Një jetë e tërë mes idealizmit dhe materializmit

-- nga Klajd Kapinova, Woll Street, Manhattan, New York

Gjatë vizitave të shpeshta në shtëpinë konforte amerikane të ndërtuar nga duart e arta e mjeshtërit Genc Kuqani, pranë qytetit të bukur të Stamfordit në shtetin Kenerike në ShBA, publicisti Bep Kuqani, me një modesti e thjeshtësi fisnike më dhuroi librin e ri: "Kredoja ime filozofike", të botuar në vendlindje. Në vorbullën e titujve të shumtë të librave në gjuhën shqipe, që janë botuar pas vitit 2000 në ShBA, është edhe libri i besueshmërisë së pikëpamjeve filozofike të autorit Kuqani. Këto mendime e kanë preokupuar gjatë dekadave të jetës në vendlindje Shkodër dhe vendbanimin aktual në Stamford, njeriun me dije të thella matematike dhe filozofike.
Që në hyrje të veprës ai ka lënë të gdhendur në përjetësi përkushtimin: "At Pjetër Meshkallës dhe Hafiz Ali Tare Krajës: dy bashkvuajtsve të mi; dy kundërshtarëve të pikëpamjeve të mija filozofike - religjioze; por edhe dy miqve të mij, ma të mirë e ma të dashtun, që në debatet e tyne shumë të sinqerta dhe shumë dashamirëse, më hapën horizonte të reja në fushën filozofike - theologjike të panjohuna prej meje deri n'atë kohë. Ne shej Nderimi të thellë dhe Kujtimi të Përjetshëm ua kushtoj".

Si fushat e tjera të diturisë edhe filozofia, sikurse analizon autori, ka qenë një "mollë e ndaluar". Në këtë privim ishin të përfshirë historia e popujve të vendeve të botës, historia evoluitive e dokeve dhe zakoneve, traditave të transmetuar brez pas brezi, kultura fetare me epërsitë dhe vlerat e shumta shpirtërore e nacionale në historinë e popullit shqiptar e përtej, me të cilat u pasurua më tej historia e njerëzimit. Shqiptarët ishin të përjashtuar, për të njohur të vërtetën, përmes dritës të së vërtetës sikurse në vendet e qytetëruara dhe të lira të botës.
Kushdo e di në vendlindje dhe këtu në ShBA nga bashkëkombasit tanë, se kjo e drejtë ka qenë privilegj i drejtuesve komunistë, për bijtë e bijat, përsonat e zgjedhur dhe shumë të beseshëm dhe të afërt me udhëheqjen komuniste. Autori Kuqani, sqaron lexuesit e kombit të vet, se "Këto "kuadro", të brumosuna me idena komuniste - tipike bizantine - do të përdoreshin në vazhdimësi, jo për t'i përhapun këto dije në popull, por për të luftue kundër çdo rryme filozofike e shkencore, që binte sadopak në kundershtim me të ashtequajtunen filozofi markisiste - leniniste, staliniste, maucedoniste e, në veçanti enveriste; qëllimi i së cilës ishte dhe mbeti perjetimi i sundimit politik e ekonomik".
Ndonëse ka shkruar një libër me tematikën e dashur të filozofisë, falë modestisë që e përshkon qënien e tij, e ndien në shpirt boshllekun e madh që solli për pasojë sistemi komunist i antivlerave humane e shpirtërore në Shqipëri. Vetë autori u përshkua nga kalvari i gjatë i burgut politik, ku e plandosi diktatura e Enver Hoxhës. Por, megjithatë, autori në qelitë e ftohta të burgjeve, fati i krijoi mundësinë të merrte një univesitet me dije të qendrueshme, pa elozhet, fodullekun dhe pseudointelektualizimin e servileve shterpër të sistemit komunist.
Ai meditoi kështu thellë e më thellë për jetën, edhe pse trupin e kishte të sfilitur nga vuajtjet, i izoluar dhe i stërmunduar nga trajtimi më ç'njerëzor, që iu bë të gjithë elementëve antikomunistë. Pas punës, me orë të tëra në miniera, hapje kanalesh, në ndërtim, mendjen dhe shpirtin e pamposhtur e kishte të lirë, që fare lehtë të mund të fluturonte ku të donte, jo vetëm jashtë hekurave të akullta, por edhe në vendet më të zhvilluara të botës "por edhe jashta kufijve të kohës së tashme: në kohën e kalueme dhe të ardhshme", vlerëson ndër të tjera autori.
Edhe pse në kafazin komunist, ai e ndiente në shpirt agimin e lirisë, ndiente se një ditë ky sistem i ndërtuar si kalaja me rërë do të shembej keqas, sikurse dhe ndoshi në realitet në vitet 1991.

