KONSENSUS POLITIK GJITHËKOMBËTAR, OSE KAPITULLIM FATAL NËN SERBI!

Që nga përmbysja e diktatorit Slobodan Milosheviq nga regjimi fashistoid shtetëror serbomadh (tetor 2000), edhe pse garnitura politike e pasardhësve të tij, Vojislav Koshtunica, Zoran Gjingjiq, Goran Svilanoviq dhe Nebojsha Çoviq e të tjerë, nuk ka ndërmarrë asnjë hap politik, demokratik, praktik, as juridik, që Serbia t'i normalizojë marrëdhëniet ndërfqinjësore me Kosovën, edhe pse ka qenë e detyruar (që për veprën e holokaustit të saj të japë llogari ligjore para së drejtës dhe drejtësisë ndërkombëtare, sikurse Gjermania nazifashiste e Hitlerit, pas përfundimit të Luftës së Dytë Botërore, më 1945), për shkak të kryerjes së holokaustit kolektiv ndaj shqiptarëve dhe Kosovës, bashkësia ndërkombëtare, natyrisht e ndihmuar edhe nga politika dhe diploamcia miope shqiptare, pa pasur asnjë të drejtë morale, politike as ligjore e kanë rehabilituar Serbinë, sepse i bënë koncesione të papritura politike, në saje të së cilave, ajo rikthehet "pa asnjë therrë në këmbë" në të gjitha organizmat dhe institucionet e rëndësishme ndërkombëtare (OKB, OSBE, Pakti i Stabilitetit etj.), dhe kaloi në ofensivë të plotë diplomatike, duke e lënë kështu, plotësisht në "baltën e gjallë", politikën e jashtme dhe diplomacinë e Republikës së Shqipërisë.

Një kthesë të këtillë rehabilituese, nuk ka qenë gjendje ta parashikonte as vetë Serbia, sepse ka qenë me arsye e frikësuar, se për krimet, gjenocidin dhe holokaustin e saj dhjetëvjeçar kundër vendeve fqinje: Kroacisë, Bosnjës dhe Kosovës në hapësirat e ish-Jugosllavisë, do të paguante një "gjobë drakonike të merituar" si ndëshkim kolektiv shtetëror, ashtu sikurse dikur, edhe Gjermania naziste për holokaustin e saj pesëvjeçar. Mirëpo, në vend se të vinte në shprehje drejtësia-gjykimi kolektiv i Serbisë para Gjykatës Ndërkombëtare për krimet e luftës, të kryera në territorin e ish-Jugosllavisë, për befasi të gjithë botës, triumfoi politika e njëanshme dhe padrejtësia në dimensionet kombëtare dhe ndërkombëtare.

Vakuumi dhe divergjencat politike shqiptare, ndjellin "partnerizmin" e Serbisë në Kosovë (!)

Brenda periudhës katërvjeçare, qëkur Kosova ndodhet nën mandatin e misionit paqësor të Kombeve të Bashkuara dhe të KFOR-it, politika e përgjithshme shqiptare si në Kosovë, ashtu edhe në kontekstin më të gjerë, karakterizohej më tepër nga amplitudat e friksionit ndërpartiak dhe të interesave të ngushta politike, duke u shmangur kështu në periferi të problemeve akute, dhe me prioritet jetik për shqiptarët dhe për Kosovën. Në këtë mënyrë, për shkak të krijimit të divergjencave krejtësisht të panevojshme në relacionet e konkurrencës së disa subjekteve politike, u krijua edhe vakuumi i padëshirueshëm për interesin e përgjithshëm politik dhe kombëtar të Kosovës, si rrjedhim i bilancit të llogarive të gabuara politike të doktrinës normative të kozmopolitizmit. Nga krijimi i një gjendjeje të këtillë të brishtë politike, përfitoi më së shumti diplomacia dhe politika e jashtme destruktive e Serbisë, e cila i aplikoi me përpikmëri rregullat e teorisë së lojës, nga e cila përfitimin më kapital e nxori nga normalizimi i marrëdhënieve diplomatike ndërshtetërore me Republikën e Shqipërisë.

