Ndarja e kombit

Poemë
nga Llemadeo

Dardaninë e marrun me dhunë
që Kosovë ja vunë emrin kur e shkelën...
se Sllavisht e donin çdo punë
dhe në akcent të tyre e donin dhe emrin...
Sot po luftojnë vetë shqipëtarët, bijtë e Ilirisë
të cilët dhe gjuhën e të parve shkojnë tuj e përzije
me do fjalë turçe e sllavishte, kundër çdo të mire,
Po luftojnë me e nda me letra zyrtare Dardaninë
Me e nda përgjithmonë Shqipërinë Ilire!

Në emër të të njëanshmes pamvarësi...
në emër të politikave fanatike…
të kolltuqevë që ëndrrojnë t'i gëzojnë në përjetësi,
të gradave të bukura e simpatike…
në emër të pa aftësive për të ditur,
në emër të pa aftësisve për të njohur historinë,
në emër të pa aftësive për të njohur atdheun,
në emër të çdo pa aftësie tjetër,
po e ndajnë Dardaninë me truallin e Ilirisë së vjetër!

Po thërrasin enveristët-stalinistë të Tiranës:
"Kujdes ju, se mos Shqipërinë e bashkuar na përmendni!",
Po thërrasin të friksuarit e Prishtinës:
“Jo, jo, ne nuk duam bashkim me Atdheun Amë!”,
po gëzojnë xhonturqit me çallmat në fyt...
ndërsa bisha sllave e uritur, gjëmon duke pritur mënjëanë.

Hej Iliria ime,
Që vetëm nga avioni t'i dalloj trojet,
malet e brigjet e tua vetëm prej atje lart dallohen
piramidat mijra vjeçare, kështjellat,
vetëm nga avioni tash mund të shikohen.

S'ka mbetur gjë tjetër nga shqiptaria,
burrëria ka vdekur, Besa e të parëve tanë është shuar.
burrecat që mbas bytheve të grave gjithë ditën shikojnë
kafeneve anë rrugës rrinë duarlidhur duke pritur e shpresuar
se mos kush ndonjë copë liri apo bashkim ua hedh kah të kalojnë!

Ndërsa Iliria plakë, malet e tokët e lashta, historia, gjëmojnë,
mbuluar me pyje e shkurre, ndërsa kur marrin flakë nga zjarret
nxjerrin në dritë gurët e statuajt e Ilirisë…
dhe turrët sllavi e thotë se sikur është Ilir, i duket...
i ardhuri si cub hajninash njëmijë e katërqind vjeçar,
I thotë malit Ilir, se sikur është “sllave krahina”,
që Iliri-Pellazgjike i thonë tash e tridhjetëmijë vjet më parë!

Ndërsa shqipëtari, i biri i Ilirisë së vjetër
shkon e ulet galmuç shtatë herë në ditë…
para çallmës së Osmanit-hajdut karavanesh…
i cili e nisi turrin e tij me plaçkë të bame
kur kinezëve punëtorë të mirë, plaçkitë ua kish,
atëherë kur ata sillnin mëndafshe për tregjet Veneciane.

Ashtu u pasurua Osmani i parë, i biri i Turkemnistanit aziatik
dhe turrin e mori me bandat e tij e ju sul Kostandinopolit, mesdheut Antik
Ku Kostandini` bir i Nishit të Ilirisë, kish ngritë qytetrimin
dhe kulturën e Bizantit kish shtri në ato brigje
kur Europa ngrinte kështjella nëpër maja e mbi ujë
për t'u shpëtuar bishave të natës, ujqërve e arinjëve...!

Ndërsa në të njëmijëtin e treqind e gjashtëdhjetëtin vjetë
mbas gjashtëdhjetë vjet luftrash` Kostandinopoli ra...
eh mjerë mesdheu, mjerë Troja e lashtë, mjerë Bullgaria,
Rumani e mjerë, mjerë Greqia dhe Iliria vetë
se në ç`duar hajdutësh u gjënd mesdheu i shkretë!

Çallma osmane valvitej Mesdheut,
sulltanet haremet i shtuan me vashat e Ballkanit
ku nga tridhjetë për një herë gishtrinjtë e këmbëve ia lëpinin
dhe trupin ja falnin dhunshëm në harem Sulltanit...
e kopila pa deshirë` të mjerat robina lindnin!

Askush nuk mund ta dijë se kush ishin ato vasha të gjora
që skllave u banë, vllezërit prej shpatës ti shpëtojnë...
Armene të bukura thonë, Romune, Bullgare, Greke, Afrikane,
Sllave, dhe Shqipëtare kishte, se smundet askush ta mohojë!

