeta e tyre si familje ka qenë në luftë dhe përpjekje të pareshtuara, për të arritur qëllimin final të lirisë së trojeve etnike e bashkimin e tyre në një shtet të vetëm.
Në burgje, keqtrajtime, internime, pushkatime është përshkuar gjithnjë jeta e familjes së Ukë Sadikut. Bijtë e tyre morën rrugën e vështirë të emigracionit politik të përndjekur gjithnjë nga serbët dhe trathtarët e vendit. Shtëpitë e tyre u kallën në flakën e zjarrit serb, për të vetmin arsye, se ata i kanë dalë gjithnjë zot vatanit, ku kanë lindur dhe mësuar gjuhën shqipe të lënë trashëgim nga të parët tanë. Ata kishin e ruajnë ende sot në genet e tyre traditën tipike shqiptare, doket, zakonet dhe mallin e zhuritur për mëmëdheun e të parëve të tyre. Këto treva të begata i kanë larë me gjak trimash, duke shkruar historinë e Kosovës dhe familjes patriotike shqiptare.
Më 1921, gjatë kohës së kryengritjes kundër serbëve, që bëri Sadik Ramë Gjurgjeviku me bashkëluftëtarët e tij besnikë atdhetarë, jo vetëm Fatimja por edhe katër të rejat e tjera të Sadik Ramës qenë martuar në shtëpinë e kushëririt Hazir Pekës në Has të Kukësit në Shqipëri më 1913, mbasi nuk dëshironte të binin në dorë të ushtarëve serbë. Ato po t’i kapnin të gjallë do t’i thershin me bajonetat e armëve të tyre, sikurse kishin vrarë të motrën e Fatimes në moshën 7-vjeçare, së bashku me 6 antarë të familjes Mrasori. Në muajin prill 1941, e gjithë familja e Sadik Ramës u kthye në Kosovë së bashku me Fatimen dhe Uka u emërua kryetar komune në Dollc, ku më vonë u plagos prej plumbave të fashistëve në zyrën e tij. Por, menjëherë mbas këtij hapi historik e deri në momentin e fundit, kjo bijë fisnike ka qenë jo e qetë, mbasi i shoqi Uka ishte gjithnjë në mal për të luftuar për lirinë e Kosovës dhe bashkimin e trojeve etnike shqiptare. Italia fashiste, kërkonte që Fatimen së bashku me burrin dhe fëmijët e tyre t’i syrgjynosin në internime në kampet e përqendrimit. Në saj të bijve të denjë të popullit kosovar, asnjëherë pushtuesit fashistë italianë nuk munden që t’i afrohen kësaj familje të guximshme për idealet nacionaliste. Populli i përkrahur gjithnjë në mbrojtje jo vetëm të miqve por dhe të mbarë popullit. Shumë nga këto bij u bashkuan me komandantin e tyre për të luftuar pushtuesin e huaj fashist serb. Kjo bijë trimëreshë, me shpirt fisnik, bujare. Ishte krahu i djathtë i burrit dhe fëmijëve të saj, duke përballuar të gjithë vështirësitë e tjera, nuk u tremb e asnjëherë e përkul para vështirësive të pushtuesve dhe trathtarëve të vendit, por gjithnjë qendroi kryelartë. Këtë qendrim burrëror mbajti para komunistëve serbë e shqiptarë, që bashkëpunuan me qeveritë komuniste të Beogradit, duke mos trathtuar asnjëherë traditën antiserbe e antikomuniste në Kosovë. Të gjithë këto vuajtje quheshin fitore e qendresë për Fatimen krenare, që gjithnjë kishte një qëllim final "Bashkimin e Kosovës me Shqipërinë".
Duke bashkëbiseduar me Ismetin, pas shumë vitesh thotë, pse jam lindur në Shijak të Durrësit, unë vetën e ndjej tërësisht kosovar, sepse prindërit e mi janë kosovar. Ata së bashku vazhdimisht kanë luftuar për trojet e Kosovës, rrugë të cilën do ta vazhdoi deri në pikën e fundit të gjakut. Në Europë, situata politike ishte e rëndë. Partitë fashiste, kishin trokitur me kohë në dyert e disa shteteve të Europës. Në botë flitet shumë për krijimin e boshtit të ri ushtarak e politik Berlin-Romë-Tokio, midis shteteve të tilla si: Italia fashiste e Benito Musalonit, Gjermania naziste e Fyherit Adolph Hitlerit dhe Japonia, që me një sulm të rrufeshëm pushtoi Kinën e madhe, Gadishullin e Koresë, ishujt e Paqesorit, etj. Një klasë e re ushtarake kishte dalë në arenën politike botërore, me synime të qarta pushtuese dhe mbizotërimin e racës ariane (të pastër) gjermane në Europë dhe botë. Harta politike e Europës filloi të zvogëlohet dhe territoret e pushtuara kaluan në favor të hartës së Gjermanisë e Italisë.