Realizimi i këtij koncepti stretgjik, Serbisë i ndihmoi, që në mënyrën më perfide (me gjithë hipotekën e holokaustit të saj mbi shqiptarët dhe Kosovën) si para gjithë bashkësisë ndërkombëtare, ashtu edhe drejtpërdrejt para politikës së viktimizuar kozmopolite shqiptare, sërish t'i murkullojë synimet dhe objektivat e politikës nga pozita e forcës. Nga kjo "lojë" strategjike katërvjeçare, regjimi serb i Beogradit, jo vetëm se përfitoi politikën e disa institucioneve më të rëndësishme të Evropës (BE, Këshilli Evropian, OSBE ), por gradualisht, është duke "animuar" edhe politikën amerikane. Këtë e dëshmon, edhe rasti më i ri, deklarata e presidentit të SHBA-së, Xhorxh W. Bush, sipas së cilës Unioni i Serbisë dhe Malit të Zi, do të ketë të drejtën dhe mundësinë, që të blejnë armatime të nevojshme nga SHBA-të. Praktikisht, sipas vokabularit politik, lejimi i eksportit të armëve Unionit të SMZ-së, do të thotë (tanimë kushtet kanë ndryshuar në favorin e Serbisë) modernizimi ushtarak i serbëve dhe i malazezëve, gjë kjo që ka rëndësi shumë të madhe në kuptimin strategjik për Unionin e Serbisë dhe Malit të Zi, sepse paraqet rrezik të drejtpërdrejt për Kosovën, dhe sigurinë dhe paqen në Ballkan.

Për shqendrësimin e politikës së bashkësisë ndërkombëtare nga fokusi i zgjidhjes së statusit përfundimtar të Kosovës, gjatë vakuumit katërvjeçar të politikës shqiptare, nuk mund të fajësohet në tërësi faktori ndërkombëtar, nga fakti se elita politike shqiptare në Kosovë, për motive të panjohura, e përfilli logjikën e politikës së pritjes dhe të inercionit, me ç'rast zgjidhja e statusit të Kosovës ngeli jo vetëm si "temë terciare politike", por krejtësisht u konservua, si tabu temë. Me një fjalë, për shkaqe të pakuptuara dhe të pashpjegueshme, politika zyrtyare e Kosovës, humbi në intensitet, si rrjedhim në mënyrë të pavetëdijshme, i krijoi hapësirë dhe fushëveprim të mjaftueshëm inciativës së politikës agresive "demokratike" të Serbisë, e cila në saje të ofensivave të saj të njëpasnjëshme diplomatike, arriti jo vetëm që t'i hapë pa pengesë të gjitha dyerët e institucioneve relevante ndërkombëtare, por edhe të ndikojë negativisht (duke e dëmtuar rëndë politikën inerte të palës shqiptare) në përvetësimin e disa prej titullarëve kryesorë të tyre, duke i bindur se çështja e Kosovës nuk është vetëm temë e dialogimit të liderëve politikë shqiptarë dhe bashkësisë ndërkombëtare, por edhe e politikës serbe.

Në këtë mënyrë, reagimi i diplomacisë serbe në arenën e marrëdhënieve ndërkombëtare, ia arriti që ta eliminojë pengesën kryesore (pengesë kjo, që ishte tejkaluar dhe përmbyllur definitivisht me vënien e Kosovës nën mandatin ndërkombëtar të OKB-së dhe të KFOR-it, si rrjedhim i agresionit dhe politikës së gjenocidit të Serbisë së Slobodan Milosheviqit ndaj shqiptarëve dhe Kosovës), që Serbia të mos konsiderohej më tutje si shtet i huaj për Kosovën dhe për bashkësinë ndërkombëtare, por si partner i drejtpërdrejtë dhe i pashmangshëm negociues i tyre në zgjidhjen e statusit përfundimtar të Kosovës. Një metamorfozë të këtillë të politikës serbe në favor të saj, drejtpërdrejt dhe tërthorazi, e ndihmoi defaktorizimi i politikës shqiptare në sfondin e diplomacisë dhe të marrëdhënieve ndërkombëtare. Në vend se politika shqiptare të përqëndrohej në avancimin e interesave prioritare kombëtare dhe shtetërore, pikësëpari të zgjidhjes së statusit përfundimtar të Kosovës, (derisa edhe aleatët, dhe në veçanti Amerika ishin tejet të "nxehtë" dhe të disponuar për ta mbështetur parezervë politikën shqiptare) ajo përqëndrohet kryesisht në rivendosjen e politikës tregtare, ekonomike dhe diplomatike me Serbinë.

