ELEGJI PËR MISIONARIN QË ARMË E PAT FJALËN

I.
Misterioze duket Dardania me atë qiell të vërejtur
Udhët e saj kërkojnë shpëtimtarin
nga gjëma dukej se ra tërmeti
Qielli me yje ngrysi mortin atë ditë
atë natë që ngurtësoi zia
Kudo në botë u hap pikëllimi për Misionarin e Paqes
kur ra si lisi mbi tokë
Gjëma dhe dënesja u ndie gjatë, trishtimi i kaploi njerëzit
e gjallë

Në tokë e në qiell të janarit u ndie pikëllimi
ishte dërguesi i Zotit që erdh nga gjithësia
Mërziteshin Engjëjt në dimrin e ashpër përplot acar
U tundën ndjenjat siç tunden nga tërmeti malet
akujt shkriheshin nga zemra jonë
Binte dhembja copë-copë nga përflakja e mbufatur
mbi gjokset djaloshare
kurse lulet këputeshin nga shtrëngimi
në duart e ngrira të fëmijëve
Secili përkulej para tempullit, dashurisë
Para njeriut të urtë, përpara mirësisë
Ra erë e fortë siç vjen çdo herë janari
Me ngrica në zemër përplot akuj të thepisur
Ranë të gjitha iluzionet, loti piku në tokë nga mërzia
E mërzisë s‘i vinte keq pse prishi dashuritë, shpresën
Jashtë në acarin e ftohtë ndizej, e diku fikej një qiri
Ty që nuk pate armë, pate fjalë që shkëlqyen si arë
Të qoftë bekuar fjala që gjithmonë besnik i ndeje asaj

II.
Hyre si Engjëll në thellësinë e shpirtit dhe dalëngadalë
Heshtur e butësisht bëre strofullin në zemrën e njeriut
Askush s’të kuptoi sa thellë ishe futur në rrënjët tona
Ujana që sillte ujëra të turbullta u bë i kthjelltë si kristali
pastaj reflektonte ardhmërinë e qytetarit të prangosur
në sakrificën e përjetshme
Skamja e tij matej me një kothere buke e një kokërr kripe
Në pranverë zakonisht hante bukën me një gjeth qepe
një kokë hudhre por vazhdimisht ruhej nga fqinjët
të mos i qelbej goja se duhma jonë pat marrë dhen
ndonëse thuhet: hudhra është e mirë për sytë
ne humbëm udhën në oborrin tonë
Për vite nuk pamë dritën as derën për të dal nga tmerri
ku thika barbare rrinte mbi kokë të njeriut
Shpresën kishim humbur se do të qëndrojmë deri
në shekullin tonë e për çudi as ky shekull s’qenka yni
na paska grabitur emri dhe misioni juaj prej një profeti
që vazhdimisht thyente arrat netëve të gjata
e dimrave me borë
Të atyre dimrave Alpin që bëhen rrasat e akullit
dy metra të trashë, të cilat gjithmonë na rrinin mbi kokë
Acar dimëror që ngrihej sqepi i shqiponjës
sa as dielli i verës nuk e çmpinte kurrizin tonë
Nga siç thamë: thika na rrinte mbi kokë edhe atëherë
kur këmbët na pikonin gjak
Ty që nuk pate armë, pate fjalë që shkëlqyen si arë
Të qoftë bekuar fjala që gjithmonë besnik i ndeje asaj