Si mundi Bepi të mbaronte universitetin në burg

Shumë intelektualë të Shqipërisë dhe të Kosovës, që ishin diplomuar në universitetet e Evropës dhe të Amerikës dhe që i shpëtuan ekzekutimit, kishin sjellë në burg nga bibliotekat e tyre përsonale veprat "që i ruajtëm si "libra të Shenjtë, falë injorancës së plotë të rojeve dhe oficerave të burgut, tue i maskue me kopertina veprash marksiste - leniniste dhe të E. Hoxhës (që s'do të ishin diktue kurrë, veçse nga denoncimet e ndonjë spiuni të fëlliqun), mujtëm na - brezi i ri i asaj kohe - (bahet fjalë për afro 45 vjet më parë në burgun e Burrelit), me krijue ndonjë ide të saktë mbi filozofinë e me vu deri në njëfarë shkalle bazat e formimit intelektual e shpirtëror". Duke medituar mbi faqet e para të autorit, buron natyrshëm mendimi, se vetëm me dije të sakta dhe me një kulturë të vërtetë do t'a mundim të keqen, që ka mbirë thellë gjatë viteve të zeza të sistemit komunist.
Bë qelitë e burgjeve autori qëndroi dhe bisedoi deri në orët e vona, me njërëz të ndritur të nacionit, mësoi dhe provoi mëdyshjet i ideve dhe pikëpamjeve filozofike mbi aspektet që ishte me shumë i interesuar. Takimet me këty njerëz të ndritur, që patën një fund tragjik në burgje, litar e pushkatim, ishin në të vërtetë libra të gjallë, të cilat i respektoi dhe fiksoi thellë në memorien e tij fenomenale. Njohja dhe përvetësimi shumë mirë i gjuhëve të huaja, ishin një mundësi më shumë për të zhvilluar biseda shoqërore pa u zbuluar nga afijet e sigurimit në qelitë e burgjeve...

Njeriu që qënie me nivelin më të lartë arsyes, gjithnjë ka qenë i pritur për të njohur hapësirën që e rrethon, dëshirë kjo e papërmbajtur, intensiteti i së cilës, me kalimin e shekujve ka ardhur duke u rritur. Kozmosi, misteret, sistemet diellore, galakrikat dhe megagalaktikat, fenomenet dhe dukuritë e mbushur me mantelin e misteriozitetit, me pafundësi enigmash kanë zgjuar kërshërinë e dijetarëve dje dhe sot.
Pikërisht, pafundësia që e rrethon njeriun, u bë edhe lënda e parë e marrë në studim në të gjitha pikëvështrimet. Tërësia e të gjithë këtyre problemeve, ka bërë të mundur që për njeriun të lind shkenca e mirëfilltë e filozofisë, që cekë të gjitha fushat e dijet njerëzore të planetit tonë.
Këtë dëshirë të mijëra gjeneratave ka pasur dhe ka ende sot dëshirë dituraku Bepin Kuqani, që me kulturën solide arsyetuese që zotëron, mbetet modeli i një intelektuali të heshtur deri në madhështi. Ashtu, sikurse filozofia është e vjetër sa vetë historia e njerëzimit, edhe kërkesa për dituritë shoqërore dhe shkencore të autorit janë të hershme, që zënë fill në moshën e fëmijërisë, pranë shkollës fillore privare katolike të Urdhërit të Shën Françeskut (Kolegji i Fretenve), ku zotërimi i gjuhëve të huaja evropiane të vjetra (greqishtja e vjetër dhe latinishtja) dhe të reja e kanë zhytur në botën e labirintheve filozofike. Si pa i kuptuar në fillim profesorët françeskënë të shkollës, kanë filluar shpiegimin me alfen fillestare për shkencat ekzakte, përpjekjet me dashuri për të njohur ligjet dhe fenomenet e ndryshme të natyrës: njohja e çdo ligji të fizikës apo astronomisë, që merrte në orën e mësimit, e ka bërë autorin e librit, të zgjojë interesim për lëndët që quhen filozofi.