Në këtë mënyrë, pa dashur ose me vetëdije, politika shqiptare e vë në plan dytësor interesin strategjik të Kosovës, duke u mashtruar keq se, hyrja në dialog me Serbinë për normalizimin e marrëdhënieve tregtare, të komunikacionit, të qarkullimit kufitar, të luftimit të kontrabandës, të sistemit të energjetikës e të tjera, janë çështjet fundamentale, dhe me prioritet parapërgatitor për zgjidhjen e statusit të Kosovës. Përkundrazi, akceptimi i këtyre çështjeve nga pala shqiptare, është një satisfaksion për politikën antishqiptare të Beogradit, sepse asaj, tani i është krijuar mundësia, që të manipulojë me stukturat relevante të bashkësisë ndërkombëtare, duke kërkuar ndihmën e drejtpërdrejtë të tyre, që Serbia me çdo kusht të rikthehet në Kosovë, për t'i mbrojtur interesat dhe të drejtat e saj shtetërore, duke e konsideruar Kosovën si pjesë integrale të territorit serb, gjithnjë duke u thirrur në Rezolutën 1244 të Këshillit të Sigurimit të Kombeve të Bashkuara.

Aktualizimi dhe përpjekjet për normalizmin e këtyre problemeve të theksuara për "lojën" e politikës shqiptare, është vetëm një minus i madh (-zero), ndërsa për atë të palës serbe është një plus i madh (+10), sepse lidhur me këtë çështje, konkretisht ish-kryepremieri i ndjerë i Serbisë, Dr. Zoran Gjingjiq, pat deklaruar në mënyrë decidive: "Debatimi në këto tema: targat e veturave, qarkullimi doganor, tregtia, komunikacioni etj., për politikën e Serbisë, nuk janë në plan të parë assesi (ai me të drejtë ka konsideruar se, koncesioni i politikës miope shqiptare, përbënte vetëm një partolinë - "vizë hyrëse" për t'u rikthyer Serbia në Kosovë), dhe se nuk mund të jenë kurrfarë kompensimi për interesin nacional dhe të drejtat shtetërore të saj në Kosovë, siç është sovraniteti shtetëror i Serbisë, që nënkupton katër atribute themelore: legjislacionin, pushtetin gjyqësor dhe ekzekutiv dhe sigurinë, që nënkupton kufijtë dhe ushtrinë".(b,6.3.2003).

Nga ky konkluzion i Dr. Zorna Gjingjiqit del se, Serbia nuk është e interesuar në asnjë formë as për zgjidhjen e "çështjes së letërnjoftimeve" të minoritetit serbomalazez në Kosovë, as për çështjen se si do ta ndihmojë zgjidhjen e problemeve të "infrastrukturës" mikroekonomike e tregtare të Kosovës, as të Shqipërisë, as në afat të shkurtër, as në afat të gjatë, por qëllimi kryesor i saj është, se si të "blejë kohë" sa më të gjatë për zvarritjen dhe bllokimin total të zgjidhjes së statusit përfundimtar të Kosovës. Një nga format dhe mjetet më të përshtatshme për realizimin e kësaj politike strategjike, Serbia e ka gjetur edhe "temën e refugjatëve" serbomalazezë, përkatësisht të "riatdhesimit" të tyre në Kosovën shqiptare. Pikërisht, mbi këtë bazë të cilësisë së "300 mijë refugjatëve", përkatësisht të kolonistëve serbomalazezë, Serbia ka hartuar Kushtetutën e Unionit të SMZ-së dhe projektet e tjera strategjike, në të cilat ka definuar "interesin nacional dhe shtetëror serb" në Kosovë.