Italia sulmoi në kontinentin e zi të Afrikë, duke pushtuar në fillim shtetin më të prapambetur Abisininë. Në mëngjesin e 7 prillit 1939, Italia fashiste sulmoi Shqipërinë nga deti me marinsa dhe ajri me aviona, duke kryer më pas aktin e pushtimit të vendit. Forcat nacionaliste, u munduan që me armë në dorë t’i përgjigjen pushtimit të vendit nga trupat italiane, por meqenëse ushtria shqiptare ishte e paorganizuar, rezistenca ishte e dobët përballë makinës ushtarake italiane të armatosur gjer në dhëmbë. Ukë Sadiku, asokohe ishte me detyrën e rëndësishme të kryetarit të komunës në Kavajë. Ai ka marrë pjesë në luftën kundër pushtuesve italianë, të cilët kishin sulmuar nga deti e ajri Shqipërinë. Në këto ditë të zeza për Atdheun, Ukë Sadiku lufton me forcat e rezistencës, në vendin e quajtur Shkëmbi i Kavajës. Mirëpo ushtarët italianë, përpiqeshin për ta kapur të gjallë luftëtarin shqiptar, por nuk mundën. Kështu ai, falë aftësive në aksione del nga rrethimi dhe menjëherë niset për në Kosovë. Këtu ai mendonte se ishte më i sigurtë. Por duke e parë në një tjëtër këndvështrim problemin, duhet pranuar për hirë të së vërtetës historike, se Gjermania Kosovën tonë të okupuar nga trupat kolonë serbe e liroi nga prangat e rënda që e kishin mbyrthyer sllavët e karagjorgjeviçve me në krye prijësin Pjetri III. Në këtë situatë të re politike të kohës, shohim se familja e Sadik Ramës prej Gjyrgjevikut, u kthye menjëherë e para në vendlindje sëbashku me të bijtë dhe krejt familjen e njohur në Gjurgjevik.
Pas një syrgjynimi të pashpallur, të gjithë anëtarët e familjes Rama iu afruan me mall familjes, trojeve të të parëve të tyre, që i kishin mbuluar gjatë shekujve me gjak trimash. Në një moshë të vogël gjendet Ismeti, i cili mban mend shumë episode historike, sikurse edhe kthimin me nostalgji në tokat e tyre të hershme. Të gjithë fëmijët, gratë, nënat dhe baballarët u strehuan në fillim tek dajat e dashtur të Ismetit, të cilët kishin vite që nuk i kishin parë të afërmit e tyre të vendosur në Shijak të Shqipërisë. Gjithsesi, kjo periudhë kohore kishte bërë që Ismeti fëmijë dhe prindërit e tij të njihnin nga afër jetën e shqiptarëve të lirë në Shqipëri, por se gjendja ekonomike, shoqërore dhe politike kishte qenë më e qetë se sa në Kosovën e pushtuar nga serbët.
Gjatë atyre viteve, për kontributin, emrin e madh dhe respektin që gëzonte në vendlindje, Ukë Sadiku u emërua si kryetar komune në Dollc në rrethin e Rahovecit. Asokohe, shumica e banorëve të zonës ishin serbë dhe ishte folur shpesh, se kryetar duhet të ishte një kosovar, për të rregulluar punët që nuk shkonin mirë. Por, situata zhvillohet me shpejtësi dhe ngjarjet që pasojnë nuk e qetësojnë gjendjen. Kështu kolonët serbë, duke e parë se humbjet i kishin të mëdha, ndërmarrin një aksion të përgjithshëm. Ata grumbullojnë një shumë të madhe prej 35.000 napolona floriri dhe kërkojnë me rryshfet, përmes dukatit të blejnë një marshall italian, i cili asokohe përfaqësonte karabinierinë në qytetin e Pejës dhe për zonën e Klinës (Metohisë).
Me të mbërritur në Dollc, ata i paraqesin Ukë Sadikut një shkresë, sipas së cilës i tregojnë me gojë se kemi udhër me shkrim nga Ministria për t’ju arrestuar në vend. Ndoshta si e papritur për Ukën, ky veprim kundërshtohet menjëherë nga trimi i Kosovës. Ai ndër të tjera u thotë, se nuk mundet që t’ua dorëzojë armët, as t’a lidhin nuk duhet, sepse më ka lidhur vëtëm nana, kur kam qenë i vogël në djep. Tani që jam burrë, as mos t’ju shkojë ndër mend se mund të bëni një veprim të tillë. Dhe në atë moment krisin pushkët dhe zhurma e tyre me fërfëritjen e fishekëve të shumtë e plagosin Ukë Sadikun në dorën e majtë. Në këtë gjendje siç ishte ai gjen forca nga brenda shpirtit të palëkundur dhe menjëherë i plagosur (me varrë) kërcen prej dritares dhe ikën në shkurret e pyllit.
Qeverija italiane, për këtë humbje të madhe që kishte për Marshallin dhe karabinierët e vet jep udhër, që familja e Ukë Sadikut të arrestohet dhe të denohet me burgim të përjetshëm. Me gjithë përpjekjet e mëdha për ta kapur të gjallë ata deshtuan, mbasi kosovarët sipas traditës të besës dhe burrërisë asnjëherë nuk ka qenë zakon që të trathtojnë apo të dorëzojnë mikun e tyre që në këtë rast ishte njeriu më i dashur i tyre Ukë Sadiku.
Gjatë gjithë kohës familja Sadiku së bashku me Ismetin e vogël, ka qenë i strehuar me bujari dhe mikëpritje nga shumë familje të nderuar të Kosovës, që e kishin për nder për të ndihmuar e strehuar këtë familje të madhe patriotike shqiptare. Qysh nga ajo ditë dhe deri në vitin 1958, ka pasur një luftë të madhe në jetën e tij përsonale, duke qenë gjithnjë i ruajtur që të mos bie në duart e serbëve, të cilët sikurse thotë populli lëkurën e tij "nuk e ndërrojnë me mishin e dashit".