Në shkolla, universitete (college) dhe akademi botërore, filluan të rriteshin e zhvilloheshin shkencat që nga ana e tjetër e ulte nivelin e nocionit të filozofisë, sepse ligjet dhe kuptimi i fenomenit, tashmë kishte një emër të shkencës që i përkiste. Por prapë njerëzimi, nuk rreshti së kërkuari, ku si gjithnjë për njerëzit e sferës së filozofisë si objekt i përhershëm mbeti rruga e filozofisë, për të njohë e shpieguar botën dhe kompleksitetin e saj në vetvete dhe hapësirë, përmes mendjes së etur për të shuar kërshërinë.
Si për të gjithë edhe për Kuqanin, studimi i botës solli lindjen e një vargu shkencash të natyrës me profile më të ngushta, si: matematika, fizika, kimia, astronomia, biologjia e shumë të tjera, që kanë si objekt studimi botën e trupave organikë dhe inorganikë. Nga ana e tjetër, vetë njeriu u bë gjithnjë e më shumë objekt vëzhgimi si individ dhe komuniteti ku ai përfshihet, duke lindur kështu shkenca e përgjithshme e Antropologjisë. Ajo në tërësinë e saj i kushtohet studimit të shfaqjes së jashtme të veprimtarisë njerëzore. Në dobi të saj erdhën në ndihmë edhe shkencat filozofike, me degët e nëndegët e saj, që kanë si temë studimi mënyrën se si njerëzit flasin dhe shprehin mendimet e tyre. Të tilla janë sociologjia, politika, drejtësia, teologjia, ekonomia politike, që e studiojnë njeriun si qënie të komunitetit, për të mbërritur në grupin e shkencave historike, si: historia e filozofisë, politike, shkencore, letrare, arti, religjioni etj., që sipas kënshikimit të tyre studiojnë jetën e njerëzve dhe ngjarjet e tyre.
Autori, pasi përshkruan grupet e shkencave psikologjike, që trajtojnë studimin e botës së brëndshme të njerëzve (psikologjinë racionale), shtjellon objektin e studimit, që përfshinë metafizikën e natyrës (kozmologji), me synim studimin e prejardhjes së vetëdijës dhe botës që na rrethon. Duke qenë i pritur pas logjikës racionale, ai përlqen të flasë dhe argumentojë pikërisht logjikën, që si objekt të studimit të vet ka ligjet e arsyetimit, që sipas kredos së Bepit, ajo duhet t'i prijë intelektitit në kërkimin e së vërtetës. Kështu thuhet edhe për lëmin e etikës, e cila nga ana e saj studion mundësitë e zhvillimit dhe të pasurimit të imagjinatës krijuese, në konceptimin sa sa më ideal të së bukurës dhe shprehjen e saj me vepra konkrete arti etj. Jo pa rëndësi mbetet (etika), që studion mundësitë dhe rrugët, që duhet t'i prijnë vullnetit në jetë drejt të mirës dhe psikologjia eksperimentale, që trajton shkaqet e jashtme të vetëdijes.
Në faqet e librit të Bepit, mësojmë për shndërrimin gradual të filozofisë në shkenca të reja, që në momente të caktuara shkaktuan lindjen e një farë konfuzioni rreth ngushtimit gjithnjë e më tepër që mori fjala e njohur filozofi. Objektet që mund ose duhet t'i përkasin filozofisë, assesi nuk mund të kuptohen jashtë konceptit të fjalës filozofi pa objektin e studimit të saj.
Kushdo që ka lexuar sado pak nga historia e gjenialëve të njerëzimit ndër shekuj dhe enciklopeditë më të njohura në gjuhët më të folura të botës, do të shoh me kujdes, se pikërisht këtu e ka zanafillën historia e pasur e shkencëtarëve me famë botërore, mbasi pa qenë filozof, nuk mund të mendohet që të kemi një shkencëtar të suksesshëm, qofshin këto edhe sot e në të ardhmen e karrierës së tij, në fushën e së cilës ai është i përkushtuar.
Për të treguar dashurinë, që autori ka për shkencën e pasur të filozofisë (e cila sido që ta vështrosh e kupton se ajo zhvillon natyrshëm logjikën mendore), jep shembuj përkufizimi që i ka regjistruar në trurin e pasur, kur shkruan: "Filozofia asht "Poezia e shpirtit", "Shkenca e ideve", "Shkenca e shpirtit njerëzor", "shkenca e ligjeve, simbas të cilave zhvillohet njohja", "Shkenca e njohjes së Zotit dhe e vetës sonë", etj., të cilat gjatë jetës së autorit Kuqani, i ka pasur si vija udhëheqëse në jetë dhe ka shuar kërshërinë për t'u futur edhe më tej në labirinthet e saj.
Ndërsa, për njohuritë që i përkasin shkencave normative e, posaçe grupit të dytë të tyre, që perifrazuam më lart (shkencave psikologjike), kemi sipas adhuruesit të filozofisë, një larmi pafundësisht teorish, sistemesh, e interpretimesh nga më të ndryshmet dhe shpesh herë ashpërsisht kontradiktore. I pjekur me përvojën e studimit të disiplinave dhe këndvështrimeve filozofike, arrin në përfundimin e tij origjinal, se: "Me gjithë përpjekjet vigane të mendimtarëve ma të mëdhenj e deri te ata të ditëve të sotme, nuk asht ba e mundun të ndërtohet një shkencë e mirëfilltë shoqnore, e saktë dhe e pranueshme nga të gjithë. Dhe kjo ose pse mendja e jonë ka krijue edhe Zotin, edhe djallin, për të mos u marrë vesht kurrë njeni me tjetrin". (Kuqani, fq. 12 - 13)