Ndërsa çallma osmane pushtetin e dhunës e vuni në brigjet e Ballkanit,
Shqipëtaret e vertetë mbas trimit Gjergj Kastriota
u bashkuan në një kushtrim lirie për atdheun.
Krah ju ba Leka i Dukagjinit me fjalët e besët e forta
siç ishte e Ilirise tradita ma e mirë e Dheut,
Dhe luftuan sa shëmbull ju ban botës në veprat e trimërive
deri sa jeta e tyre u shue në ato kohra!

Shqipëtarët, bijtë e Ilirisë, luftuan sa mundën,
por ah` tradhëtia hyni, vesi i mashtrimit osmanlli
me pare të verdha, me një farë Florini
erdhi tuj i mashtrue vllaznit shqipëtarë
e kundër njëri tjetrit mjerisht i shtini!

Ja fali osmanlliu një qese me pare arit
të birit të shqipëtarit, veç me ndrrue fenë...
la fali edhe një qese tjetër, biles edhe një gradë ja vuni krahit,
veç ai ta vriste të vëllanë e vet e ta shante Skënderbenë!

Ashtu mjerisht fillojë tradhëtia mids vllazënve shqipëtarë,
filloj vrasja, që nuk e kish e Ilirisë burrëria jo kurrë ma parë.
Filluan plaçkitjet, dhunimet, deri dhe fisit me ja dhunue motrën
me ja vjedhë pasuninë e te tanë çka kish,
me ja vra deri dhe fëmine e me ja shkaterrue votrën.

Dhe u turren pseudo-shqipëtarët për grada deri në Kostandinopol
që Stamboll ia vuni emrin Osmani kur e pushtoj...
dhe aty në oborr të ti` poste morën të nalta
këshilltarë, ministra e deri dhe ambasador...!

Ndërsa Shqipëria gjëmonte nën mjerimin e luftrave,
maleve iknin ditën, netëve luftonin pa pushim
qytetet e Shqiperisë nga hordhitë ti çlironin,
ato që vllezërit plangprishës i drejtonin prej stambollit…
herë si pashallarë të turkut e herë si batakçinjë...!

Fushat e arbërisë u lëshuan
kur mijra shtëpiat u dogjën nëpër natë,
kur mijra kishat u shëmbën nga osmanllinjtë,
kur toka shqipëtare u dogj
e mbeti djerr aq gjatë!

Por shqipëtarët e vërtetë duruan,
një me Ujqërit në male u bënë,
në një shpellë me Ujkun fjetën
në bark të ti qumshtin e pinë
dhe kurrë nuk pranuan të dorzohen as ta falin lirinë!

Dhe një ditë kur Turkmenistan-osmanllija
që as gjuhë amëtare nuk kish...
po e thynete qafën andej nga anadollija…
ndërsa gjuhën amtare po ja krijonte një bir i Ilirisë
dhe me shkronjat europiane po ja pagezonte
ai që po ia mësonte deri edhe shkrimin e të shkurtër historisë...

…Thej qafën më në fund osmanllija
me pashallarë e sulltanë, deri dhe me shërbëtorët shqipëtarë...

Por ah` mjerisht në të tonat vatra
kur shqipëtarët të çorditun mbas çallmave e gradave osmane ishin,
një tjetër osmanlli po hynte të sundonte
dhe një nam të zi truallit shqipëtarë po ja bante
ku me gjak për një shekull do ta lante e shpërlante!

Kalojë shekulli i mjerë i luftrave ballkanike
ku shqipëtarët mbetën të ndamë në katërqind copa
ndërsa europa shihte prej larg, maste e priste,
tuj e falë si dhuratë kombin shqipëtarë...
atje ku ja merrte mëndja së janë fuqitë e forta!

Nuk donte europa që në ballkan të kish
një shtet apo komb me besimin e osmanëve…
ndaj mjerisht dhe me ligje e coptojë katërfish
atdheun e të mirëve, të të vuajturve, trojet dhe bijtë e Ilirianëve!

Ndërsa sot qytetrimi slejon ma dallime fetare, po thonë!
Edhe pse një racizëm modern fshihet pas çdo vule.
Pra nuk po e lejojnë bashkimin e shqipëtarëve
por një shtet të ri po krijojnë prej të njëjtit komb,
prej të njëjtës gjuhë e gjak, prej të njëjtës tradite të lashtë e kulture,

Sigurisht që një murë të ri po ndërton euorpa,
ndarje me Azine kërkon në Ballkan,
ndarje si një mur gjigand që përmidis trojeve tona
po ndan zyrtarisht ortodoksia, deri dhe vëlluan me vëllanë!