Në këtë konteskt, duhet të nënvizojmë se, edhe në nga disa organizata qeveritare dhe joqeveritare ndërkombëtare, janë në përgatitje e sipër edhe "projektet investuese", të cilat paralajmërojnë domosdonë e rikthimit dhe të rivendosjes së të gjithë "refugjatëve" serbomalazezë në Kosovë, edhe pse, tanimë, edhe pas katër vitesh të përfundimit të luftës, nuk janë krijuar asnjë nga kushtet më elementare, jo që të kthehen "300.000" kolonistë (shifër kjo e falsifikuar për qëllime politike për të manipuluar me strukturën demografike të shumicës së popullsisë shqiptare) serbomalzezë, por as për vetë banorët e tanishëm në Kosovë, të cilët qe katër vjet jetojnë buzë skamjes dhe mjerimit social-ekonomik. Këtë, në mënyrë ilustrative e provon edhe shkalla dratsike mbi 65% e papunësisë në Kosovë. Ndërkaq, mesatarja e të ardhurave per capita në Kosovë është $ 100 dollarë në muaj. Shumica dërrmuese e popullatës shqiptare në Kosovë, "jetojnë vetëm për sot", janë klientë të përhershëm të vjeljes së ndihmave humanitare, dhe nuk kanë të siguarar akoma çatinë mbi kokë, dhe shumë probleme të tjera elementare të ekzistencës së tyre.

Të gjitha këto probleme të mëdha dhe të pazgjidhura deri tani, politika shqiptare dhe ajo ndërkombëtare në Kosovë, duhet t' i mbajnë parasysh, duke kërkuar zgjidhjen e tyre të shpejtë dhe optimale, e jo t' i ndërlikojnë edhe më në skajshmëri me rikthimin e "refugjatëve" serbomalzezë. Rikthimi i organizuar i "refugjatëve" serbomalazezë në Kosovën e varfër dhe të shkretëruar nga lufta e okupatorit serbomadh, do të krijojë probleme shtesë dhe tejet serioze në të gjitha sferat e jetës politike, ekonomike dhe shoqërore në Kosovë. Kështu që, deshi si deshi politika shqiptare, si rjedhim i krijimit të një gjendjeje të re të paparashikuar që do të prodhojë tendosje ndërnacionale, pikësëpari në relacionet ndëretnike dhe sociale, do të jetë e detyruar, që vërtet, të "abstenojë vullnetarisht" në një kohë të papërcaktuar nga kërkesa imediate politike e zgjidhjes së statusit përfundimtar të Kosovës, sepse në atë rast (krahas moratoriumit të deritashëm 4-vjeçar, të konservimit të statusit të Kosovës), do të ketë gisht edhe "vota politike" dhe "interesi shtetëror" i "refugjatëve të riatdhesuar" në Kosovë, të mbështetur direkt dhe indirekt nga politika qeveritare e Unionit të SMZ-së, si dhe nga bashkësia ndërkombëtare. Në këtë mënyrë, do të krijoheshin kushtet dhe rrethanat reale, që do të imponin "harresën" dhe anashkalimin e pavarësimit të Kosovës.

Jo moratorium të statusit të Kosovës, por kërkesë urgjente për zgjidhjen e tij!

Pa rënë fare në paragjykime dhe në lloagri të gabuara afatshkurtëra të "ujërave të fleksibilitetit diplomatik", është i pakontestueshëm fakti se, Realpolitika shqiptare, për hir të krijimit dhe të mbrojtjes së "ekuilibrimeve" të reja të marrëdhënieve ekomike e tregtare me Unionin e SMZ-së, qe katër vjet rresht e ka heshtur apo më mirë të shprehemi në gjuhën popullore, "i ka vën kapak" statusit të pavarësisë së Kosovës, duke ushqyer iluzione se, këtë detyrë tonë të shenjtë politike dhe kombëtare, do ta aktualizonte, dhe do ta kryente dikush tjetër, e jo ne vetë. Mirëpo, fatkeqësisht, katër vitet e shkuara të kësaj prognoze të politikës së brishtë, e dëshmuan të kundërtën se, as "komshijtë'" e asnjë nga mekanizmat e bashkësisë ndërkombëtare, nuk ishin fare të interesuara, që të "përkujtojnë" politikën e përgjithshme shqiptare, se në radhë të parë, dhe në mënyrë të pashtyeshme për më vonë, ishte e detyruar ta zgjidhte përfundimisht statusin e Kosovës, e jo të degdisej në gjetjen e formave, duke iu "vardisur" bashkësisë ndërkombëtare për normalizimin dhe rivendosjen e marrëdhënieve diplomatike dhe tregtare me Serbinë dhe me Malin e Zi.

