Një ndalim në kufi dhe pyetjet për shtetin maqedon

Që shteti maqedonas mund të të përgatisë aq befasira sa nuk mund të gëlltisë truri i shëndoshë, pra ai tru që mendon sipas një logjike të arsyeshme, u bindëm të dielën e kaluar (me 18 maj) kur në vendkalimin kufitar Bllacë nuk iu lejua hyrja në Maqedoni shkrimtarit nga Tirana, Faruk Myrtaj. Arsyeja ishte se ai nuk paska nxjerrë vizë në Tiranë dhe se vetëm në vendkalimet kufitare Shqipëri-Maqedoni u dhënkan viza në sportelet kufitare.

Dhe posa njeriu dëgjon për "rregullat" e këtilla, posa ballafaqohet me absurde të këtij lloji, nuk mund të mos pyesë veten se vallë ky shtet ka ndonjë preokupim tjetër përpos atij që të mbrohet nga shqiptarët! Dhe ky shtet i tillë siç është - për askënd - me të vërtetë mendon se kësi soji kontribuon në zhvillimin e marrëdhënieve të mira regjionale. Më në fund: vallë ka ndonjë njeri të mençur në administratën e këtushme që t'u tregojë zyrtarëve se bëjnë shtet në kohën e internetit, në ditët kur rrënohen muret dhe mundësohet lëvizje e lirë e njerëzve dhe ideve?

Do të ishte mirë sikur ndonjë nga zyrtarët të shpjegonte se ç'ndodh me shtetasit e tjerë të cilëve u nevojitet vizë hyrëse, mos vallë edhe ata kanë vendkalime të caktuara për të hyrë dhe dalë nga Maqedonia? Mos vallë i kthejnë në vendlindje nëse vendosin të hyjnë në Maqedoni, pasi paraprakisht kanë vizituar Kosovën!? Apo mos vallë dikush në këtë shtet mendon se shqiptari që viziton Kosovën duhet të ketë trajtim tjetër nga ai që nuk e lakon rrugën Tiranë - Qafë e Thanës - Shkup.

Edhe kur i shtrojmë këto pyetje ne e dimë se përgjigje nuk do të ketë. Sepse ata që sjellin vendime të tilla absurde kanë një problem të madh mental: harrojnë se ky shtet - se shqiptarët në të - janë ngirë duke i mbrojtur dikush nga bashkëkombasit e tyre matanë kufijve dhe janë ngopur me lojëra "parimore", që vlejnë vetëm në vendkalimet ku shqiptarët kufizohen me vetveten. Pra ne e dimë se ekipe të tëra në këtë shtet mundohen të gjejnë zgjidhje më "optimale", se si të pamundësojnë komunikimin normal mes shqiptarëve në këtë regjion, por ajo që nuk mund ta kuptojmë ka të bëjë me atë se vallë këta prezentuesit tanë shqiptarë në organet shtetërore janë të informuar për zgjidhjet e tilla ndërkufitare, apo presin që dikush t'i informojë se për çfarë vendimesh kanë votuar.

Ne na vjen mirë kur shohin se në vendkalimet kufitare të këtij shteti kurrë nuk ka ndodhur të kenë probleme të kësaj natyre serbët apo bullgarët, se kurrë nuk ndodhi që doganierët të masin me kandar librat në gjuhët sllave që hyjnë në Maqedoni, se nuk ndodhi asnjëherë që me aq përkujdesje të shqyrtohet komunikimi mes qytetarëve të shteteve sllave. Ndërkaq, nuk mund të mos na vijë keq për shkak se në mënyrë sezonale, me përkushtim të veçantë, mbahet llogari se si hyjnë e dalin nga ky shtet shqiptarët. Jo se mendojmë që shteti nuk duhet të mbajë llogari kush dhe si kalon kufirin, por për shkak se ky shtet ka arshinë të dyfishtë.

Dhe se për një situatë të tillë ka faj edhe diplomacia inferiore e Shqipërisë si edhe këta prezantuesit tanë që na lodhën duke mbrojtur interesat tona, a në të vërtetë, ne ende me frikë mund t'i marrim kolegët tanë nga Tirana që kanë ardhur në panairin e librit në Prishtinë dhe t'i sjellim në Shkup, sepse na ndodh që në kufi të marrim vesh se qytetari i Shqipërisë që hyn nga Kosova në Maqedoni nuk ka trajtim të njëjtë si ai që kalon kufirin në Qafë Thanë.

Po këto shtetet na e lodhën trurin me zgjidhje të ndryshme që kanë të bëjnë me komunikimin tonë. Mbase prandaj edhe kemi filluar të mos mendojmë fare për fatin e tyre, por vetëm për atë se si mund të iket nga këto gropa përplot mjerim njerëzor, ku pushtetarët flejnë në shtratin e shekullit të sotëm dhe shohin ëndrra nga shekulli i nëntëmbëdhjetë. Këtu ku politikanët - shqiptarë e maqedonas, të kësaj apo asaj partie - kanë mbetur të zhytur në baltën e së kaluarës, ku dalëngadalë shndërrohen në ushujza, të cilat thithin të sotmen dhe e hanë ardhmërinë tonë.