Në emër të partisë...

-- nga Erjon Veliaj*

Plot 13 vjet pasi Shqipëria ka arritur të shpëtojë prej totalitarizmit, ndryshimi i vetëm është se në vend të një partie që mendon se ka tapinë e legjitimitetit për të bërë ç’të dojë me vullnetin e zgjedhësve të saj, tani, më e pakta, ka dy të tilla.

Liderë që i dërgojnë shoqi shoqit akuza të mosozotshme; seanca parlametare ku nëse njëra palë dyshon se shqyrtimi i një çështjeje do t’i sigurojë sadopak ngritje popullariteti tjetrës, e saboton atë në mënyrën më ashiqare të mundshme; dialog ndërpartiak i një niveli gjysmë rural e gjysmë i paturp; hipokrizi fyese në sytë e elektoratit që ftohet krye katër viteve të votojë për parime të mëdha. Kjo pasqyrë zhgënjyese me të cilën i shfaqen përballë publikut aktorët kryesorë të politikës shqiptare shkakton dëme jo vetëm materiale por edhe morale. Jo vetëm dialektikë që majmet në kurriz të aksioneve konkrete; jo vetëm lëngje të trasha shpifjesh bilaterale që plehërojnë deri në asfiksi idetë e reja transformuese, por ç’është më e keqja, përpos këtij lumi të murrmë veprimesh apostafat të mbrapshta për t’i vënë stërkëmbësh palës tjetër, një parazitizëm i pashoq që bubërron nëpër zyrat dhe institucionet e shtetit, i kultivuar nga modeli sabotues që ato shohin tek “komandantët”.

Kur të deleguarit e KQ të PPSH-së shkonin për të biseduar gju më gju me kolektivin punonjës të kooperativës së bashkuar në fshatin N, pas racionit normal të broçkullave qëllonte rëndom që në mesin e fshatarëve të mahnitur, të ngrihej njëri prej tyre me propozimin shabllon, servil dhe inferior që “gjithçka që u tha këtu, ta kthejmë në vendim”. Ky zell i tepërt, kjo autosakrificë qesharake ka shkaktuar madje edhe viktimat ose dëshmorët e vet: masa njerëzore të detyruara të bëjnë punë ekstra për shkak të budallallëkut të një histeriku, ose shërbime të munguara e të privuara për të njëjtën arsye.

Ky transmetim tragjik i shterpësisë dhe ligësisë profesionale të politikës nga qendra drejt bërthamëzave lokale është një nga dëmet më të mëdha të moskokëçarjes dhe papërgjegjshmërisë së lidershipit rozeblu të Tiranës. Këto janë shëmbëlltyrat që ata u ofrojnë versioneve të tyre në nivel lokal. Në Korçë, një këshill bashkiak është shndërruar prej afro një viti, në skenë estrade variete pikërisht ngaqë këshilltarët socialistë e demokratë sillen me njëri-tjetrin sikur në dorë të tyre të varej fati i së djathtës ose të majtës internacionale. Grindje për parime boshe dhe zarzavate të tjera të këtij lloji; bojkote vetëm e vetëm për t’i ngrirë buzëqeshjen në buzë palës tjetër që ka shumicën: një refren që e kemi dëgjuar edhe më parë.

Ndërkohë qyteti ndjek në agoni e sipër seritë e telenovelës. Të varfrit jo të paktë, luten që së paku divergjencat ideologjike të mos jenë aq të thella sa të mos mundësohet as miratimi i asistencës sociale për ta. Biznesi i ndërtimit është buzë greminës ngaqë në mbledhjet e këshillit, socialistët të cilët humbën në zgjedhjet e shkuara pushtetin në këtë qytet, kujdesen posaçërisht për të realizuar një bojkot sa më të plotë, pa të cilin demokratët do të mund të jepnin leje ndërtimi për një qytet që e qeverisin tashmë ata.

Valët keqandjellëse përhapen me amplitudë tërmeti gjithandej duke infektuar dhe paralizuar gjithë administratën, shërbimet dhe institucionet të shndërruara në spektatorë të kësaj shfaqjeje me shumë akte që po vijon nga viti i shkuar. Në Tiranë mprehen shpatat për të furnizuar me strategji të mbrapshta djemtë që luftojnë atje tej ku sot është fronti. Një front lufte idiote aparatçikësh dhe burokratësh pa princip, synimi i vetëm i të cilëve është t’i bëjnë mbledhjet e tyre të shëmtuara por të nevojshme, t’u ngjajnë sa më shumë skenave me aksion ku performohen heraherës moviestar-ët e politikës së Tiranës. Deputetët e Korçës shohin qetësisht gjithçka dhe në vend që të bëjnë të tyren për daljen nga ky qerthull që penalizon zonën e tyre, m’e pakta s’bëjnë kurrgjë dhe më e shumta i telefonojnë lëvizjes MJAFT kur mësojnë se ajo po interesohet për çështjen, duke përsëritur fjali të dëgjuara edhe ato më parë: “shiko se ashtu janë ca gjëra, s’i dini ju mirë ca gjëra, s’është ashtu siç duket”.

Në fakt, nuk është ashtu siç duket. Eshtë edhe më keq. Për qytetarët e Korçës po e po, por edhe për vetë politikën si zeje e të qeverisurit. Kjo mënyrë të punuari në nivel lokal e qendror, dhe ç’është më e keqja – moskurimi i saj – po e fuqizon përditë e më shumë bindjen se midis dy forcave kryesore politike të vetëquajtura e majtë dhe e djathtë në Shqipëri, ndryshimi është zero. Pikërisht të njëjtat mbrapshtësi për të cilat njëra palë akuzonte pak më parë tjetrën, nxitohet të përvetësohen nga kjo e fundit sapo ndryshohen rolet nga opozita në pozitë dhe anasjellas, duke u hakmarrë e duke luajtur inatçe në kurriz të të njëjtëve njerëz, të cilëve u është premtuar as më pak e as më shumë, por “qeverisje”. Madje “mirëqeverisje”.

Me siguri një Këshilltar i bashkisë së Korçës (këtë po e përdorim thjesht për një shembull për të ilustruar idenë) shpesh gjendet para dilemës; t’i shërbejë interesit të partisë duke imituar politikën e bulevardit të Tiranës apo t’i shërbejnë interesit të atyre qytetarëve që e kanë zgjedhur. Fatkeqësisht duket se shpeshherë zgjidhet interesi i “partisë” e ecet me parimin “t’i prishim punë atyre” se po i ecën gjërat i rritet reputacioni.

Interesi i qytetarëve dhe interesi i partisë nuk do kishin pse të mos qëndronin rehat krah për krah nëse ky i dyti do qe ndërtuar mbi të parin. Por me sa duket nuk është kështu ose të paktën çirakët ndër qytete nuk e kanë kuptuar kështu. Si do funksiononte demokracia atë ditë kur Këshilltar i Bashkisë së Korçës të mendonte, se para se të ishte një socialist ai është një korçar, apo Këshilltar i Bashkisë së Kukësit të mendojë si kuksian pa të mendojë si demokrat. Kur kjo të funksionojë demokracia shqiptare diç do ketë mbërritur në këto trembëdhjetë vjet. E për sa kohë të mos jetë kështu fatura i mbetet helmit që hidhet vrullshëm në Tiranë e verremos anembanë këtë vend.

*Në këtë artikull, kontribuan djemtë dhe vajzat drejtues të Lëvizjes “MJAFT”