Në vend se, Realpolitika shqiptare të interesohej jetësisht për të mënjanuar strategjinë dhe taktikën e politikës kolonialiste të Unionit të SZM-së, ajo ishte në "gazep" se si të gjente "formulën" dhe mjetet përkatëse të saj për t'i ndihmuar reformat ekonomike dhe "procesin e demokratizimit" të Serbisë, duke "harruar" kësisoj plotësisht përgjegjësinë dhe të drejtën legjitime historike ndaj fatit të shqiptarëve dhe të Kosovës. Si rezultat i shkurdisjes së vullnetshme të "busullës" së koherencës midis objektivave dhe interesave prioritare kombëtare dhe shtetërore (duke e margjinalizuar zgjidhjen e statusit të Kosovës) të diplomacisë dhe të politikës së jashtme të Shqipërisë, si dhe për shkak të dispersionit të faktorit politik në Kosovë, si rrjedhojë e interesave egoiste parciale, individuale dhe partiake, përsëri (pas katër vitesh në liri, dhe pa saçin e skuqur mbi kokë të hordhive çetnike në Kosovë) doli në sipërfaqe "promovimi" i strategjisë së terroit gjenocid e kolonialist i Serbisë së "demokratizuar" të Slobodan Milosheviqit, duke kërkuar mbështetje kategorike nga bashkësia ndërkombëtare, që shqiptarëve dhe Kosovës, të mos u njihet e drejta e vetëvendosjes dhe e subjektivitetit juridik ndërkombëtar.

Legalizimin e statusit të pavarësisë së Kosovës, politika zyrtare e Unionit të SMZ-së, e kushtëzon me të "drejtën historike" dhe të "drejtën e sovranitit", që në fakt asnjëra, e as tjetra nuk përbëjnë të vërtetën historike mbi shqiptarët dhe Kosovën, sepse Kosova dhe pjesët e tjera të saj: Presheva, Bujanoci, Vranja, Leskoviku, Kurshumlia, Bllaca etj., janë territor indigjen i Shqipërisë Etnike, i kolonizuar dhe i ankesuar që nga periudha e shekullit XIX (1876-1878) dhe e shekullit XX (1912-1913; 1918-1919; 1919-1941; 1945-1999), me ç'rast Serbia, duke aplikuar format e saj të politikës së gjenocidit, i ka pacifikuar të gjitha trojet etnike shqiptare, duke i shfarosur dhe shpërngulur me dhunë prej tyre mbi 1.000.000 shqiparë. Thjesht, të paqëndrueshme janë argumentet politike dhe historike të Serbisë, sepse si faktet historike, ashtu edhe ato etnike dhe demografike janë në anën e Kosovës shqiptare, dhe të viseve të saj lindore, e jo në anën e konglomeratit serbomalazez, as të Serbisë.

Është e vërtetë se të gjitha të dhënat historiografike, etnike dhe territoriale janë në favor tonin. Mirëpo, shtrohet pyetja, pse faktorët e politikës sonë legjitime, legale, paqësore, demokratike e kozmopolite, nuk kanë qenë në gjendje (kur Serbia ishte plot 10 vjet e izoluar nga bashkësia ndërkombëtare, si rrjedhim e agresioneve dhe i gjenocideve të saj ndaj vendeve fqinje: Kroacisë, Bonjës dhe Kosovës), që ta "vënë një gurë" në favor të avancimit të pavarësisë së Kosovës, duke i treguar botës dhe politikës e kuazishkencës historike të Serbisë, se jo vetëm "e drejta demografike" faktike, por edhe e drejta historike kombëtare dhe juridike ndërkombëtare është në anën e shqiptarëve dhe të Kosovës. Vërtet, në planin e ndërkombëtarizimit të Kosovës, i vetmi faktor vendimtar dhe mbizotërues ishte lufta çlirimtare e UÇK-së. Mirëpo, lind pyetja, pse në paqe i gjithë spektri i politikës shqiptare në Kosovë, nuk u angazhua, që UÇK-ja t'i kurorëzonte dhe, t'i ushqente frytet e luftës së saj të drejtë?

