"Kongresmenët" që na qeverisin

-- nga Bujar Skëndaj, TemA, 16.12.2003

1. Gjithçka ishte dëshpërimisht e njëjtë: forma, fryma dhe fatura. Tamam si në Kongreset e Leninit, Enverit, Kastros. Regjia alla Ruçi, dekori, detajet, mizanskenat, personazhet-lolo dhe më tej akoma elementet demagogjiko delirante, sofizmat, kulti i individit, edhe pse herë qesharak e herë kinse i përvuajtur... Galeria si në jerm e marrosur pas udhëheqësit, plateja gjithashtu. Presidiumi hijerëndë dhe i sigurt se porositë në formë pilulash a parash, kanë vajtur në kohën dhe kokën e duhur në fushnajën përpara. Midis të trijave ajri dridhet nga kërcënimi i prerjes se kokave që rri varur aty- këtu nëpër sallë. Kurbanet janë caktuar, edhe pse vetë Fatos Nano deklaron se "ne nuk presim koka", duke e spostuar diabolikisht gijotinën nga një shoqëri e tërë te individë qejfprishur. Ky mohim e bën edhe më të sigurt vazhdimësinë konsekuente të varfërisë, antiprogresin, zbehjen graduale të vlerave morale të kësaj shoqërie edhe kështu tejet të shpërfytyruar nga shpërfillja e socialistes qeveri... Gjithçka është në unison dhe në kohën e duhur! Një rit që përsëritet prej 100 vjetësh në mënyrë identike.
Lart, anash nëpër mure, në duart e skuqura nga rrahjet frenetike, në foltore fjalët nxirren pa kursim. Edhe pse me tone e artikulime të ndryshme, kudo rikonfirmohet kulti i madhështisë i udhëheqësit, i cfilitjes së tij natë e ditë për të mirën e këtij populli, që jo rrallë ka shfaqur dhe mosmirënjohje ndaj përkushtimit, përvuajtjes së tij për të mirën e këtij populli... Ndërsa brenda vetes është duke projektuar aventurën zbavitëse të radhës nëpër Mesdhe, në Amerikën Latine apo në Lindjen e Largët!

2. Por këto janë vetëm një aspekt. Madje jo fort i rëndësishëm në raport me atë që, ky lloj Kongresi, ka qenë dhe mbetet, në thelb: Një ëndërr mashtruese për mijëra e miliona të varfër dhe të pacivilizuar. Tamam si në fillimet e ngjizjes së murtajës komuniste, që barktharët e shkretë kujtuan se erdhi koha e "lugës së florinjtë". Premtim tragjik i kamotshëm, i dënuar nga historia të mos bëhet kurrë realitet... Brezat zëvendësojnë njëri-tjetrin, kurse ëndrra mbetet e pandryshuar: mashtruese. Sikundër mbeten me tepri varfëria, fyerja, nëpërkëmbja. PS-ja jonë vazhdon me sukses të hipnotizojë anëtarësinë e vet, t'i ushqejë me sllogane e formula të vjetra, të thata dhe spekulative. "Parti e progresit", "solidariteti ynë", "fryma europianiste", "bashkëbisedimi me anëtarësinë", "lulëzimi i atdheut tonë të përbashkët" dhe thënie të tjera janë dëgjuar mijëra e mijëra herë nëpër tribuna komunistësh. Kurse jeta, asnjë hap përpara, njeriu edhe më i varfër, edhe më i rraskapitur, edhe më i braktisur, edhe më i shpërfillur. Por, për djall, edhe më i dehur pas idesë së kuqe, edhe më i pamend, edhe më i paemancipuar.
Një dramë e vërtetë njerëzore, që nga kjo racë e çuditshme pranohet me krenari dhe me ballin lart! Kujtimet e së shkuarës së lavdishme (!!!) përjetohen si e tashme dhe kjo, nga ana e saj, si e shkuar dhe e ardhme njëkohësisht! Si është i mundur dominimi i kësaj psikologjie te një masë kaq e madhe njerëzish? Shpresohet vërtet se idealet socialiste dhe kupola e sotme e socialistëve shqiptarë do ta ndryshojnë për mirë jetën e anëtarësisë socialiste? Madje, sikundër pretendohet, të të gjithë shqiptarëve? Është thjesht vazhdim tragjik i një iluzioni, i një ëndrre që edhe ata që bëjnë sikur e besojnë, në thelb e dinë absurditetin e këtij besimi. Por loja në kokën e tyre ka nisur dhe do jetojë sa jetë të ketë vetë koka që e mban brenda...
Sipas mendimit tim, besimi i mbështetësve të kësaj partie është po aq iluzor sa është e pasinqertë dhe e pavërtetë demagogjia e udhëheqësve të PS-së. E kundërta, nëse pretendohet, nuk është tjetër veçse varianti më i pabesueshëm! Mos vallë lidershipi socialist është aq i padjallëzuar, aq leshko sa të mos e kuptojë ç'lloj ushqimi kërkon elektorati? Përkundrazi ky lidership është aq mafioz dhe njëkohësisht demagog sa të mashtrojë një masë edhe më të madhe njerëzish dhe për një kohë edhe më të gjatë. Sidoqoftë, themelore mendoj se është dhe një prirje e brendshme e një pjese të shqiptarëve për të mos ndryshuar, për t'u mbajtur me vetëdije e pavetëdije pas së vjetrës. Shkurt, një prirje konservatore, gjysëm feudale e gjysëm komuniste. Kurse për një kategori të caktuar që militon brenda kësaj force politike, në anëtarësi dhe në drejtim, motivet dhe idealet e tyre nuk janë aq shumë teorike. Përkundrazi lidhen me paranë dhe pasurinë e vënë në mënyrë abuzive në këto vite me bekimin e kokës së partisë. Por nëse këta janë spekulatorët e njohur të tranzicioneve, oligarkët - ideal dhe jetë e të cilëve është paraja e pistë, masa e gjerë e socialistëve, paradoksalisht, e përjeton qeverisjen socialiste si bashkëqeverisje, si gjithëpërfshirje edhe pse çdo ditë përtyp turpshëm hedhjen e firmës në defter, ndërsa fut në trastë bukën dhe ndonjë koqe domate e ndonjë kastravec të ardhur nga Greqia a Maqedonia...