Megjithëse gjatë historisë mijëravjeçare të njerëzimit, në tërësinë e kulturave të lashta, mesjetare dhe moderne, konfuzionet, konfliktet në lëmin e mendimit filozofik, kanë qenë dhe mbeten, grupi i shkencave normative.
E parë më mënyrë individuale, duhet venë në dukje, se këtu spikat dukshëm epërsia e veçantë, që ka mbizotëruar në psikologjinë racionale, e cila në vetvete përfshinë problemin e qënies absolute të Zotit, të Shpirtit dhe Trupit, të botës së ideve objektive (materiale), ose e shprehur ndryshe, si problemi i metafizikës së shpirtit dhe i botës, përkatësisht i gnozologjisë dhe kozmologjisë.
Me një logjikë e fakte historike, autori ka sjellë si argument problemet dhe pasojat me të cilat është ballafaquar njerëzimi, autori e vë theksin në mijëra trakte të shkruar gjatë shekujve, që nga lashtësia me papirus deri në ditët tona, ku tematika filozofike mbetet mbizotëruese, në tryezat apo debatet, librat, konferencat internacionale, si çështje ende në diskutim dhe pa udhëzgjidhje definitive.
Në libër trajtohen disa pyetje, që natyrshëm shtrohen me përgjigje gjatë fletëve të librit të Kuqanit. Kështu në kredon filozofike të autorit shtrohet pyetja se: A ekziston mendja si realitet objektiv ose lëndor? A ekzistojnë edhe trupi edhe mendja, bota shpirtërore si realitet objektv ose lëndor? A ekzistojnë edhe trupi edhe mendja në mënyrë të pavarur ose jo njëra nga tjetra, a por të dyja këto janë një gjë e vetme? A është realiteti shqisor produkt i mendimit, a por mendimi është produkt i këtij realiteti? A është mendja (bota e ideve) primare dhe bota shqisore sekondare apo anasjelltas etj.
Gjithsesi, me gjithë vorbullen e mistereve, që e shoqërojnë njeriun, për të dalë nga gjendja paradoksale e shekujve të kaluar, sipas kredos së autorit, për kuptimin e disa çështjeve të tjera lënda, kur do të gjendet çelësi i arsyes objektive do të kemi do të kemi udhëzgjidhjen e tyre, për të krijuar kështu zanafillën e pikëpamjeve të reja mbi të cilën të shpresojmë se do të ndërtohet një shkencë e re dhe e vetme e njohurive tërësore të psikologjsë racionale, duke zgjidhur dobishëm gamën e problemeve, që vërtiten më mendjet e njerëve të planetit tonë. Për të përforcuar idenë e tij, autori sjell si argument shkencën e gjeometrisë, që dallohet për një saktësi pothuajse absolute "tue u nisë vetëm nga nji "Pikë" abstrakte, premisë kjo krejtë e pakapëshme dhe e papërkufizueme; se shoqnia njerëzore ecë vetëm përpara dhe vetëm përpara drejt njohjes së botës dhe mistereve të saj. Çështja e "kohës" këtu, nuk përbën asnji problem para përjetësisë". (Kuqani, fq. 15) Nëse do të meditonim në qetësi rezultatet finale të të dy rrymave kundërshtare, çdo lexues i kujdeshëm, do të pajtohej (ose jo) me mendimin, se fatkeqësitë më mizore mbi popuj të ndryshëm në këtë planet janë kryer nga përfaqësues të rrymës idealiste dhe materialiste. Kështu historia tregon shembuj të ruajtur thellë në kujtesën e popujve, se si fashizmi e nazizmi, pjellë e kampit të idealizmit (gjatë Luftës së Dytë Botërore, janë vrarë mbi 57 milion njerëz, ndër të cilët 7 milion kanë qenë ebrej) dhe komunizmi ateist, pjellë e kampit të materializmit, që i shkaktuan njerëzimit miliona viktima, vuajtje e mjerime, internime dhe masakrime të papërshkrueshme.
Të marrim si shembull të freskët për vendin tonë rastin e komunizmit. Gjatë regjimit komunist në Shqipëri, janë pushkatuar 5577 burra dhe 450 gra për arsye politike. Janë dënuar politikisht 26768 burra dhe 7367 gra, kanë vdekur në internime 7022 vetë. Për të qenë më konkret i bie që çdo tre ditë një përson ekzekutohej me ose pa gjyq për motive të pastra politike. Çdo dy javë një i burgosur politik vdiste në burg, çdo dy ditë internoheshin tre përsona thjeshtë për motivin absurd politik. Çdo dy muaj, një i burgosur politik pësonte gjymtime për shkak të keqtrajtimeve në hetuesi dhe në burg. (Gazeta "Liria", organ i Shoqatës Kombëtare të ish- Përndjekurve dhe të Denuarve Politikë në Shqipëri, Tiranë).