Ndërsa disa shqipëtarë e duartrokasin ndarjen
dhe krijimin e një shteti të ri e quajnë si punë me mënd...
sepse funksionet e larta ata mundën ti kapin
dhe botës të bredhin si politikanë…etj, nëpër çdo vënd!

Uf, o tmerr, po ma i zi a ka o Zot ndër kohët tona
Kur qytetrimi po ngren lart të drejtat e njeriut…
Në një kohë kur e stervitura, politka ditore
Po thërret për bashkime shtetesh këndej nga Europa
Ndërsa bashkimin e të njëjtit popull po e ndalon me ligj!

E si mund të ketë Kontinent të bashkuar,
kur popujt e një gjuhe, të një kulture e gjaku i ndajne me zor?!

Çfarë thashë, me zor?

Oh` jo, jo me zor, por me deshirë të njaj shqiptarllek` fanatizmi
Që shtatë herë në ditë falet para çallmës së Osmanllinjëve…
Falet para atyre që ja ndrruan dhe perenditë
Para atyre që bijat shqipëtare` me dhune ua çuan robina sulltanive…!

Llemadeo, 2007

SHKODRA

Gjijtë e tu të bukur si Kupë e Qiellit
mbështetun mureve mbi Kala...
do pika Tamlit rrinë tuj rrjedhun
e aty pinë… kohnat pa pra...

Me tamlin e ambël të gjijve të tu
u ushqyen shekujt nëpër kohna,
Kreshnikët u rritën e morën Udhë
der Mretën iu banë Romës nër Epoka!

Pesmijë Vjet me radhe ti Mretnit Ilirisë mrënë ja rrite,
n`gjinin tand i rrite e nalt në qiell zanin ja u çove,
ti o Shkoderlocja e jonë si një Yll drite
vetë Rruzullimit gjithë punët ja pave,
gjithë të mirat e të ligat e tyne` i provove!

Aq herë deshtën ty me të djegun
Akejtë, Romolët, Byzantët, Osmajtë
e deri dhe të Kaukazeve bisha...
Skutarta jonë Ilire, lakmi aq shumë ta patën ata kopila!

Ah` por Drini yt i thellë dhe e bukura Bujanë,
ty trupin e përflakun aq thellë në gji ta morën
dhe flakët ty ti shuen në të gjanin Liqë
e në Brigjet e buta përseri të nxorrën...

Nën rreze të Diellit tand të terën e të veshën si Hyjni
e nuse prap të banë për Mretën e për Princa të ri!
Ti ma e dashtuna bijë e nuse e Pellazgëve,
Ti mretënesha e shekujve ne Iliri.

Ti e përmënduna, e duruemja, e dashtuna e Hyut,
kur koha aq e shtërngueme ishte` deri sa burrat...
ma shumë se sa mbretën...dojshin me kënun`
me sundue ata dojshin der edhe Yjtë...!

Ti në gji i mbajte trimnueshem Ardianët, Bardhyl e Genc
e deri nji Teutë të pathyeshme krenare,
që Adriatikut ja mbylli portat prej të shpella ku strukeshin akejtë...
deri dhe Romës vetë asnji Varkë sja la me e notue asajë anë...

Me zanin tand të ambël ti djepa perherë përkunde
dhe me tingujt Kumbanore ti rrite, ndër Gjergja të ri
edhe nji djalë trim, njat farë Oso Kuke
që nam ja la njerzimit njat histori...
kur ai vetë e ndezi njat Kala Barute...
e deri në Kaukaze i dogji bishat ai guxim i ti !

Nuk kjen vra shumë në atë rrethim kur Osos ja banë,
kur ai në erë i derdhi si cungje të djegun nja tridhet mijë...
do zorrë e planca, eshtna e krena...gijatë thonë kjen qelbun
atje ka maja e Liqenit, në tokët e Ilirisë, kah ai Mal i zi...

Ku Vraninë ia thonë ëmnin... atje pra stervina metën në shekuj
anmiqtë e tu moj Shkoderlocja trime, anmiqtë e nanës Shqypni,
atje ku burrat e kombit në erë i hodhën,
E për ty e dhanë jetën tuj u bamun Fli.