- Sigurisht se, ndonjë eksponent i mbrojtjes së vijës së inercionit politik, do të thoshte me pedantëri të kurrizit të disiplinuar, se: "për këtë çështje bashkësia ndërkombëtare mban përgjegjësi, e jo ne, politikanët". Përgjigjia ndaj këtij "arsyetimi", do të ishte më se negative, po çfarë kthese e statusit të Kosovës, mund të pritet prej një logjike të këtillë, të politikës së katër viteve të humbura? Si është e mundur të korrim fitore në luftë, e të humbim në paqe?! Për çfarë politike, mund të flitet, kur ajo jeton në iluzione, në vetëkënaqësi dhe në pritje të pakufijshme, duke humbur kohë, dhe duke u bërë amin kritikave absurde dhe "hujve" të shfrenuara të deputetëve të minoritet serbomalazez, se si të përgatiten "teknikisht leksionet e forumeve" për t'i arsimuar dhe demokratizuar "analfabetët e moshës së thyerë" të minoriteteve, me qëllim të integrimit dhe të koekzistencës së tyre me shumicën dërrmuese shqiptare.

S'ka dyshim se, duke u marrë së tepërmi me "politikë të lartë" të "problemeve" ndëretnike lokale, edhe kemi ngecur prapa me zgjidhjen e statusit të Kosovës, duke krijuar kështu një vakuum kohor katërvjeçar në relacionet e politikës ndërkombëtare. Këtë "pauzë" të panevoshme të politikës taktike të shqiptarëve, politika e jashtme e Unionit Serbomalazez, e materializoi në "konton e aktivit" të saj, duke i "përpunuar" disa segmente të "ambientit të paudhëzuar" të bashkësisë ndërkombëtare, që të distancohej nga mbështetja dhe artikulimi i kërkesës së shqiptarëve të Kosovës për vetëvendosje dhe pavarësi.

Për t'i parandaluar të gjitha përpjekjet e deritashme të diplomacisë agjitatore të Unionit Serbomalazez në disfavor të artikulimit të kërkesës së drejtë të shqiptarëve për vetëvendosjen e shqiptarëve, para së gjithash është e domosdoshme dhe tejet urgjente, që të gjitha subjektet politike shqiptare në Kosovë, në Kosovën Lindore, në Iliridë si dhe në Shqipëri, të ndërtojnë strategjinë e njësuar të bashkëveprimit të tyre, përkatësisht strtategjinë e konsensusit gjithëshqiptar kundrejt përballimit të rrezikut të drejtpërdrejtë të Unionit Serbomalazez, që tani, në forma më subversive, dhe të "padeshifruara" po i kanoset qenies fizike, politike, kombëtare dhe gjeopolitike të Kosovës.

Elita e politikës gjithëshqiptare, sigurisht se, ndër të tjera, është në dijeni edhe për këtë qëndrim kategorik të politikës zyrtare të Unionit Serbomalazez, se: "Serbia as Mali i Zi, nuk do të pranojnë asnjë lloj pavarësie qoftë faktike, qoftë formale të Kosovës. - Për këtë qëllim, do të bëjmë çmos që t'i përpunojmë disa qeveri dhe shtete të caktuara, në mënyrë që t'ia imponojmë bashkësisë ndërkombëtare pozicionin tonë të ri politiko-strategjik, lidhur me zgjidhjen e çështjes së Kosovës". (Nga Intervista e ish-premierit të Qeverisë së Republikës së Serbisë, Zoran Gjingjiq, vn, 6 mars 2003).

Nga ky konluzion, shihet se pozicioni i politikës zyrtare të Unionit të SMZ-së për Kosovën, është shumë i qartë, dhe i prerë, serbomalzezët janë të gatshëm të dialogojnë me palën shqiptare për të gjitha problemet, sipas "platformës së punës" hartuese metodologjike për Kosovën, mirëpo, sipas pohimit të ish-kryeministrit serb Dr. Zoran Gjingjiq, si dhe të Nebojsha Çoviqit, dhe të kryeministrit të Qeverisë së tanishme, Zoran Zhivkoviqit, Rada Trajkoviqit etj., Serbia dhe Mali i Zi (duke shrytëzuar kredibilitetin e bashkësisë ndërkombëtare dhe, mbështetjen poltike të aleatëve të tyre tradicionalë, si dhe të aleancave të reja të "interesit momental"), jo vetëm që janë deklaruar para opinionit, por edhe e kanë hartuar në detaje strategjinë "lebensraum" në të cilën përfshihet edhe Kosova shqiptare si interes nacional dhe shtetëror i Unionit të SMZ-së.