Pra në këtë rast, filozofia si shkencë, është keqpërdorë nga njerëz aventurierë dhe të papërgjeshëm që në momente të caktuar kanë pasur në dorë fatet e njerëzimit. Në kundërshtim me realitetin, në të vërtetë qëllimi i vërtetë dhe i fundit i filozofisë "ka qenë dhe asht përfeksionimi i njeriut në shkallën ma të naltë si figura morale, intelektuale dhe shoqnore, si dhe gjetja e një forme organizimi të jetës shoqnore, ma të miren e mundshme mbi këtë Tokë; por te mënyra e kuptimit të tyne: ndryshe i kupton idealizmi e ndryshe materializmi". (Kuqani, fq.17)
Autori si një vëzhgues gjakftohtë në veprën e vet shpreh haptas opinionin e lirë, duke i dhënë përgjigje pyetjes themelore kredos së vet, se: Cila nga këto dy rryma filozofike është më reale dhe cila na jep një shpiegim më të saktë për botën, për moralin, për të mirën, për të keqen e për gjithçka ekziston? Ai e shtrin më tej mendimin e vet kur pranon, se idealizimi e materializmi, ndonëse me diferenca botëkuptimesh filozofike, mund dhe duhet të bashkëjetojnë brenda individit dhe komunitetit, duke e shtrirë argumentin me shembullin e mirënjohur si dy anët e ndryshme të së njëjtës medalje. Ato në këtë rast zbulojnë dy cilësitë reale të kësaj medalje, që mbetet "Gjithësia, Universi, gjithë Natyra ose Hapësina e pafund që janë e njëjta gja", që si rreze ndriçojnë rrugën në kërkimin e së vërtetës.
Për argumentimet filozofike Kuqani ndalet edhe tek filozofi i famshëm Hegel, mbi temën e materies, si subjekt e jo si lëndë, duke shtuar se "...kjo "gja e vetme" asht e gjitha landë", duke pasë parasysh me fjalën "landë" një gjë që konceptohet prej të gjithë shqisave, atë gjë që ka tingull, dritë, lëvizje, rrezatim, enërgji etj., e, sidomos në rastin tonë si specie njerëzore edhe mendim ose shpirt. Ai pranon se për njerëzit aspak nuk duhet të jetë e çuditshme dhe e paparanueshme fakti, se edhe mendimi ose shpirti të mund të jenë prej lënde dhe më tej shtron pyetjen: Pse duhet të habitemi për këtë?
Të gjithë e dimë, se kështu ndodhi edhe më pak se një shekull që ka kaluar, kur për rastin e dritës, thuhej se ishte diçka e pa lëndë. Por shkenca, falë dureses, mundi të argumentojë bindshëm dhe në mënyrë të pakundërshtueshme se edhe drita është e përbërë prej lëndes (tufa e grimcave të vogla të quajtura fotone), ku ajo ka veti të dyfishtë: valore dhe korpuskulare. I nxitur nga ky fakt ai e shtrin argumentin e vet kur thotë se logjika, na shtynë me forcë të besojmë në vetinë e dyfishtë të botës: edhe si "mendim", edhe si "trupësi", si vërtetim të identitetit në mes të mendimit dhe qënies, duke hequr një paralele logjike, se ashtu sikurse drita e syrit nuk është gjë tjetër veçse një pjesë reale e dritës së plotë, po kështu edhe mendja e jonë s'mund të jetë tjetër veçse një pjesë reale e mendjes universale, që filozofi i madh Leibnit e quante "monadë".
Përballë këtyre mendimeve të filozofëve botërorë dhe mendimit të pavarur të filozofit shqiptar Kuqani, duhet pohuar, se sot në këtë epokë zbulimesh të mëdha, është e natyrshme dhe e pritshme, që çdo hap përpara që arrinë të bëj shkenca në tërësi dhe disiplinat specifike në veçanti, shkenca përsëri ndeshet me surpriza dhe probleme të reja, përmbajtja e re e kuptimit të të cilave do të na lëkundë besimin shekullor "të konviksioneve" tona në të gjitha konceptet e mëparshme, qofshin këto me karakter shkencor apo filozofik, fetar apo politik, shkruan autori.