III.
Ndër përroska gurgullima e ujit vazhdimisht prishte
qetësin e poetit që kërkonte metaforën
e besimit të fjalës apo tradhtisë
Shemra na rrinte në tehun e shpatës, në çatitë tona
kurse kumria këndonte në pranverë
lejlekët pastronin moçalet e mbushura përplot bretkosa
Ujana e madhe kishte mbuluar pellgun e dashurisë
shpresa për të tashëm dhe të nesërmen që do të vjen
e kaluara ishte lanë në harresë
Por zbriten yjet nga qielli dhe ranë në grushtin tonë
Dhe këtë yjëzim dashurie ia solla Engjëllit tim
atij që dashuroi jetën time
ardhmërinë e tim biri që sapo ka lindur, kurse Durimi
që moti ka shkuar të bëjë homazhe mbi trupin tënd
Te vona ishte pagëzuar në uratën tuaj që përsëritje në
çdo fund jave gjatë gjithë shekullit të kaluar
Kortezhi mortar sjell në yjësi trupin tënd, funerali që
kurrë s’u sos mësa në përrallat e Visar Zhitit
që kishte parë vdekjen në Qafë Mali a Qafë Bari kurse
kodra s’kishte bar e as mal se ishte bërë si truri i tharë
Te vona ne u zgjuam sot pak më vonë se temperatura
minus shtatëmbëdhjetë gradë na i ngriu shpresat
Te vona neve nuk na bëhet vonë edhe nëse funerali
shtyhet për nesër
sepse ka dy mijë vjet që “funeralin e pafundmë” nuk e
zbritëm nga krahu por heronjtë i vargojmë në robëri
Je i pari Engjëll që ke marrë udhë drejt Kodrës ku tani
do të prehesh në përjetësi
kurse shpirti juaj nga qielli do të shndritë sofrën tonë
Te vona ne nuk zgjohemi se në Barakën ku kryeje
meshën e fundjavës aty ku predikimet i bëje ti
Misionari Ynë
tani ka ardhur meshtar një predikues që nuk njeh as fe
as Zot, as qiell, as tokë as Atdhe
që do të mbetet bastard i fjalës së shkruar
i lutjes që pagëzoi lirinë e demokracinë
Te vona ne ti shajmë edhe vitet tua, sidomos atëherë
kur nuk je në mesin tonë
bile më lehtë ta pshurrim varrin se na fale fjalën
nuk e dimë por sikur ta dimë atë Fjalë-Uratë
nuk mundemi, nuk mundemi me falë se ne duhet të
mbetemi shqiptarë

E për ty që s’kishe armë çdo fund jave kishe fjalë
e sikur ato t’i mori mali dhe Amenin tuaj ne na fali
Ty që nuk pate armë, pate fjalë që shkëlqyen si arë
Të qoftë bekuar fjala që gjithmonë besnik i ndeje asaj

IV.
Engjëlli Ynë u shkëput dhe kaloi mëtanë ku nuk flitet më
Na kundron si atëherë kur e shanin dhe ai miratonte
Dhe vazhdimisht lutej te Zoti ti falte për padijen që nuk
ditën të mos flasin
E flitnin kur nuk duhej e kur askush nuk i pyeste
flisnin për të krijuar zhurmë e potere
E nën timbrin e saj krimi vazhdimisht bëhej i trishtët
Tani diellin pranveror po e presin ata të cilët ky acar ua
ka ngrirë këmbët
I presin lulet dhe dashuritë e përhershme se ndanë varrit
do të vijmë vazhdimisht
Për ta kryer ritualin e Fundjavës që predikoje si paqe e
misionit tuaj
Tani je futur në zgafelle mermeri atje shtatë pashë
nën dashurit dhe ngjitur je
nëntë pashë mbi projektin e ardhmërisë
Por gjithkah shndrit nuri juaj, dashuria dhe fjala që na le
pas në këtë antikitet akullnajash
Përplot thashetheme dhe marrëzi planetare
Orakujt nuk bien nga qielli kurse Djalli
vazhdimisht nga toka del
Nga kjo tokë që të mban lidhur si Anteun
peng e nuk të lë të të vdesësh
As nuk të le të emigrosh ndanë pusit në të cilin
janë gozhduar përjetësisht anijet
ato të cilat ankorojnë
misionin paqësor të pavarësisë
Tani gjithçka vjen nga qielli qoftë edhe nga gozhda e
ndryshkur në mileniumin shekullor
Mbetën metaforat që interpretohen
në secilën kohë biblike
Tek e fundja thyhen qypat
pse kanë fshehur thesare shekullore
atëherë kur shirat lagin dashurit
atëherë kur bien meteorët
Dymijë vjet pas Krishtit Misionar i Parë në hapësirën
Dardane që armë të vetme pate fjalën
Andaj çdo gjë që lidhet me fjalën
në kuptimin pozitiv të saj të takon Ty Misionar
që rastësisht në tokën Dardane paska ardhur
Ty që nuk pate armë, pate fjalë që shkëlqyen si arë
Të qoftë bekuar fjala që gjithmonë besnik i ndeje asaj

V.
Të gjithë e kuptuam se ishe kalimthi në këtë botë
për të rrëfyer misionin e faljes edhe kur nuk falet
pastaj shpirti Yt në qiell te Zotat shkoi
të gjithë, të gjithë e pamë
kur qielli hapi krahët dhe të mori
Ty që nuk pate armë, pate fjalë që shkëlqyen si arë
Të qoftë bekuar fjala që gjithmonë besnik i ndeje asaj

Zvicër, 31 janar 2006.