Në këtë vështrim, pasqyrohet lakuriq edhe koncepti vizional "kozmopolit, demokratik dhe progresiv" i strategjisë politike dhe kombëtare serbe i të ndjerit Dr. Zoran Gjingjiq, i cili ka nënvizuar: "Si njeriu, i cili është i preokupuar me ardhmërinë e fëmijëve dhe të nipërve të tij, jam i brengosur me situatën demografike, me çekuilbrin midis natalitetit të popullsisë shqiptare dhe serbe. Vertet, jam i pllakosur në atë shkallë, saqë seriozisht jam duke menduar se çfarë do të jetë e nesërmja e shtetit serb në të cilin do të jetonin një milion e gjysmë shqiptarë, të cilët do të gëzonin të drejtën ligjore të blerjes së pasurisë së paluajtshme, madje edhe në qendër të Beogradit-Terazije..." (vn.6.3.2003).
Pavarësisht, se si politika dhe politikanët shqiptarë, do ta kuptojnë dhe, do ta interpretojnë "mesazhin demokratik" të këtij "amaneti politik" të ish-kryeministrit të Serbisë, Zoran Gjingjiq (edhe pse përshkohet nga tendenca për të sofistikuar gjendjen e sotme reale të shqiptarëve, si dhe të perspektivës së tyre në të ardhmen), kjo quhet "gramatikë politike" afatgjatë, e sajuar plotësisht sipas kritereve dhe parametrave të doktrinës së shekncës politike, që përjashton çdo simulim dileatntizmi të të ashtuquajturës "politikë spontane" dhe afatshkurtër "sot për nesër".

Sa më sipër, tanimë pozicioni i politikës zyrtare të Unionit Serbomalazez lidhur me çështjen e Kosovës, është tejet i qartë dhe plotësisht simetrik me politikën antidemokratike të regjimit gjenocidal serb të Slobodan Milosheviqit: "bisedime e debatime të pafund me shqiptarët po, për targa të veturave, për letërnjoftime, e tregti mikste të matrapazëve shqiptarë, por pavarësi për Kosovën, jo, në asnjë mënyrë". Pra, edhe pse Slobodan Milosheviqi ndodhet në paraburgim, duke u gjykuar në Tribunalin e Hagës për të gjitha krimet e tij në Kroaci, në Bosnjë dhe në Kosovë, rreziku i politikës së tij ndaj fatit të Kosovës akoma nuk është davaritur, përkundër përpjekjeve deklarative të politikës së sotme të Beogradit, që të pasqyrojë para bashkësisë ndërkombëtare si "produkt të ri" të marketingut të saj demokratik, për të arritur me çdo kusht kompromis me palën shqiptare, por në favor të sovranitetit kolonial të Unionit Serbomalazez.

Për t'iu shmangur një rreziku të këtillë potencial, që drejtpërdrejtë dhe tërthorazi i kanoset Kosovës, klasa politike shqiptare në Kosovë, nevojitet që brenda natës t'i shqelmojë prirjet dhe rivalitetet e deritashme absurde të interesave parciale, partiake dhe ideologjike, e të ndërtojë Platformën e përbashkët politike gjithëshqiptare të veprimit, në mënyrë që t'i përballojë të gjitha rreziqet dhe grackat e kurdisura, që po i përgatiten nga politika dhe propaganda strategjike serbomalazeze, kohëve të fundit e ndihmuar edhe nga disa partnerë politikë të panatyrshëm të saj. Mirëpo, në në këtë rast, nuk kemi pse të çuditemi, sepse, siç është e njohur qëmoti, politika është interes dhe kompromis, as më shumë as më pak. Edhe në politikë, nevojitet të merren në konsideratë ligjet e dialektikës së natyrës, çdo gjë është e ndryshueshme, së këndejmi edhe politika nuk duhet kuptuar si kategori statike, por vazhdimisht e ndryshueshme, dhe me hope të paparashikuara.

Duhet të nënvizojmë se, pa arritjen e konsensusit politik gjithëshqiptar, ekziston rreziku real, që Kosova dhe trojet e tjera të Shqipërisë Etnike, të ngelin sërish nën "ombrellën" e kolonializmit dhe të imeprializmit të Unionit Serbomalazez sllav.