Në pjesën e fundit të librit, autori i rikthehet edhe një herë në mënyrë konceptuale faktulteteve shpirtërore dhe trupore të individit, me qëllimin që të mund të krijohet një ide më e plotë rreth tyre, dhe pse jo për një studim më të hollësishëm të këtyre faktulteteve. Ai i ndan fakultetet në dy mënyra:
a) në fakultete shpirtërore dhe b) në fakultete trupore.
Në grupin e parë përfshinë 10 fakultete, që janë: Koshienca, Subkoshienca, Arsyeja, Intuita, Memoria, Logjika, Fantazia, Vegimi, Andrra dhe Parandjenja. Ndërsa në ndarjen e dytë, bëjnë pjesë katër fakultete trupore, si: Instiktet, Ndjenjat, Veset dhe Forca Sugjestionuese dhe Hipnotizuese.

Ndoshta vetëm paksa u mundova të cekë pjesë nga kredoja filozofike dhe diapazoni i gjërë dhe i thellë që munda të lexoj nga libri "Kredoja ime filozofike". Mund të them, se gjenialiteti i njeriut shpërthen në çdo moshë dhe për autorin unë mendoj, që për shumë arsye e rrethana të jetës plot kalvare e mbijetese u zbulua në librin modest të tij. Ai nuk i ngjason serive voluminoze të "veprave" akademike shqiptare, që shpesh sillen e sillen rreth e përqark e nuk thojnë asgjë. Autori ka një mendim sintezë me objekt e logjikë fine, plot mbprehtësi e logjikë të arsyeshme.
Si gjithnjë qytetari i thjeshtë e modest shkodran, me ndjeshmëri zemre e shpirti rradhiti faqet e këtij libri. Ai thotë, se në këtë ESSE, shpreson të ndezë një shkëndijë drite sado të vogël, në errësirën e madhe që mbulon misterin e metafizikës së botës dhe të vetë shpirtit tonë racional, "atëherë do ta konsiderojshe të plotësuem qëllimin tem".
Ai me dashamirësi, përmes librit përcjellë mesazhin e kjartë drejtuar studentëve në përgjithësi dhe amatorëve të filozofisë në veçanti, që të nxiten për t'u thelluar në këtë fushë dhe të formojnë edhe ata kredon e tyre.

Mbijetesa e kredos...