Jo` nuk kje me ransi shumë se aty shumë anmiq u vranë,
por me ransi kje për ty moj Zana e jone hyjnore
se ti kishe djem trima që për ty jetën e dhanë
e shëmull ju banë kombit për luftnat botnore… !

Rrugët e tua të gjana mbushur me ftyrat gazmore,
me fjalën plot humor e kangë që shpirti yt e thotë
nëpër ato gojë të ambla të varzave e grave hyjnore
të bukurave që aq ambël dinë më fale atë dashninë e fortë !

Dhe djemtë bukurosha të zhdërvjelltë si Shqarrthi
që Drinin me nji hap e shkapërcejnë për ty,
e liqenit perlat në thellësi ja marrin
veç ty moj Zanë e bukur me të ba me Shkëlzye.

Ndërsa burrat krenarë me shikimet përmbi maja
që flasin me kadalë dhe aq mirë dinë të rrfejnë...
nëpër duer ti marrin ty punët aq të mdhaja
dhe historinë tande gjithnji e ma nalt e ngrejnë!

O Shkodra jonë e bukur, ti vatër e ngrohtë bujare,
Ku në prushin tand u ngrohën shpirtrat ma të mirë,
Ai Mjeda që me kangët për Bylbilin e Bujanës
Shkroj ma të amblën vjershë më vargun nëpër Lirë.

Mandej Gjergji Lahutarë` Fishtjani që në ty u rrit,
I jezuitëve djalë që lahutën mësoj me këndue,
ah, ai pra bash ma i miri i yti kangatare
që për ty trimnitë e gjithë kohnave aq bukur i ka rrëfye !

Po në ty u rritën e krahë morën
kangëtarë të tjerë burrra e gra fisnike,
u lindën dhe për ty shkuen tue u shkri porsi Meteorë,
kohës tuj i dhanun ma të shëndritshmen e çdo drite.

Ai Pashku i Vasjanve, i fjalës ma të mirë
që për Shqypninë shkroj aq ambël, në ty u rrit,
U rrit në ty edhe Shiroka i malleve
që Vajin nuk e ndali kurrë atje larg në Egjypt!

Ah, ma i miri djalë ai Gurakuqi, Luvigji si bylbyl
që në Bari ta vranë të pa besët zëmërliq,
pse ai zëmër i dha Shtetit në të parë...
kur Vlonës Pamvarsia Shqypnisë nalt iu rrit!

Migjeni në ty e muer frymëzimin` der edhe të mërzisë...
kur me dhimbë ai shkrojë për vorfninë kohore...
në ty u lindën shumë të mira, shumë punë u nisën
nëpër mjegullnajat e çdo lufte, e çdo kohe!

Në ty zuni fillë gjuha shqype të shkruhej,
Udhën nëpër ty shqyp...e nisi libri i parë,
e para Gazetë aty zu të mbruhej
prej të mirëve` ma të parëve gazetarë.

Aty zuni fillë Teatri i parë,
e para Opër zu fillë të çfaqej në ty
se ti pate burra e gra të rradhë
artistë që shekullit i dhanë aq famë e bukuri!

I yti ishte i miri ai Zadeja,
që meloditë ja fali Gjergjit përmbi kalë,
Të tutë janë përherë Lorja, Logoreci, Luci, Biku e hareja
që ty moj Shkodërloce të man gjithmonë gjallë!

E jotja është dhe Tinka bija ma e mirë
ndër ma të mirat që nuk të shuhen kurrë,
ajo që zëmrat i bani me u dridhë, kur dilte në skenë
Gruaja që u ba nanë, por kur duhej, bahet edhe burrë!

I yti ishte dhe ai, i miri Serafini
Regjizori që me shikim fliste ma shumë se sa me fjalë,
i Famshmi që famë u dha të gjithë artistëve
me madhështinë e fjalës, e zërit aq të rradhë!

Në ty zunë fillë aq punë ma sparit
që për kah gjytetnimi shkojnë tuj shkëlzye...
si Yjet e ri me rreze arit...
e tuj ta shtuemun ty njatë farë bukurie!

Ti moj Skutë e Artë e gjithë Mesdheut
O nderë e Krenari e virtyteve Shqipëtare,
Ti Simbol qëndrese i gjithë Besës se Dheut
Kah emnin ja thonë Iliri, Troje të Pellazgëve.

E ty që shumkush të thirri Zanë
E ti zanë je me të vërtetë, këtë ta them unë, ta dish!
Sepse ti bukuritë i ke ma të madhnueshme
Se sa vetë Roma i ka, apo i bukuri Paris!